Nýjar kvöldvökur - 01.01.1941, Page 16

10
KENNIMAÐUR
N. Kv.
„sitt á hvað“, sem hafði slæðzt þangað
heim svona hinsegin. Bauð hann fram
hjálp sína við að koma inn farangrinum,
og tók prestur því með þökkum.
Síðan var hafizt handa. Hvert stykkið
af öðru var borið inn, umbúðirnar teknar
utan af, og svo var hvert stykki sett á
þann stað, sem því var ætlað að vera.
Skápar ,borð, stólar, bæði venjulegir stóú
ar og svo lágir, bólstraðir stólar, sem ekki
höfðu sézt fyrr þar í sveit. Öllu þessu var
komið fyrir í stofunum tveimur, sem þau
höfðu til umráða. Stofurnar voru ekki
stærri en það, að fullerfitt var að koma
þessu svo fyrir, að vel færi. Frú Vigdís
réði mestu um niðurröðun og tilhögun
alla, og lagði hún gjarnan hönd að verki,
þó að ekki væri þess beinlínis þörf. Mað-
ur hennar lét sér nægja að líta eftir því,
að ekkert skemmdist.
Páll og Jóhannes handléku með varúð
og lotningu þessa íallegu og dýru muni.
Ekkert þessu líkt hafði sézt þar í sveit.
Meðhjálparinn horfði gulum öfundaraug-
um á skrifborðið, en mesta furðu Páls
vakti hjónarúmið. Var það stórt og vand-
að, búið til úr dýrasta viði og gljámálað.
Á höfðagaflinn voru ristar fagurlega
gerðar myndir, sem Páll gat ekki gert sér
ljóst, hvað áttu að tákna, en þar sem
hann hafði mikinn hug á því að ráða þær
rúnir, fékk hann Jóhannes meðhjálpara í
lið með sér.
— Hvað skyldi þetta vera, Jóhannes?
Þú hlýtur að geta séð það, spurði hann
áfjáður.
Meðhjálparinn setti upp spekingssvip
og athugaði rúmgaflinn gaumgæfilega.
— Ja, svona útflúr getur táknað svo
margt, skal ég segja þér. Náttúrlega sé
ég, hvað þetta á að tákna, en það verður,
anda kornið, ekki sagt í fáum orðum.
— Svei mér þá, hélt Páll áfram, ef
þarna er ekki sofandi manneskja. Eg
íield nærri því, að það sé kvenmaður.
Sjáðu, Jóhannes, hárið er svo mikið. En
hvað er þarna upp yfir henni? Það yfir-
gengur minn skilning. Geturðu ekki gizk-
að á, hvað það muni vera, Jóhannes?
Áður en Jóhannes gat svarað, bar þar
að Gunnar bónda. Páll beið ekki boðanna,
en leitaði þegar eftir áliti hans á þessu
máli.
— Líttu á þetta, Gunnar. Er ekki þetta
kvenmaður. Ég segi, að þetta sé áreiðan-
lega kvenmaður.
— Glöggur ert þú, Páll, svaraði Gunn-
ar kímileitur. Ég hefði ekki áttað mig á
því, ef þú hefðir ekki verið búinn að segja
það. En nú sé ég það svo glöggt, að það
er kvenmaður.
— En þetta þarna upp yfir henni? Hver
skrambinn skyldi það vera?
— Það er efalaust heilagur andi, svaraði
Gunnar. Finnst þér það ekki vel við eig-
andi?
— Jú, mikil ósköp. Vitanlega er það
ekkert annað en heilagur andi, sagði Páll
andaktugur. En ég skyldi ekki sjá það
strax. Hvað ætti það að vera annað?
Svo tók hann rúmgaflinn í fang sér
með þvílíkri lotningu, sem það væri helg-
ur hlutur, og bar hann inn.
14.
Það er meira en lítið erfiði, sem fylgir
því að flytja sig búferlum langa leið og
koma sér fyrir í nýju umhverfi. Séra
Bjarna fannst, að þrír fyrstu dagarnir á
nýja heimilinu vera öllu erfiðari en
sjálft ferðalagið. Raunar hafði hann haft
góða hjálp við hin erfiðari verk, eins og
það að koma fyrir innanstokksmunum.
Margt mæðir á þeim, sem er að byrja bú-
skap.
Það er ekki nægilegt að eiga falleg og
dýr húsgögn, gott hjónarúm og búsáhöld
af alls konar tagi. Fallegur pottur friðar
ekki lengi augað, ef ekkert er til að sjóða
í honum. Nú varð að hefjast handa með