Nýjar kvöldvökur - 01.07.1946, Side 10

104
DYVEKE
N. Kv.
á engan sinn líka. Ef þið í félagi höndlið
ekki hamingjuna, þá þarf eg ekki að gera
mér miklar vonir um mig.“
Sigbrit kinkaði kolli.
,,Mér datt þetta snöggvast í hug, þegar
eg varð að fara frá Amsterdam," sagði hún.
„Eg ætlaði til Björgvinjar, því að eg hafði
heyrt, að Hollendingar hefðu fengið þar fót-
festu og mikil einkaréttindi; en þegar eg
kom ofan að höl'n, var skútan farin af stað.“
„Farðu til Björgvinjar, frænka,“ mælti
Diðrik ákafur. „Hver veit nema við eigum
eftir að hittast þar nyrðra. Þá skulum við
lijálpa hvort öðru----ætli ekki það?“
„Gleymdu því þá ekki, drengur minn,“
svaraði Sigbrit þurrlega og lézt ekki sjá
höndina, sem hann rétti fram.
„Gleymdu því ekki, frænka,“ sagði Diðrik
Slaghök. „Eg held, að þú hækkir í tigninni
á undan mér.“
Hann glotti út í skeggið, og Sigbrit Will-
umsdóttir hló kuldahlátur.
„Farðu ofan í veitingastofuna og fáðu
]>ér eina ölkollu í viðbót,“ mælti hún.
„Hvert er annars ferðinni heitið?“
'„Til Rómaborgar," svaraði Diðrik Slag-
hök og neri hendur sínar. „Það á að senda
aflátsmangara út um allar jarðir, því að
hinn heilaga föður skortir fé. Eg geri mér
vonir um að ná í þjónsstöðu hjá þeim háa
herra; eg kemst í mjúkinn hjá þeirn þar í
Rómaborg, og nokkuð af syndagjöldum
þeirra guðhræddu slæðist í vasa minn.“
Sigbrit hló aftur, en hann fór.
Hún sat kyrr um stund. Svo fór hún aft-
ur ofan í veitingastofuna og settist við reikn-
ingana, lagði saman og reiknaði, en þegar
tími var til kominn, lokaði hún gistihús-
inu. Hún sat uppi alla nóttina og braut
heilann um fyrirætlanir sínar.
3. kap. Systkin.
Vilhjálmur gamii kom haltrandi til Fálk-
ans, settist í gestastofunni og spurði eftir
Sigbritu Willums.
Hún kom eftir drykklanga stund.
„Nú eru liðnir tveir dagar fram yfir, Sig-
'brit. Hvers vegna komuð þér ekki með leig-
una?“
„Nú komuð þér sjálfur," svaraði hún
þurrlega, ,,þá kemur það í sama stað nið-
ur. Hérna eru peningarnir, og það er í
síðasta skipti, sem þér fáið nokkuð frá mér.“
Vilhjálmur taldi peningana tvisvar, og
þeir stóðu heima.
„Þér eruð skörungskona, og verið getur,
að eg hafi verið of harðdrægur. Frá næstu
mánaðamótum lækka eg leiguna að einum
fjórða, ef Dyveke má vera hjá mér á hverj-
um sunnudegi og mánudegi.“
„Gagnlaust að tala um það,“ svaraði Sig-
brit. „Eg er á förum héðan og tek Dyveke
með mér.“
„Hvert farið þið?“ spurði hann undrandi.
„Eg um það,“ svaraði hún, „eg á ekki
vangert við neinn hér í bæ, og enginn hefur
heimild til að spyrja um, hvað eg ætlist
fyrir."
„Sigbrit, Sigbrit," sagði hann, „hvaða
vitleysa hefur hlaupið í yður? Fálkinn hef-
ur aldrei skilað öðru eins af sér og nú, og
ef þér vi'lduð, gætuð þér orðið ríkiskona.
Hvað á eg, gamall karlinn, að gera, ef þér
takið Dyveke frá mér?“
Sigbrit svaraði engu, en starði út í loftið.
„Láttu Dyveke verða eftir hjá mér,“
sagði hann svo.
„Nei,“ svaraði hún, „Dyveke fer með
mér; eg get séð fyrir okkur báðum.“
Vilhjálmur fékk ekki meiri vitneskju.
Hann fór til skriftaföður síns og bæjar-
stjórans, og skömmu síðar sat þrenningin í
Fálkanum og reyndi að telja Sigbritu hug-
livarf.
„Enginn ræður við örlögin,“ mælti hún,
„Svona verður það, og verður ekki aftur
kaflað."
„Ef við aðeins vissum, hvers vegna þér
viljið fara!“ sagði bæjarstjórinn. „Þér eruð
í miklum metum höfð hér i Lier, og orðstír