Nýjar kvöldvökur - 01.01.1945, Side 41

N. Kv.
VITASTÍGURINN
35
hann sjálfan og peningana hans. Hann
trúði alls ekki á djöful og víti og allt þess
háttar; og allt þetta raus um Guð almáttug-
an, með himin og paradís og engla var ein-
tómt barnahjal, sem hann gat ekki tekið al-
varlega. Nei, það hlutu að vera einhver
„máttarvöld", eitthvert „náttúrulögmál“,
sem væri þess megnugt að vekja þennan
hræðilega ótta.
Honum varð hugsað til foreldra drengs-
ins uppi í vitanum. Skyldu þau líka vera al-
veg buguð af hræðslu um drenginn sinn?
Þau vissu, að nú var hann úti á hafi, og
stormsins gætti sennilega helmingi meira
þar efra. Það væri kannske huggun og
harmabót að hafa tal af þeim?
Hann hélt áfram að ráfa um stofuna.
Hann tók dagblað og opnaði það, braut það
saman aftur, hélt áfram rjátli sínu og rölti í
sífellu milli loftvogarinnar og gluggans.
Ætti liann kannske að labba upp í vita?
Honum væri það sennilega ófært, með
bægifót sinn, að ætla sér að klöngrast upp
,,Vitastíginn“. Fyrst var nú það, að þangað
kæmist hann sennilega aldrei, og á hinn
bóginn átti hann erfitt með að þola bann-
setta maddömuna þarna efra.-----Vitavörð-
inn gat hann umborið, ef á reyndi. — Hann
gekk út að glugganum og horfði út á
sundið.
Stór galeas kom brunandi fyrir öllum
seglum norðan sundið. Ferjan varð að snúa
við, því að það lá við, að hana fyllti. Og
þetta var hérna inni á sundinu! Hvernig
mundi þá vera úti á reginhafi? Hann skalf
allur og nötraði og þrýsti hendinni inn að
hjartagrófinni. Síðan fór hann fram í gang-
inn og færði sig í frakka og skóhlífar. —
Anna eldabuska varð þess vör.
,,En góði ívarsen, ætlið þér út í þetta
veður?“
„Ég verð að hreyfa mig ofurlítið, Anna.“
„Þér sem eruð svona slæmur í fætinum?
Þér gætuð orðið veikur af þessu!“
Hann svaraði engu, staulaðist ofan stig-
ann, síðan þvert yfir götuna og lagði svo á
brattann. Því hærra sem. hann kom, því
betri tökum náði stormurinn, og nú sá hann
vel út yfir sundið. Báta og skútur hrakti
fyrir festum, og voru sum komin á rek.
Menn kepptust við að styrkja allar land-
festar. Þegar hann hafði lokið brekkunni og
var kominn þangað, sem „Vitastígurinn“
hófst, nam hann staðar og horfði upp eftir.
Stígurinn virtist honum svo kuldalega óá-
rennilegur, að hann fékk knéskjálfta.
Hvaða erindi átti hann annars þangað upp
eftir? Ekki var það hann, sem hafði ginnt
drenginn á sjó í þessu veðri; það hafði
drengurinn sjálfur endilega viljað.-----
Áður en hann hafði fyllilega áttað sig, var
hann kominn spölkorn áleiðis upp eftir
stígnum. Til allrar hamingju hafði hann
tvo góða og trausta stafi með sterkum
broddum, og í þeim var honum góður
stuðningur. Regnið lamdi á honum og rann
niður eftir hnakkanum og niður á milli
skyrtunnar og bjórsins, og hann fann til
kulda ofan eftir baki. Hefði aðeins vinstri
fóturinn verið í fullu lagi, þá skyldi þetta
hafa gengið liðugt eins og dans; en það var
víst eins konar auka-klyf, sem á hann lagð-
ist upp þennan bölvaða „Vitastíg“. ívarsen
„steytti kjaft“ og hvæsti af bræði í hvert
sinn, sem hann náði ekki fótfestu. Hann
pjakkaði öðrum stafnum niður í klappirnar
og blótaði öllum „Vitastígnum"; en ekki
batnaði neitt við það. Þarna lá nú „Vita-
stígurinn" jafn-rólegur og bugðaði sig eins
og sjóormur í hundadögum. Ivarsen gat nú
heyrt brimgnýinn neðan frá sundinu. Hann
nam staðar og hlustaði og reyndi að skyggja
hönd yfir augu, svo að hann gæti horft út
yfir og séð, hvort hann grillti Hrosshólm-
ann. Hafið var froðugult til að sjá og velti
löðrinu yfir sker og steina. Það lamdi í tryll-
ingsæði snarbratta sjávarklettana og grenj-
aði hátt.
„Drengurinn minn, drengurinn minn,“
kveinaði hann. Nú var öll bræði horfin, en
5*