Nýjar kvöldvökur - 01.07.1939, Side 25

EINN Á HEIMSKAUTAJÖKLINUM
119
fimm annara manna á samvizkunni. Kl.
8 um kveldið tilkynnti Litla-Ameríka, að
leiðangursmennirnir hefðu komist 11
mílur áfram, það væri greinilegt, að þeir
.tefðust við að leita uppi flöggin. Kuldinn
var gífurlegur og fór heldur vaxandi.
Hugsunin um 5 menn, sem berðust fyrir
lífinu úti á jökulauðninni og yrðu að
treysta á að halda snjóbíl í gangi í slíkum
kulda, var alveg að gera mig ærðan. Um
miðnætti kom enn skeyti frá Murphy. Nú
voru leiðangursmenn komnir 17 mílur,
það var mikil snjókoma og flöggin í kafi,
þeir verða oft að fara stóra hringa til að
finna þau, og sum eru fokin um koll. Eg
reyndi að semja skilaboð til Poulters, en
gafst upp áður en ég fengi sent þau.
Þegar ég vaknaði næsta morgun eftir
martröð næturinnar, leið mér á þann
■hátt, að segja mátti, að ég væri á tak-
mörkum meðvitundar og fullkomins sljó-
leika. Þetta var kaldasti dagur vetrarins,
82 stiga frost. Þegar ég opnaði útidyrnar
gat ég varla náð andanum. Eg þorði varla
að horfa í norðurátt, til þess að verða
ekki fyrir vonbrigðum, en samt, ekki var
alveg óhugsandi að ég sæi ljós snjóbíls-
ins. Eg fékk ákafan hjartslátt við að sjá
titrandi leiftur úti við sjónhringinn, en
þetta var aðeins stjarna að ganga undir.
Enn liðu 5 dagar í kveljandi óvissu. Eg
gat ekki náð sambandi við Litlu-Ame-
ríku. Oft á dag fór ég út og starði í norð-
ur. Næstum því alltaf sá ég einhver ljós,
sem vöktu von mína í bili, en allt reynd-
ust það'vera stjörnur við nánari aðgæzlu.
Loksins, 26. júlí, heyrði ég aftur til Litlu-
Ameríku. Þá frétti ég að Poulter hefði
tapað slóðinni eftir þriggja daga ferð og
-snúið aftur, eftir að hafa þó náð 53 mílur
áleiðis. Að svo komnu var því ekkert að
gera, nema bíða betra veðurs.
Þannig lauk júlímánuði, þegar ég fletti
fil blaðinu í almanakinu varð mér að
orði: „Þetta er 61. dagurinn síðan fyrsta
óhappið henti mig. Ekkert hefir breytst
síðan, ég er enn aleinn“. Allt í kring
blasti eymd mín við mér. Um allt gólfið
lágu dósir með frosnum matarleifum.
Bækur höfðu dottið úr hillunum. Þær
lágu þar sem þær voru komnar, ég hafði
ekki haft hugsun á að taka þær upp. ís-
lagið þakti nú bæði gólf, veggi og loft,
það gat ekki lagt meira undir sig. En
þrátt fyrir allt þetta, þá var samt að
byrja að daga. í norðrinu sást nokkur
dagsbjarmi og hann óx með degi hverj-
um, þótt hægt færi. Um hádegisbilið sást
marka fyrir slóðinni spölkom burtu. Eina
vonin, sem ég átti nú eftir var sú, að fá
að sjá sólina og daginn skína yfir jökul-
auðnirnar. Lífslöngun mín og kröfur náðu
ekki lengra.
Laugardaginn 4. ágúst lagði Poulter
aftur af stað. Þeir fóru nú einungis þrír
og ætlunin var að hraða ferðinni sem
allra mest.
Eg vildi helzt gleyma sunnudeginum
þar á eftir. Eg var of veikur, til að geta
borðað, og of örmagna til þess að taka
mér nokkurn hlut fyrir hendur. Miðaft-
ansskeytin færðu mér slæmar fregnir.
Snjóbíll leiðangursmanna hefði lent í
jökulsprungu, og þeir væru að reyna að
losa hann. Eg varð frá mér, hversvegna
var ekkert gert honum til hjálpar, ég sím-
aði: „Charley, hvað gengur að ykkur?
Getur ekki annar bíll komið að gagni, not-
ið öll möguleg hjálpartæki11. Charley svar-
aði stillilega, að engin ástæða væri til að
óttast um Poulter, því að hann hefði af-
beðið alla hjálp, síðan bætti hann við:
„Dick, sannleikurinn er, að við erum
miklu áhyggjufyllri út af þér. Ertu veik-
ur, hefurðu meitt þig?“ Eg reyndi að
smeygja mér undan að svara með því að
segja, að ég skildi vel, hvernig ástatt væri
hjá Poulter, en er þar var komið gat ég
ekki meira, svo að botninn datt úr því,
sem ég ætlaði að segja. í dagbókina í