Nýjar kvöldvökur - 01.01.1941, Qupperneq 45

N. Kv.
Tek Harding:
Svarta ekkjan.
Tærir fjallalækir koma í ljós. Tvö þús-
und og oft þrjú þúsund metra hátt liggur
vegurinn, mjór og grýttur, gegnum öm-
urlegt land. Skuggar reikandi' skýja-
bólstra læðast draugalega yfir jörðina, og
því nær, sem við komumst takmörkum
Ekuador, því kaldara verður. Nístandi
kuldastormur næðir um óbyggða dalina
og fjöllin. ískaldar stormhrinurnar leika
um vegfarandann, svo að hann snýr and-
litinu undan, til þess að hann verki ekki
eins í það. Nokkru seinna, í nánd við
Ospina og Ilis, þegar við höfum farið yfir
Rio Guaetara, er vindurinn orðinn svo
kaldur, að það fraus á lindunum.
Stormurinn þýtur yfir höfuð okkar og
hrúgar skýjunum saman í þétta bólstra
yfir fjallatindunum. Fyrr en varir hefir
einn af þessum hvirfilvindum náð okkur.
Vegurinn liggur nú suður á bóginn í ótal
krókum um byljótta fjalladali’. Rykið og
sandurinn þyrlast upp allt í kringum
okkur.
Steingrái hesturinn minn setur hausinn
undir sig og krafsar kergjulega með hóf-
unum. Minna, múldýrið, þrengir sér fast
upp að hliðinni á honum til að leita sér
skjóls. Klukkustundum saman geisar of-
viðrið. Gegnkaldir náum við loks kofa
einum. En hann er tómur eins og flestir
aðrir á leiðinni. Það er einkennilegt, að
vera varla steinsnar frá miðjarðarbaugn-
Um ,en samt sem áður er hér þetta ómilda
loftslag, sem rekur menn burtu.
Múldýrahestamenn, sem þarna fara um,
skilja vanalega eftir brenni til eldsneytis.
Ég fann nokkuð af því, en það var raunar
tæplega hægt að kveikja í því vegna
bleytu. Tíu, já tuttugu sinnum reyni ég
og loksins hangir þó svarti, ryðgaði teket-
illinn yfir eldinum, og krókloppnir fing-
urni’r seilast að honum til þess að verma
sig.
Vindhviða yfirgnæfir snarkið í eldin-
um, hún hristir og skekur til lausu fjal-
irnar í hreysinu, svo að ömurlegt er á að
hlusta. Andartak er allt kyrrt. Nú kem-
ur hún aftur með endurnýjuðum krafti’
gegnum opnar dyrnar, hún leikur sér að
reyknum og öskunni og bælir logann nið-
ur að gólfinu, svo að hann hálfdeyr. Loft-
ið er þrungið af kulda og eldurinn verm-
ir lítið.
Nóttin er lengi að líða.
Dofinn og skjálfandi skríð ég í dögun
undan ábreiðunni, tendra eldinn að nýju
og hengi teketlinn yfir hann. Að því
loknu sting ég nefinu athugandi út um
dyrnar.
Himininn er skýlaus og kuldalegur, en
uppi’ í hvolfinu þýtur vindurinn ennþá.
Klárinn minn kemur brokkandi og múl-
dýrið á eftir honum. Þau teygja bæði
hausinn inn í dyrnar, eins og til þess að
leita hlýjunnar og frýsa ánægjulega.
Eftir morgunverðinn — heitt te, sem
vermir manni ofurlítið — drep ég eldinn
og söðla hestinn.
Nú er aftur haldið suður á bóginn á
hægu brokki. Eftir tuttugu mínútur er
klárinn minn fari’nn að hitna ofurlítið,
það er gott, hitínn, sem leggur af honumr