Nýjar kvöldvökur - 01.01.1945, Blaðsíða 15

N. Kv.
SÆNSKIR HÖFÐINGJAR
9
— Til þessa að hefna fyrir konuránið hafði
danski konungurinn, Sveinn Gráði, haldið
liði sínu inn í Smáland og herjað þar. —
Veðrið var hart og snjórinn lá í liáum sköfl-
um, svo að hermennirnir urðu að leita sér
skjóls í húsunum, þar sem þeir gátu komið
því við. En hús Smálendinga voru lágir
bjálkakofar, þar var hvorki stóll, bekkur né
hægindi, og enginn gluggi nema ljóri á torf-
þakinu fyrir reykinn. Og kuldinn var svo
mikill, að enginn gat staðið á verði á hinum
opnu svölum yfir dyrunum. Flestir her-
mennirnir urðu því að láta fyrirberast úti í
snjósköflunum á nóttunni við bál þau, sem
þeir kveiktu sér. — Það leið heldur ekki á
löngu, áður en smáhópar fóru að laumast af
stað og halda í áttina heim til Danmerkur.
— Þegar Sveinn varð þess var, hætti hann
við hernaðinn og hélt heim með liði sínu.
En Karl hertogi frá Hallandi, sá sem átti
óréttarins að hefna, var ennþá kyn' í Ver-
end með menn sína. Það hérað lá mjög af-
síðis. Þar voru þröngir dalir og veglausir
skógar, þar sem voldugar eikur og beyki-
tré breiddu úr greinar sínar. — Fólkið, sem
bjó þar, hafði fyrrum Iiaft sína eigin kon-
unga, og það var stolt at' endurminningum
sínum og hreysti sinni. Konur voru þar
hafðar í miklum heiðri. Þegar biðill kom,
kastaði stúlkan, sem hann vildi biðja,
hanzka sínum til hans og bauð honum til
einvígis. Væri hún sterkari en hann, varð
hann að fara heim aftur með hneisu sína.
En yrði hann yfirsterkari, var hún honum
trú til dauðans. — Með bumbuslætti og
pípublæstri eins og herflokkur fór brúð-
kaupsliðið um byggðina, og þegar heim
kom í brúðkaupsgarðinn, settist brúðurin í
liásæti klædd í hjálm og brynju.
Þar átti Blenda heima. Hún var nú há og
vel vaxin kona, með ljóst hár, sem hékk nið-
ur á bak hennar í tveirn þungum fléttum.
Hún sendi boð til allra kvenna í byggðinni,
þeirra, er gátu valdið öxi, en aðrar komu
með ljái eða stafi, þær mættu henni allar
við Ynglingahaug, og þann bezta mat og
það sterkasta öl, sem þær áttu, höfðu þær
með sér. Blenda hafði sagt svo fyrir, og þar
sem hún var af ríkri og velmetinni bænda-
stétt, hlýddu þær allar fyrirskipunum henn-
ar. — Sem herkuml höfðu þær grænt og
rautt klæði, sem þær bundu um mittið.
— Ég hef sjálf séð Sörkvi konung og veit
þess vegna, að hér verður hver og einn að
hjálpa sér sjálfur, mælti Blenda, þegar hún
stóð við hinn forna dómarastein á haugn-
um. — Höfum við konur hér í Verend ekki
bumbuslagara á undan brúðarfylgd okkar
eins og höfðingjar? Og erfurn við konur hér
ekki til jafns við bræður okkar? — Nú,
hvað segið þið, leiksystur mínar? Við skul-
um nú sýna það á stund hættunnar, að við
séum ekki minni fyrir okkur en karlmenn.
Þetta samþlykktu allar með einum
munni. Og smám saman safnaðist hér
kvenaher frá fimm héruðum. Eftir það
héldu þær af stað og settu herbúðir sínar
ekki langt frá óvinahernum. Því næst bjóst
ein, sú, er fegurst þótti, og gekk á fund
fj andm annanna.
— Nú skuluð þið hætta að herja landið,
mælti hún brosandi. Allir karlmenn okkar
eru farnir frá okkur eða fallnir, svo að nú
viljum við bjóða ykkur að ganga ykkur á
hönd og verða konur ykkar. Við höfum
þegar búið allt undir brúðkaup, og er ykk-
ar beðið til veizlunnar.
Danir tóku þessu vel og bjuggust til
veizlunnar. En er þangað kom, fundu þeir
borð hlaðin mat og drykk í mörgum og
stórum hlöðum. En þeir sáu ekki nokkurn
mann, og engin af konunum kom til fund-
ar við þá.
— Fjandann gerir það til með kerling-
arnar! sögðu Danir og tróðust að veizlu-
borðunum, því að þeir voru hungraðir, og
óvanir að fá svo ríkulega af mat og drykk.
Þeir sátu því svo lengi við, að þeir að lok-
um sofnuðu út af. Þessu hafði Blenda beð-
ið eftir. Og nú gerði hún með kvennaliði
2