Nýjar kvöldvökur - 01.01.1945, Blaðsíða 44

38
VITASTÍGURINN
N. Kv.
Hann stóð um hríð og fékk ofbirtu í augun
af víðsýninu.
Breitt og víðáttumikið hafið lá nú opið
fyrir augum hans, út að yzta sjóndeildar-
hring. Þarna langt niðri voru hólmar og
sker á víð og dreif. Héðan að ofan var hafið
og brotsjóarnir alls eigi svo ægilegt á að
líta; allt virtist svo smátt og lítilmótlegt.
Hann sá Adam og Fíu niðri við naustið.
Þau stóðu í hlé sunnan undir veggnum —
og þau voru eins og litlir, svartir deplar til
að sjá héðan að ofan.
Hann tók kíkinn og reyndi að horfa út á
hafið. Það tók nokkra stund að stilla hon-
um í sjónmið. Jú, nú gat hann séð greini-
lega liina voldugu, brimhvítu bárufalda,
sem í'isu hver á fætur öðrum; það var eins
og heil riddaraliðssveit kæmi þeisandi til
lands-------En — en — þarna var vélbátur-
inn! Hann sá hann öðru hvoru, er honum
brá fyrir uppi á báruhryggjunum. Þetta var
báturinn þeirra, nú þekkti hann hann svo
vel. Hann sá Roosevelt standa aftur í við
stjórn. Nú voru þeir komnir að Hross-
hólmabrotunum. „Æ, drengurinn minn,
drengurinn minn,“ stundi hann. Hann
staulaðist ofan stigann og lét sig að lokum
síga niður og ríghélt sér í handriðið. Hann
staulaðist fram í ganginn og þreif það, sem
fyrst varð fyrir hendi af hlífðarfatnaði,
sveipaði því utan um sig og braut svo upp
frakkakragann. Síðan tók hann báða brodd-
stafina og staulaðist ofan að nausti. Hann
hélzt ekki lengur við inni.
„En hvað viljið þér hingað ofan eftir,
ívarsen? Þér hljótið að skilja, að hér getið
þér ekkert gert. Þér verðið bara veikur,
maður,“ kallaði Fía til hans. ívarsen leit
ekki við henni, heldur staulaðist áfram til
Adams. „Þeir eru núna á móts við Hross-
hólmaboðana, Stolz, ég sá það í kíkinum —
— haldið þér, að þeir hafi það af?“
„Það er ískyggilegt," sagði Adam. Hann
stiklaði alveg út á yztu tá oddans. Þar stóð
hann grafkyrr og starði út á sjóinn. Fía
studdist upp að naustveggnum. Nú hafðr
angistin mikla einnig gripið hana, alveg
eins og nóttina forðum, þegar Benedikta lá
fyrir dauðanum í lungnabólgu. Hennr
lieyrðist kallað „mamma, mamma!“ í hverri
vindhviðu, sem ýlfraði um naustnafirnar.
ívarsen sat við hliðina á henni á tómri
tunnu og hnipraði sig saman af kulda„
Hann studdist fram á broddstafina.
Allt í einu seig Fía í kné, spennti greipar
og kveinaði gegn storminum: „Ó, Guð
minn góður-----.“ ívarsen rétti úr sér og leit
á hana. Guð? Honum hafði aldrei orðið
hugsað til Guðs, að minnsta kosti ekki, svo
að hann ræki minni til. Nú tók Fía að biðja-
Það var einkennilegt að heyra. Hann laut
áfram og hlustaði — —
„Frelsaðu drenginn minn, Guð minn
góður, — faðir vor------“. Ósjálfrátt reyndi
ívarsen að spenna greipar, því að hann
minntist þess nú, að það hafði hann gert í
bernsku; en nú veittist honum það erfitt.
Nú voru fingur hans krepptir og stirðir af
gigt, og í þessu kalsaveðri brugðust þeir al-
gerlega; en samt tókst honum þetta ein-
hvern veginn. Loks varð hann þess var, að
hann var líka tekinn að tauta: „Æ, Guð
minn góður —
„Þarna eru þeir!“ kallaði Adam. Langur,
brúnn bátur sveigði í sama vetfangi fyrir
Tangann og smaug inn í lygnuna fram und-
an naustinu. Roosevelt stóð nú frammi í
brosandi, og blá augu hans blikuðu af gleði.
Upp úr vélarúminu gægðust tveir blautir
kollar og hlógu við þeim, sem í landi biðu.
Ungu piltarnir höfðu þegar gleymt Hross-
hólmaboðunum.
„Taktu við, pabbi," kallaði Roosevelt og
fleygði fangalínunni. Síðan stökk hann upp
á klöppina og hljóp til Fíu.
„Varstu hrædd, mamma?“ spurði hann og
faðmaði hana að sér.
„Guði sé lof, að þú ert kominn, drengur-
inn minn,“ svaraði hún hljóðlátlega. „En
veslings ívarsen, honum hefir nú liðið held-