Nýjar kvöldvökur - 01.07.1941, Síða 49

N. KV.
DÆTUR FRUMSKOGARINS
143
Við efri enda borðsins sat Don Rodri-
guez. Við hægri hlið hans voru þeir
næstir: Banderas hershöfðingi, Don Jaime
og kapellán haciendunnar. Vinstra megin
sátu honum næst: Donna Dolores, lags-
mær hennar Rosaura og hin unglega ráðs-
kona Donna Lutetia. Neðar við borðið sat
starfsfólkið, karlar og konur.
Máltíðin var senn á enda. Banderas
hershöfðingi hafði verið óvanalega glað-
vær og skemmtinn, það sem af var
kvöldsins. Jafnvel Donna Dolores, sem
alla jafna tók lítinn þátt í samræðum við
hann, brosti til hans öðru hvoru, svo drif-
hvítar tennur hennar sáust milli rauðra
og yndislegra varanna.
Don Rodriguez stóð á fætur. Hershöfð-
inginn ætlaði að fara að ráði hans, en
plantekrueigandinn varnaði því og mælti:
„Sitjið kyrrir, kæri vinur, og skemmt-
ið fjölskyldu minni. Það er enn ekki kom-
inn háttatími“.
„Ég þakka vinsamlegast boð yðar“,
svaraði Banderas brosandi, „en eftir að
hafa neytt hins ljúffenga og sterka víns
yðar hefi ég mesta löngun til að ganga
nokkra stund úti mér til hressingar, áður
en ég geng til hvílu“.
„Farið þá út á þakið með Jaime og
Dolores. í tunglsljósi eins og nú er yndis-
legt að sitja þar og njóta veðurblíðunnar“.
„En hvers vegna má ég ekki koma með
yður í þessa ferð yðar?“ spurði Banderas.
„Það er algjör óþarfi, enda lengri leið,
sem ég á fyrir höndum í kvöld en yður
grunar“.
„En þér segið mér þó, hvert ferðinni er
heitið“.
„Til hestagirðingarinnar. Ég þarf að sjá
um að unghrossunum verði smalað, svo
þau verði vís innan fárra daga, en þá læt
ég brennimerkja þau“.
„Hvað er þetta löng leið?“
„Nálægt því þrjár mílur“.
„Það er nokkuð langt“, mælti Banderas,
„en þurfið þér nauðsynlega að fara í
kvöld?“
„Það er óráð að fresta því til morguns,
sem hægt er að gera í dag“, mælti plant-
ekrueigandinn brosandi. „í kvöld er
ákjósanlegasta ferðaveður, stjörnubjart og
loftið mátulega svalt, en á daginn er hit-
inn næstum óbærilegur“.
„Jæja, ég óska yður þá góðrar ierðar,
kæri vinur“, mælti Banderas, og þrýsti
hönd hans. „Hittumst heilir á morgun; ég
mun þiggja boð yðar og dvelja um stund
uppi á þakinu með Donnu Dolores og
Don Jaime“.
Bæði systkinin, einkum Dolores, löttu
föður sinn fararinnar, en árangurslaust.
„Börnin góð“, mælti hann, „þið þurfið
ekkert að óttast. Ég hefi marg oft farið
þessa leið undir sömu kringumstæðum og
aldrei hlekkst á“.
„Ég veit ekki hvað því veldur“, sagði
unga stúlkan með tárin í augunum, „að í
kvöld hefi ég alltaf verið svo hrædd og
kvíðin. Farðu ekki, faðir minn“.
„Litli kjáninn minn“, svaraði faðir
hennar vingjarnlega, „ef farið væri eftir
öllum innri röddum og hugboðum, sem
verða til í hjörtum ungra meyja, þá yrði
margur maðurinn geggjaður. Ótti þinn er
ekki aðeins óskiljanlegur, hann er einnig
ástæðulaus. Á morgun sjáumst við aftur“.
Banderas lagði ekkert til málanna. En
hann fylgdist vel með öllu, sem sagt var,
og glöggskyggn maður mundi að samtal-
inu loknu hafa séð bregða fyrir ánægju-
brosi á andliti hans. í sama mund leit
hann með þýðingarmiklu augnaráði til
þriggja húskarla, er sátu og hvísluðust á
við hinn enda borðsins.
Einn þeirra var hálsstuttur, samanrekinn
Mexíkani, snoðklipptur, bjúgnefjaður og
breiðmynntur. Þetta var Gomez, dugleg-
asti nautahirðirinn á búgarðinum. Annar
hinna var hærri og grennri en Gomez, en
virtist allur vöðvastæltari. Hann var þel-