Nýjar kvöldvökur - 01.01.1945, Qupperneq 16

SÆNSKIR HOFÐTNGTAR
N. Kv.
10
sínu, sem íalizt hafði í skóginum, áhlaup.
Þær lögðu eld í lilöðurnar, og þeir af her-
mönnunum, sem fórust ekki í eldinum,
féllu fyrir vopnum kvennanna.
Þegar Blenda var búin að frelsa Verend
frá fjandmönnunum, fór liún inn í hellis-
skúta nokkurn. Þar setti hún rauða skál á
hellusteina, sem þakkarfórn handa Óðni.
Öldum saman sáu bændurnir hina rauðu
skál í hellisskútanum. En að lokum hrundi
fyrir innganginn.
Sjálft aðfangadagskvöld jóla, tveirn árum
eftir þessi manndráp, heyrðist bumbuslátt-
ur mikill fyrir utan kastala Sörkvis. Þar var
Blenda, sem kom í broddi fylkingar fyrir
konunum frá Verend. Höfðu þær farið
langa leið eftir vondum vegum, en enginn
sá á þeim þreytu. Hver um sig liafði dýr-
mæta skikkju breidda yfir söðul sinn, og
utan yfir hvítum kyrtlunum voru þær í
flegnum kápum með hinum fegurstu litum,
og hver um sig bar á sér svo mikið af skart-
gripum, að þeir voru margra bændabýla
virði. Aðeins hvert silfurbelti vóg að
minnsta kosti fjórar merkur. — Allt þetta
áttu þær sjálfar og samkvæmt fornum lög-
um í Verend gátu þær farið með hverja
eign sína, eins og þeim líkaði.
Blenda sjálf hafði búizt í hjálmi og her-
tygjum. hins fallna, danska höfðingja, voru
þau öll gullslegin, og á skildi hennar var
merkt kona, sem stóð á föllnum fjand-
manni.
Sörkvir var rétt í þann veginn að setjast
í sleða sinn til þess að aka út, þegar Blenda
reið til hans.
— Sem laun fyrir sigur okkar, biðjum
vér konurn frá Verend þig, konungur, að
þú staðfestir vorn æfaforna erfðarétt. Þess
vegna höfum vér riðið þessa löngu leið,
mælti hún með sterkri og hljómfagurri
rödd. — Og nú getur þú séð, Sörkvir kon-
ungur, að stundum getur það verið rétt að
grípa til vopna og verjast.
Já, svaraði hann, það getur gagnað þeim,
sem eitthvað hafa að missa. Og á meðan
hann talaði var hægt að heyra, að dætur
hans og mágar héldu veizlu og dönsuðu í
höllinni. — Þið konur í Verend, hélt hann
áfram, ykkur til heiðurs skuluð þið í allri
framtíð hafa bumbuslátt við brúðkaup ykk-
ar og halda hinum forna rétti ykkar til
erfða. — Það er konungs-orð mitt, sem ég
gef ykkur. — En ég er sjálfur maður, sem
búinn er að snúa baki við sólinni.
Hann gaf hestinum lausan tauminn og
sleðinn með hinu hrímþakta drekahöfði
þeyttist af stað. Fyrir aftan konunginn á
sleðanum stóð stallari hans. Við og við
fálmaði hann eftir sverði sínu. En þegar
hann tók eftir því, að konungurinnn gat séð
skugga hans, hætti hann við að bregða því.
— Stallari minn, mælti konungur. Ég
lieyri peninga hringla í vasa þínum. Lán-
aðu mér nokkra, svo að ég geti gefið ölm-
usur. Ef til vill er þetta síðasta jólanótt mín.
— Þegar ég stíg niður í gröfina, langar mig
til að hafa eitthvað, að segja Úlfhildi minni,
sem getur glatt lrana.
Þegar hann fékk peningana og skoðaði þá
í lófa sínum, sá hann, að það voru útlendir
peningar, sem leynilega höfðu verið sendir
af óvinum hans til þess að múta stallaran-
um.
Það varð dimmt af nóttu, en veður var
heiðskírt og stjörnubjart. Sörkvir hélt
áfram að aka frá einu býlinu til annars.
Hann gekk inn til hinna fátæku með ölm-
usur sínar, og settist um stund við jólaborð
þeirra.
— Herra, sagði stallarinn, við verðum að
hugsa um. að komast heim og ná í óttusöng-
inn í Alvastra. Hann sneri sleðanum við og
ók heim á leið. Þegar þeir óku upp úr gil-
inu við Álabekks-brú urðu þeir að fara
hægt. Stallarinn sá, að enn voru ekki marg-
ir kirkjugestir komnir á leið til Alvastra.
Hann brá þá sverðinu og hjó til.
Gamli, þreytti og þunglyndi konungur-
inn steyptist áfram og lá dauður í blóði