Nýjar kvöldvökur - 01.01.1945, Síða 33

N. Kv.
VITASTÍGURINN
27
„Mömmu? Pu-h, hún þarf ekki að vita
neitt um það?“
„Ég fer aldrei með neitt á bak við mömmu
þína, drengur minn.“
Jens steinþagnaði og roðnaði ofurlítið.
Hann blygðaðist sín fyrir að hafa hugsað
á þennan hátt.
„En getur þú ekki farið sjálfur til vita-
varðarins, pabbi? Ég er viss um, að hann
myndi sýna þér bréfin frá Gottlieb frænda,
öll með tölu.“
„Neþ þakka þér fyrir, drengur minn, það
get ég ekki. Ég er því fólki alveg ókunnug-
ur, og ég hefi aldrei troðið mér inn á einn
eða neinn, nei, aldrei!“
„Ég er viss um, að þeim myndi þykja
vænt um, ef þú kæmir þangað.“
„O-nei. Að minnsta ekki ennþá--------“
Sylvester stóð lengi hugsi, áður en hann tók
til máls. Allt í einu lagði hann höndina á
öxl Jens og leit beint framan í hann:
„Þegar þú kvænist einhvern tíma, Jens,
þá skaltu aðeins fylgja rödd hjarta þíns,
engu öðru. Vitavörðurinn hefir rétt að
mæla. Láttu ekki blekkjast og ginnast af
því^ sem virzt getur stórt og glæsilegt, —
farðu ekki eftir því, Jens, þegar þar að
kemur.“ — Sylvester gekk hratt inn um hin-
ar breiðu dyr Bjarkaseturs. Jens fór upp í
herbergi sitt og tók að velta fyrir sér, hve
faðir hans væri orðinn undarlegur upp á
síðkastið. Er hann kom ofan aftur, hitti
hann móður sína.
„Þú unir þér víst bezt yfir í bænum,
drengur minn,“ sagði hún lauslega.
„Það er nú gaman að hitta fólk öðru
hvoru,“ sagði hann og hló.
„O, þú hittir nú fjölda fólks, þegar þú
ferð aftur í skólann í næsta mánuði.“
„En það eru nú eins konar bernskuvinir
mínir, allur fjöldinn yfir í bænum.“
„Þú ert nú orðinn fullorðinn piltur, góði
minn, svo um er að gera, að þú veljir þér
félaga. Faðir minn sálaði, hans háæruverð-
ugheit biskupinn, sagði ætíð: „Seg mér,
hverja þú umgengst, og þá skal ég segja þér,
hver þú ert.“
„Hann umgekkst nú sennilega aðeins
Guð og konunginn," sagði Jens hlæjandi.
„Hann var að minnsta kosti mjög var-
kárý' sagði hún alvarlega. „En nú hefi ég
skrifað bróður mínum, hershöfðingjanum,"
sagði hún, „og beðið hann að líta eftir þér,
þegar þú kemur aftur til höfuðstaðarins í
næsta mánuði.“ Hún hélt áfram að hekla
blúndu sína og leit ekki upp, þegar hann
fór út aftur.
Jens gekk út í lystigarðinn og hugleiddi
allt það, sem fyrir hann hafði borið í dag,
og þá ekki sízt samtalið við föður sinn.
Hann tók víst allmiklu nær sér, en hann
lét í veðri vaka, að Gottlieb frændi skyldi
ekki koma heim aftur. Hvað hafði annars
valdið því, að bræðurnir skildu? Þegar
hann kæmi næst yfir í vitann, ætlaði hann
að biðja Adam að skrifa Gottlieb frænda,
að pabbi hefði spurt eftir honum. „Svo
ætla ég að áræða að segja, að pabbi myndi
verða mjög glaður, ef hann kæmi heim aft-
ur; því að ég er viss um, að það er það, sem
pabbi átti við. Ég verð að reyna að telja
Gottlieb frænda til að koma heim aftur, því
að pabbi lítur ekki glaðan dag, fyrr en hann
er kominn aftur.“
Meðan þessu fór fram á Bjarkasetri, sat
Benedikta í litla herberginu sínu, til hliðar
við stofuna í vitanum. Það hafði verið
„meyjarskemman" hennar, síðan Auróra
fór að heiman. Fía kom inn til hennar;
henni virtist Benedikta vera svo einkenni-
lega stillt og þögul, þegar hún kom heim.
„Hvers vegna kom Jens ekki inn, eins og
hann er vanur?“ spurði Fía.
„Hann ætlaði heim aftur,“ svaraði Bene-
dikta stutt. Fíu skildisþ að nú væru „flugur
komnar í lúðurinn,“ eins og Adam var van-
ur að segja, þegar eitthvað gekk andsælis;
en hún lét sem ekkert væri. Stúlkan var nú
fullorðin, hugsaði Fía, svo að hún ætti nú
að geta ráðið við einfalda karlmannsnefnu,
4*