Nýjar kvöldvökur - 01.07.1941, Page 20

114
KENNIMAÐUR
N. Kv.
hann með að bíða ósigur í því, sem hann
tók sér fyrir hendur. Kirkjubyggingar-
málið virtist vera dauðadæmt í bráðina,
og það hafði verið honum slæmt áfall.
Hann varð að finna eitthvað upp, sem gat
komið í staðinn fyrir það og veitt honum
uppreisn.
Það var ekki öll nótt úti enn. Hans
tími átti eftir að koma. Kenning hans
mundi smám saman skjóta rótum. Hann
varð bara að sýna þolgæði og þrautseigju.
Það var svo sem engin ástæða til þess að
örvænta. Ef fólkið vildi ekki koma til
hans, skyldi hann finna ráð, sem hrifi.
Ræðan, sem hann var að skrifa, átti að
auðvelda honum það ætlunarverk. Hún
átti að smjúga eins og logbrandur í gegn-
um hina glerhörðu skel forherðingarinn-
ar, sem fólkið brynjaði sig með. Hann
hafði látið sérstakt boð út ganga um þessa
messu og gefið í skyn, að von væri á
meiru en hinu venjulega. Hann ætlaði sér
að tala sérstaklega við söfnuðinn á eftir
messu. Það var þessi félagshugmynd, sem
hann hafði vakið máls á við fermingar-
börnin og hann taldi líklegasta til áhrifa
eins og sakir stóðu, og nauðsyn og gildi
þeirrar hugmyndar ætlaði hann að túlka
fyrir söfnuðinn næsta sunnudag.
Hann staðnæmdist á göngu sinni við
gluggann og leit út. Eftir hálfsmánaðar
óþurrka var sólin búin að skína glatt í tvo
daga. Úti á túninu var Gunnar bóndi með
allt sitt fólk við samantekningu. Hvert
sætið af öðru reis upp, en mikið var samt
eftir.
Sólin skein, en allt í einu dimmdi
ónotalega. Hann leit upp í loftið. Dökk-
leitur skýflóki skyggði á sólina. Hann var
ekki stór og brátt sveif hann burt, og sól-
in skein aftur glatt.
En útlitið var samt ekki tryggilegt. í
suðvestrinu bryddi á skýjaklökkum upp
yfir fjöllin. í sjálfu sér voru þeir ekkert
hræðilegir, en ef vel var að gáð, var eitt-
hvað ógnandi í útliti þeirra, eins og þeir
vildu segja: Varið ykkur, við erum að
koma.
Séra Bjarni gekk aftur að skrifborðinu.
Hann mátti ekki láta það eftir sér að slá
slöku við ræðuna. Hann las ennþá einu
sinni það, sem hann var búinn með, og
kinkaði kolli ánægjulega: Elska skaltu
náunga þinn eins og sjálfan þig, það var
rauði þráðurinn, sem átti að ganga í gegn-
um hana alla, og hann mátti hvergi slitna.
Ekkert er eins göfugt ög bætandi og
það að hjálpa meðbræðrum sínum, þegar
erfiðleikar og sorgir sækja þá heim, fórna
sér fyrir aðra, án þess að ætlast til launa,
annarra en þeirra, sem meðvitundin .um
að hafa unnið kærleiksríkt verk, veitir
hverjum manni. Ekkert er eins létt og
ljúft að inna af hendi, ekkert gefur lífinu
eins mikla fyllingu og gleði. Öll önnur
sjónarmið eru hismi og hégómi. Þetta er
kjarninn í hinni einu sönnu kristnu trú,
en því miður virðast alltof fáir gera sér
það ljóst.
Hann komst brátt í algleymingshrifn-
ingu. Efnið var ótæmandi. Penninn flaug
yfir pappírinn. Þetta mundi verða góð
ræða.
En fótatak framan við dyrnar truflaði
hann von bráðar. Aldrei var friður.
Hurðin opnaðist, og kona hans kom inn.
— Trufla ég þig? spurði hún, þegar hún
sá, að hann var að skrifa.,
— O, nei, ekki beinlínis, svaraði hann
með ofurlitlum semingi.
— Áttu mikið eftir ennþá?
— Ekki svo mjög; ég var einmitt að
komast á rekspölinn núna. — Þetta verð-
ur áhrifamikil ræða.
— Bara að fólkið skilji hana og meti
réttilega, svaraði hún, en þó annars hug-
ar, eins og henni væri undir niðri alveg
sama.
— Skilji? endurtók hann. Þessa ræðu