Nýjar kvöldvökur - 01.01.1945, Qupperneq 34

28
VITASTÍGURINN
N. Kv
og einfaldir eru nú einu sinni allir karl-
menn um þær mundir, sem þeir ganga í
biðilsbuxunum. Hún klappaði Benediktu
á kinnina og bauð henni góða nótt.
Benedikta gekk út að glugganum og
horfði út á sjóinn. En hugur hennar allur
var hjá Jens herramarini. „Ég skil ekkert í,
hvernig hann getur daðrað við Auróru, ef
honum þykir raunverulega vænt um mig.
Jens er góður drengur, og hann vill vera
öllum góður. .. .“
Langt stjörnuhrap sveif gegnum himin-
geiminn. Þegar hún var barn, hafði henni
verið sagt, að gæti maður óskað sér þriggja
óska, á meðan stjörnuhrapið væri á leið-
inni, myndu óskirnar rætast. Hún gat að-
eins sagt Jens! Svo var öllu lokið.
Hún fór að afklæða sig. Henni gramdist
ofurlítið, að hún skyldi ekki Iiafa verið
nógu fljót á sér með óskirnar þrjár — — —
en hún skyldi sannarlega sjá að sér í næsta
sinn. Hún smeygði sér upp í litla rúrnið og
lá dálitla stund og liorfði á stjörnurnar á
dimmblárri himinhvelfingunni. Svospennti
hún greipar. Faðir vor. . . .
En fullmáninn gægðist glettinn á svip
inn á milli gluggatjaldanna og varpaði ljós-
bjarma á unga andlitið fríða. Mánabrosið
lék létt um 1 jósgullið hárið, dökkar brún-
irnar og hvítan hálsinn, en ávalur barmur-
inn lyftist og hneig hægt og reglulega. Bene-
dikta var sofnuð. Allt svaf, jafnvel eridurn-
ar litlu úti á Norðurnesodda höfðu fyrir
löngu stungið höfðinu undir vænginn.
III.
Roosevelt hafði fengið bifhjól. Það var
annars hóflaust dálæti, sem Ivarsen hafði á
drengnum þeim arna. Og ungfrú Evensen
var alveg græn af gremju yfir öðru eins.
Jafnvel Önnu eldabusku fannst, að nú væri
skörin tekin að færast upp í bekkinn. Að
vísu var drengurinn orðinn nærri fullorð-
inn, en samt ætti nú að hafa það í huga, að
hann var upprunninn á mjög óbreyttu
heimili, J:>ar sem ekki var auð og allsnægt-
um til að dreifa. Roosevelt ók í hvínandi
spretti umhverfis Torgið á bifhjóli sínu, og
lá við, að hann rækist á bæjarverkfræðing-
inn sem kom Jrar arkandi í djúpum hugs-
unum og uggði ekki að sér. Hann varð auð-
vitað öskuvondur og jós úr sér skömmum;
en Roosevelt lét þær eins og vind um eyrun
Jrjóta. Rétt á eftir rakst hann á söluborð
eplakonunnar, svo að öll „búðin“ valt út
um Torgið; en þá nam hann staðar og gaf
henni 5 krónur, og varð kerlingin þá svo
ánægð, að hún sagði, að hann rnætti vel
gera þetta einu sinni til!
Ivarsen stóð uppi í glugga og fylgdist vel
með afrekum fóstursonar síns. Honurn virt-
ist það skollans vel gert að spjara sig svona
vel. Þetta var eiginlega í fyrsta sinn, sem
hann reið á bifhjóli. Annars hefði hann nú
vel mátt rekast á bæjarverkfræðinginn,
nöldursegginn þann arna; hann hefði sann-
arlega átt það skilið! Ivarsen var ekki hrif-
inn af honum, sérstaklega sökurn Jress, að
bæjarverkfræðingurinn var bindindismað-
ur og hafði verið einn þeirra í bæjarstjórn-
inni, sem hafði neitað Ivarsen um vínsölu-
leyfi.
Það voru annars ekki þessi íjrrótta-afrek
Roosevelts ein, sem ívarsen var hreykinn af.
Nei; hann Jróttist einnig sjá í honum upp-
rennandi afburðamann í verzlunarviðskipt-
um. Var Jrað ekki alveg fágætt, ef ekki
dæmalaust, að jafnungur piltur og Roose-
velt skyldi vera kominn á fætur og ofan í
pakkhús klukkan sjö á hverjum morgni og
hafa þar nákvæma gát á öllum vörum, sem
bárust að, eða sendar voru út um allt? En
dásamlegastur var nú samt drengurinn,
þegar hann stóð og afgreiddi viðskipta-
mennina við búðarborðið. Hann hneigði
sig og brosti og hafði spaug og gamanyrði á
lrraðbergi, svo að menn hlógu og keyptu
viðstöðulaust. En ívarsen hafði nú líka leið-
beint honum og kennt honum kúnstirnar
eftir beztu getu og samkvæmt langri reynslu