Nýjar kvöldvökur - 01.07.1946, Blaðsíða 11

N. Kv.
DYVEKE
105
Fálkans hefur aldrei meiri verið en nú.
Fér komuð snauð hingað og rík verðið þér,
^f þér verðið kyrr. Það hlýtur að vera mikil-
v:eg ástæða, sem rekur yður héðan.“
j.Víst er svo,“ svaraði Sigbrit.
Þeir litu hver á^annan og drukku koll-
urnar í botn. Þá opnuðust dyrnar, og tveir
menn komu inn, annar stór og digur, en
^inn lítill og væskilslegur.
„Þarna er ástæðan,“ mælti Sig'brit og
Sreip þétt um staf sinn.
„Systir, systir!“ kallaði sá digri og skálm-
aði inn gólfið með útbreiddan faðminn.
„Hægan, Hermann,“ svaraði Sigbrit og
Frosslagði armana á breiðu brjóstinu. „Það
stoðar lítið að reyna að telja þessum dándis-
niönnum trri um, að þú sért velkominn
hingað.“
Hermann lét armana síga og horfði á
hina þrjá, sem fyrir voru, og þeir horfðu á
i^ann í móti. Auðséð var, að þau voru syst-
^in, Sigbrit og hann, — bæði breiðleit og
þrekvaxin, en hann var ekki eins hvasseygur
og hún.
„Þetta eru bræður mínir,“ rnælti Sigbrit,
>. —- Hermann og Dionysius. . . ., en hvað
varð af Dionysiusi?“
„Eg er hérna, systir," svaraði hann og
o^gðist fram að baki Hermanns.
„Já, þarna er hann,“ sagði Sigbrit; „hann
er ævinlega að finna hinum megin við Her-
rnann. Þetta eru bræður mínir, eins og eg
sagði áðan, og þeir hafa aldrei reynzt: mér
öðruvísi en blövanlega."
Hermann steig fram og rétti bæjarstjór-
anum höndina, og hinn gerði eins. Úrvalsöl
var fram borið, og þeir tóku tal saman, en
Sigbrit sat hinum megin söluborðsins og
leit varla við þeim. Hermann tók við
greiðslum, og hún lét það gott heita.
„Sittu hjá okkur, systir góð,“ mælti hann
glaðlega.
„Nei,“ svaraði hún stuttlega.
„Systir yðar ætlar að fara frá okkur,“
mælti bæjarstjórinn; „hún var einmitt að
segja eiganda gistihússins frá því. Ef þið
gætuð talið lienni hughvarf, þá mundi bæði
hann, eg og virðulegur ábótinn kunna ykk-
ur þakkir fyrir."
„Eg held eg ætti að kunna ráð til þess,“
svaraði Hermann Willums og klingdi við
hina félagana. „Hvað heldur þú, Dionysius?
Væri rétt af Sigbritu að hætta við svo ágæta
atvinnu?“
Það fannst Dicnysiusi fráleitt.
„Þegar eg frétti, að hún hefði setzt að hér
í Lier, fór eg af stað hingað til þess að bjóða
henni aðstoð mína,“ sagði Hermann. „Þó
að hún sé dugnaðarkona, — og eg þekki
raunar ekki aðra eins — þá veitir ekki af
karlmanns hjálp, þegar um er að ræða stórt
gistihús, þar sem tignir menn taka gistingu
og fullt er af þernum og húskörlum. Ef eg
lofa henni, að við Dionysius verðum hér
framvegis og veitum henni alla aðstoð, þá
býst eg við, að henni snúist hugur.“
„Það væri afbragð," sagði bæjarstjórinn.
„Hvað segið þér um það, Sigbrit Willums?"
Hann sneri sér að Sigbritu, en hún var á
bak og burtu.
„Hún hefur gengið fram til að líta eftir
steikinni,“ sagði Hermann. „Eg skipaði
þernunum að bera á borð fyrir okkur, ef
þið, herrar mínir, viljið sýna bróður mínum
og mér þann heiður.“
Þeir þágu boðið með þökkum, máltíð var
á borð borin, sem þeir sátu við stundum
saman. Hermann Willums heillaði þá alveg
með málanda sínum, og þegar hann gortaði
sem mest, fullvissaði Dionysius þá um, að
allt væri satt. Bæjarstjórinn og ábótinn voru
sammála um, að þeir hefðu aldrei hitt eins
ljúfmannlegan og skörulegan mann, og Vil-
hjálmur gamli neri höndum saman af
ánægju. Nú vonaði hann, að öllu væri óhætt
um gistihúsið úr þessu; og þegar á leið
borðhaldið og franskt vín kom á borðið,
losnaði um málbeinið á karlinum, og hann
fór að tala um Dyveke, barnið fagra, sem
hertekið hafði hjarta hans. Hann bað Her-
9