Nýjar kvöldvökur - 01.01.1941, Qupperneq 13

N. Kv.
KENNIMAÐUR
7
og hafnaði í keldu einni utan við veginn.
Var það lán hans, því að fyrir þá sök
slapp hann ómeiddur, en föt hans voru
illa útlítandi. Var hann búinn að hlaupa
alllengi á eftir bílnum og farinn að verða
úrkula vonar um, að honum mundi tak-
ast að draga hann uppi.
Þegar búið var að ganga úr skugga um,
að meðhjálparinn væri ómeiddur var far-
ið að gera tilraunir til þess að koma bíln-
um af stað. Annað afturhjólið hafði sokk-
ið niður í forarpytt, sem var í veginum;
þurfti að grafa frá því og bera síðan grjót
í holuna. Tók þetta alllangan tíma, svo að
aldimmt var orðið, þegar loksins tókst að
hafa bílinn upp, svo að hægt væri að
leggja af stað.
En það var ekki allt búið með því. Nú
var ljósaleysið mjög til baga, því að Mar-
teinn lýsti því yfir, að hann sæi ekki svo
mikið sem djarfa fyrir veginum, þegar
hann væri setztur við stýrið. Hófust nú
ráðagerðir miklar. Séra Bjarna leizt ekki
á að halda áfram ljósalaust. Lagði hann
til að reynt yrði að ná næsta bæ og fá
þar hesta, ef unnt væri, svo að þau hjón-
in kæmust þó alla leið um kvöldið.
En Marteini líkaði ekki þessi úrlausn.
Þótti honum hún bera of mikinn keim af
vantrausti á sig og farartækið. Kom hon-
um nú ráð í hug, sem duga myndi, til þess
að ráða bót á vandræðum þessum.
— Þú gengur á undan, sagði hann við
meðhjálparann, og ég ek svo rétt á eftir
þér. Þú verður bara að gæta þess að vera
alltaf á miðjum veginum. Þá gengur þetta
allt saman eins og í lygasögu.
Unga frúin var svo hrifin af þessari
hugmynd, að hún sagðist skyldi minnast
Marteins með þakklæti og virðingu alla
sefi, ef hann kæmi þeim heilu og höldnu
alla leið þá um kvöldið. Prestur lét sér
fátt um finnast. Var hann orðinn gramur
í skapi yfir því, hvernig gekk, þó að hann
léti ekki mjög á því bera.
Nú var lagt af stað, og gekk það vonum
framar fyrst. Raunar var meðhjálparan-
um meinilla við að hafa bílinn fast á hæl-
um sér. Átti hann von á dauða sínum á
hverri stundu, og eitt sinn, er hann fann
bílinn koma lítillega við sig, var honum
öllum lokið. Vatt hann sér þá snögglega
út í skurð til þess að forðast bráðan bana.
Var það aðeins snarræði Marteins að
þakka, að bíllinn fór ekki á eftir honum
út í mó.
— Hann þyrfti að vera hvítklæddur,
sagði séra Bjarni. Þá sæist hann greini-
lega, þó að bilið væri lengra á milli.
— Eða ber, bætti frúin við, án þess að
minnkast sín hið minnsta fyrir svo fjar-
stæða uppástungu, sem þar að auki braut
í bága við allt velsæmi.
— Það hefir ekkert að segja, hann er
svo mórauður, sagði Marteinn, eins og
hann væri þaulkunnugur þeirri hlið
málsins. En ef ég hefði hvítan vasaklút,
bætti hann við, eftir að hafa hugsað sig
um litla stund.
— Til hvers? spurði frúin.
— Til þess að hengja á ra....., — ég
meina bakið á honum, þá væri allt í lagi.
— Þú hefir hvítan vasaklút, góði minn,
sagði frúin við mann sinn. Hann dró
þegar upp klútinn mótmælalaust.
Þegar búið var að koma honum fyrir á
baki meðhjálparans var aftur haldið af
stað. Gekk nú allt greiðlegar en áður.
Hvíti bletturinn á baki Jóhannesar sást
svo greinilega, að Marteinn herti skriðið
á bílnum- Varð meðhjálparinn að hlaupa,
til þess að ekki drægi of mikið saman, en
vegna þess að hann var af léttasta skeiði,
mæddist hann mjög. En þegar hann var
að þrotum kominn, vildi það honum til
láns og lífs, að fullt tungl sigldi upp á
hvelfingu himinsins. Birti þá svo mjög, að
leiðsögn hans varð óþörf. Gekk nú allt
eins og í sögu, og komu engar markverðar
tálmanir fyrir síðasta hluta leiðarinnar.