Nýjar kvöldvökur - 01.07.1946, Qupperneq 7

N. Kv.
DYVEKE
101
báli og brandi. Þeir drápu prestinn og alla
þjóna kirkjunnar fyrir altarinu í kirkju
Gommarusar helga, en þegar þeir ætluðu
^ð kveikja í kirkjunni, slokknaði eldurinn
1 höndum þeirra um leið og þeir kveiktu.
Þá urðu þeir óðir og uppvægir og formæltu
guði og Gomimarusi helga. Þeir tóku alla
gripi kirkjunnar, en þegar Jreir ætluðu að
óera þá til skipa sinna, glapti d)Vlingurinn
þeim sýn, svo að þeir þekktu ekki hverjir
aðra. Foringjar þeirra, sem hétu Hrólfur
°g Ragnar, réðust hvor á annan, og allir
uienn þeirra lentu í höggorustu, svo að
flestir þeirra voru drepnir. Meðan á þessu
stóð, Iiringdu kirkjuklukkurnar sjálfkrafa,
því að þeir, sem áttu að hringja þeim,
voru dauðir. Og allt til þessa dags er öll-
um klukkum í Lier liringt fimmtudaginn
fyi'ir Andrésar-dag postula til minningar
um kraftaverkið, sem bjargaði bænum.“
,.Komu svo Normannarnir aftur?“ spurði
Dyveke.
>,Nei, barnið gott,“ svaraði ábótinn, „upp
ð'á því dirfðust þeir aldrei að nálgast bæ
(rommarusar helga.“
„Afsakið, virðulegi faðir, að eg tek fram
1 fyrir yður,“ sagði gesturinn við dyrnar.
-,-Hvers vegna eruð þér að telja barninu
trú um, að Normannarnir séu slíkir skræl-
'Ugjar og ruddar. Eg hef dvalizt á Norður-
löndum, þar sem þeir búa, og séð kirkjur
trg klaustur, konunga, riddara og preláta,
alveg eins og í ríkjum keisarans. Ef þér
kaemuð þangað einhvern tíina, munduð þér
sannfærast um, að eg segi satt frá.“
Ábótinn hafði snúið sér í sætinu og starði
ú gestinn. Hann athugaði klæðaburð hans
og hleypti brúnum, þegar hann sá, að
HxirfiH gestsins var rakaður.
„Sannarlega getið þér ekki verið andlegr-
ur stéttar, og krúnan á höfði yðar er fölsk,“
sagði hann drembilega. „Enginn prestur
«ða klausturbróðir mundi láta sjá sig í öðr-
uni eins leikmanna-flíkum.“
„Þér hafið bæði á réttu og rönsru. að
o o
standa, herra ábóti,“ svaraði gesturinn. „Eg
er hvorki munkur né prestur, lreldur lítil-
mótlegur jijónn í Jijónustu hinnar heilögu
páfahirðar." ,
„Ymsir stássa sig með því nafni nú á
tímum,“ svaraði ábótinn. „En livei’s vegna
vanhelgið þér krúnuna?"
„Eg ætla mér að gerast klerkur," svaraði
gesturinn, „því eins hef eg látið krúnuraka
mig og þykist liafa fufla heimild til þess.“
„Hvað heitið þér?“ spurði ábótinn.
Gesturinn gaf Sigbritu augnagotu, en
hún lézt hvorki sjá hann né heyra.
„Diðrik Slaghök heiti eg,“ svaraði liann.
„Annars er eg kanúki frá Múnster-stifti í
Westfalen."
„Það er svo,“ sagði ábótinn og liorfði enn-
þá háðulegar á gestinn en áður. „Séuð þér
Diðrik Slaghök, Jiá hafið þér sannarlega
logið til um krúnuraksturinn og kanúka-
nafnið. Eg þekki yður dável og veit, að þér
eruð sonur prestlings og daðurdrósar, og
samkvæmt því getið þér ekkert klerksem-
bætti fengið vegna kirkjulaganna. Ef þér
snáfið ekki héðan undir eins, kæri eg yður
sem svikara fyrir yfirvöldunum."
Ábótinn var staðinn upp, og Diðrik Slag-
hök stóð einnig upp og gekk inn eftir gólf-
inu. Hann tók blað úr barmi sér, fletti því
sundur og rétti það ábótanum.
„Lesið þetta,“ mælti hann; „þér sjáið,
að Jrað er leyfisbréf Iiins heilaga föður,
sem gera að engu alla ágalla á ætterni mínu,
svo að eg má gerast prestur, svo framarlega
sem hegðun mín og menntun heimila mér
það. Hinn heilagi faðir hefur vald til að
leysa og binda, og vissulega hlýtur það að
gleðja hvern kristinn mann, að hann firrir
soninn refsingu fyrir það, sem foreldrar
hans hafa brotið."
Ábótinn tók við bréfinu, las það og sá,
að Jietta var rétt, en hann lét ekki sefast,
heldur fleygði hann ley.fisbréfinu á borðið,
greip hatt sinn og sneri sér að Sigbritu.
„Það er afleitt, að hinn heilagi faðír