Nýjar kvöldvökur - 01.01.1945, Qupperneq 21

N. Kv,
STÍNA LÆTUR ANETJAST
15
'Og aftur og stöguðust með sönglandi röddu
•endalaust á þessum vísuorðum:
i Nú keyrum við inn í Kaupmannahöfn
og kaupum súkkulaði.
Hjáleigukonan stóð í dyrunum, skyggði
liendi fyrir sól og mælti:
„Það ljómandi fallegt, hvernig Marsína
litla kann að leika sér við mömmu sína.“
Við fyrri heimsóknir hafði Stína verið dá-
lítið fjörmeiri og hafði þá tekið hvíldir í
leiknum, sem alltaf var eins, og spjallað
ýmislegt við hjáleigukonuna, en í þetta
skipti gekk ekki á öðru en:
Nú keyrum við inn í Kaupmannahöfn
og kaupum súkkulaði,
i belg og biðu án afláts, og Stína blíndi
sljóum augum fram undan sér. Raunar
kyssti hún við og við Marsínu litlu, sem bar
þetta skoplega nafn til minningar um föður
sinn, Jens Madsen, — en það var engin veru-
leg ástúð í atlotum hennar. Við þessa kossa
leit telpan ankannalegum spurnaraugum á
anóðurina, og einu sinni, þegar Stína leit
framan í barnið, fór hún að gráta. Hjáleigu-
konunni fannst sér skylt að segja nokkur
huggunarorð, og þau urðu á þessa leið:
,,Já, karlþjóðin — það er nú meiri óþverr-
inn, — annar eins kurfur og Jens Madsen!
Ja, nóg er til af þeim. Minn, — hann er nú
reyndar engin óliemja eða svarri, nei, — það
•er hann svei mér ekki, en fullur er liann oft-
-ar en hitt.“
„Já, það er hann nú víst,“ svaraði Stína
aitan við sig, hann hefur æfinlega drykk-
íelldur verið.“
„Ójá, það er nú eins og það er tekið; en
lir því að hann hvorki skammast né lemur,
— það gerir hann aldrei, — þá verður að
taka því eins og hverju öðru hundsbiti. En
eg held þú sért ekki vel frísk í dag, Stína,
því að þú ert svo slyttuleg.“
„Það eru skruðningar innan um mig,“
svaraði Stína.
■ „Það skyldi þó ekki vera innanveiki?“
TOælti hjáleigukonan.
Klukkan fimm varð Stína að halda af
stað heim. Hún stikaði hálfa aðra míluna til
kaupstaðarins eftir rykugum veginum, og
ekki virtist hún taka það neitt nærri sér.
Það var eins og rykmekkirnir hjúpuðu hana
að fullu og öllu, — sjálf heyrði hún hvorki
né sá.
II.
1 fimm ár hafði Stína verið vinnukona
hjá Aaby prófastsekkju, sem setzt hafði að
þar í kaupstaðnum eftir lát manns síns; hún
var þar borin og barnfædd, dóttir bæjar-
fógetans, er þar var áður. Frúin var um
fimmtugt, lítil vexti og hnellin, svarthærð
og móeygð, létt í skapi og hláturmild, en í
þau tuttugu ár, sem hún var gift, hafði hún
orðið að gæta allrar alvörugefni, vegna þess
að maður hennar hafði svo hárri andlegri
stöðu að gegna. Nú sat hún á litlum ekkju-
styrk og æskuvinirnir í fæðingarbæ hennar
voru roknir út í veður og vind. Hún lifði í
minningunum um gamla, mannkvæma
nægtaheimilið, þar sem biskupinn hafði
kunnað svo vel við sig, þegar hann var að
visitera, að hann gleymdi blátt áfram að
snupra barnakennarana. Prófastsfrúin
prjónaði annars firn af ullarspjörum handa
fátækum börnum og las þess á milli með
mestu kostgæfni allar skáldsögur, sem feng-
ust í „lestrarfélaginu". Hinn hefðarlega pró-
fastsfrúar-svip setti hún ekki upp nema við
hátíðleg tækifæri, t. d. þegar hún var í boði
embættismanna og ríkra kaupmanna í bæn-
um.
Henni hafði orðið vel til sveitafólksins,
meðan hún var prestskona í sveitinni. Hún
hafði skap og innræti til að skilja það, og
þótt fyrirmennsku-skyldan gæfi henni
stöku sinnurn tilefni til að setja sig á háan
hest, þá dró það ekki frá þeim almanna-
rómi, að hún væri „einstaklega álitleg
kona“; bændunum þótti jafnvel vænna um
það ,að prófastsfrúin kunni að halda uppi
virðingu sinni. Fyrir löngu hafði barna-