Nýjar kvöldvökur - 01.07.1939, Qupperneq 39

ARABAHÖFÐINGINN
133
ur við myrkrið fyrir utan. Hún starði á
hann án afláts, hræddum, rugluðum aug-
um, og greip annarri hendi upp í kverk
. sér.
„Hvað er að þér?“ hvíslaði hún angist-
arfull og stóð á öndinni.
„Það er það, að við förum til Óran á
morgun“, svaraði hann. Hann talaði með
einkennilega hljómlausum málróm, og
Díana hrökk við: Hann talaði allt í einu
enska tungu! Hún lokaði augunum — og
allt hringsnerist fyrir henni. —
„Þú ætlar að senda mig burtu?“ stundi
hún upp.
Það leið stundarkorn, áður en hann
svaraði:
„Já“.
Þetta stutta. einkvæða orð hitti hana
eins og svipuhögg. Hún greip andann á
lofti og starði á hann með brjálæðis-
kenndu augnaráði. „Hvers vegna?“
Hann svaraði ekki, og allt í einu blóð-
roðnaði hún. Hún gekk til hans, dró and-
ann þungt og erfiðlega, og háls hennar
kipraði sig saman, svo að hún gat ekki
komið upp neinu orði.
„Er það af því, að þú sér orðinn leiður
á mér!“ tautaði hún loksins hásum rómi,
— „eins og þú sagðir mér einu sinni, að
þú myndir verða leiður á mér eins og á
— öllum hinum konunum?“
Enn svaraði hann engu, en sársauka-
kenndir drættir komu um munn hans, og
hendur hans, er hengu máttlausar niður
með hliðunum, krepptust hægt og smám-
saman.
Loksins — loksins svaraði hann í sama
lága ókunnuglega róm: „Ég ætla að
fylgj a þér að fyrstu eyðimerkur-varð-
stöðinni skammt frá Óran, og þaðan get-
ur þú farið með járnbrautarlestinni.
Sjálfrar þín vegna megum við ekki sjást
saman í Óran, því þar er ég kunnugur.
Skyldi einhver þar þekkja þig eða kvis-
ast, hver þú ert, geturðu sagt, að af sér-
stökum ástæðum, er eigi komi öðrum við,
hafir þú farið lengra og aðrar leiðir, held-
ur en þú ætlaðir þér í upphafi — að þú
hafir farið þangað, sem engar samgöngur
voru við umheiminn — eða hvað sem þér
annars dettur í hug að segja! En senni-
lega kemur ekki til þess. Það fara svo
margir ferðamenn um Óran, og Gaston
getur ráðstafað öllu fyrir þig. Hann getur
fylgt þér til Marseille, og jafnvel til Par-
ísar eða Lundúna, ef þú skyldir óska
þess. — Þú veizt, að þú getur fyllilega
treyst honum. Þegar þú hefir hans ekki
framar þörf, mun hann snúa aftur heim
til mín. Ég — ég skal eigi framar valda
þér meins né mæðu á neinn hátt. Þú þarft
eigi að óttast, að ég muni nokkuru sinni
íramar verða á leið þinni. Þú getur
gleymt þessum mánuðum í eyðimörkinni
og hinum hálfvillta Araba. — Einasta
sárabót, sem ég get boðið þér, er að verða
eigi framar á leið þinni og .gera aldrei
framar neina tilraun til að hitta þig“.
Hún leit upp, hnarreist og þrákelknis-
leg á svip. í huga hennar ólgaði og brauzt
um tortryggin afbrýðisemi, er skyndilega
hafði lostið niður, ást og hatur. Henni
fannst hún vera að kafna. —
„Hvers vegna segirðu ekki sannleik-
ann?“ hrópaði hún upp yfir sig. „Hvers
vegna, segirðu ekki það, sem þú meinar í
raun og veru? Að þú hafir ekki framar
þörf fyrir mig, að það hafi aðeins verið
þér skemmtun að taka mig til fanga og
kvelja mig til að fullnægja duttlungum
þínum. Og nú er því lokið! Þér er engin
skemmtun r því framar! Þú ert orðinn
leiður á mér, og þú ætlar að losa þig við
mig og beitir því öllum varúðarreglum.
Heldurðu raunverulega, að ég þoli ekki
að heýra sannleikann? Héðan af getur
ekkert sært mig — ekkert valdið mér
meins né sorgar framar! Þú hefir gert
mig að þeirri blygðunarlausu kvenveru,
sem ég er nú, af því það var þér til