Nýjar kvöldvökur - 01.01.1945, Síða 45

N. Kv.
VITASTÍGURINN
39
oir en ekki illa/‘ sagði hún og benti á hann.
Hann sat ennþá í hnipri á olíutunnunni og
var orðinn svo stirður af kulda, að hann gat
•ekki hreyft sig.
„Nei, hamingjan góða, hefirðu verið að
hætta þér alla leið hingað út eftir,“ sagði
Roosevelt. Hann fór til ívarsens, tók liann
um hálsinn og horfðist í augu við hann.
„Hvernig mér datt það í hug? Það veit ég
svei mér ekki, drengurinn minn. Það hlýtur
að vera eitthvað yfirnáttúrlegt, sem ég ekki
þekki — jæja, eitthvað furðulegt er það nú
að minnsta kosti.“
„Komið þið hingað, piltar!" kallaði
Roosevelt til vélapiltanna, „svo berum við
Ivarsen gamla á gullstól upp í vita.“ Þeir
tóku tvær árar og lögðu þóftu þvert yfir
þær, og síðan var Jvarsen lyft upp á ungar
og sterkar herðar. ívarsen hafði aldrei fyrr á
æví sinni verið jafn-hátt settur eins og nú,
•er hann var borinn á sterkum örmum. upp
i ljósblik vitans á Straumhólmi.
IV.
Abla og Tínus sátu bæði í eldhúsi Krög-
•ers læknis. Á veggjunum blikaði á spegil-
fagra koparkatla, og litla veggklukkan
rauða undir diskagrindinni tifaði þægilega,
•og hlýr ylur frá eldstónni barst út um allt
•eldhúsið. í stuttu rnáli: þar inni var allt
friðsælt og vistlegt. Abla sat við eldhús-
bekkinn með gleraugun á nefinu og prjón-
aði, en Tínus sat á sínum vana stað, eldivið-
arkassanum að hurðarbaki. Hann tottaði
halda pípu sína, því að Abla leyfði ekki
reykingar í eldhúsinu. Langar þagnir voruá
milli þess, að þau skiptust á orðum; en þeg-
ar Abla ætlaði að koma Tínusi til að svara
einhverju, horfði hún lengi á hann og óslit-
ið. Gat hann þá ekki almennilega virt það
að vettugi, en reyndi að komast undan með
„já-já“ eða „nei-nei“ eftir atvikum og ástæð-
um. Öðru hvoru gat hann að vísu sagt eitt-
hvað örlítið meira, en þá varð það að snerta
eitthvert málefni, sem hann hafði sérstakan
áhuga á. Á seinni árum var Abla gamla
orðin hljóðlátari og þögulli en áður, svo að
allir kunningjar hennar sögðu, að nú væri
hin gamla glaðværð hennar horfin út í veð-
ur og vind. Tínusi fannst hún vera orðin
„þunglynd" — sei-sei-já! Öðruhvoru, alls-
endis óvænt, átti hún það til að loka aug-
unum og andvarpa þungan. Svo hristi hún
höfuðið og sagði í sorgmæddum róm: „Æjá,
hve illa við höfum farið að ráði okkar.“
Tínus gat ómögulega skilið, hvað illt hún
hefði aðhafst öðrum fremur, en hún bara
andvarpaði í sífellu, svo að hann varð að
lokum að trúa Kröger lækni fyrir, að Abla
hlyti að hafa eins konar „andvarpaveiki“,
sei-sei-ja!“
Læknirinn hafði líka veitt þessu eftirtekt
og spurði Öblu, hvort nokkuð væri að
henni? Nei, sei-sei-nei, það væri ekkert að
lienni, hvorki á sál né líkama. „En þér skilj-
ið það víst, læknir, að gamalt fólk hefir
margs að minnast og um ýmislegt að hugsa
frá jarðlífsárum sínurn."
Læknirinn minntist síðan ekkert frekar
á þetta og lét gömlu hjúin eiga sig í eld-
húsinu------
Abla lagði prjónana í fang sér og leit á
Tínus:
„Heyrðu, Tínus!“
„Já-já!“
„Það eru nú bráðum fimmtíu ár síðan
við vorum bæði vinnuhjú á Bjarkasetri."
„Ja, sei-sei-já, það eru víst fimmtíu ár.“
Þögn.
„Það var furðulegt sumar, það árið, Tín-
us.“ Hún leit til hans yfir gleraugun.
„Furðulegt sumar? Nei, sei-sei-nei, það
var víst ósköp vanalegt sumar, to be sure.“
„Það var það alls ekki,“ sagði Abla gamla
hvatskeytlega, „því að þá kom ekki deigur
dropi úr lofti allt sumarið. Allt gras og
gróandi á ökrum og engjum var tekið að
visna og skrælna.“
„Já — já, nú man ég það líka.“
„Það skeði margt markvert þetta sumar.“