Nýjar kvöldvökur - 01.07.1946, Page 12

106
DYVEKE
N. Kv>.
mann að sjá um, að hún yrði eftir hjá sér,
þó að Sigbrit yrði svo flónsk að fara; hann
vildi feginn ganga henni í föður stað og ætti.
þó nokkur efni.
„Minna má nú sjá,“ svaraði Hermann
„Dyveke skalt þú fá. Mér liggur næst að
vera ráðamaður hennar, því að eg er höfð-
ingi ættarinnar, hvað sem Sigbrit segir. Þér
megið reiða yður á mig, herra Vilhjálmur;
Dyveke fer til yðar svo sannarlega sem eg
heiti Hermann Willums."
Hann bölvaði sér upp á þetta og barði í
borðið, og Vilhjálmur var í sjöunda himni.
Hermann heimtaði meira vín, og þernurnar
báru það inn jafnóðum. Gerðust þeir félag-
ar þá svo drukknir, að allt lenti í skvaldri.
Stundum kölluðu þeir á Sigbritu, en hún
sásthvergi.
A áliðnu kvöldi komu þjónar Vilhjálms
og bæjarstjórans og leiddu þá heim. Ábót-
inn tók sér göngu til að hressa sig í kvöld-
svalanum, áður en hann kæmi heim í
klaustrið. Hermann lá undir borðinu og
svaf úr sér. Dionysius sat á bekkjarstokkn-
um og horfði óttasleginn í kringum sig.
Hann bjóst við Sigbritu þá og þegar.
Þegar allt var dottið í dúnalogn, kom hún
inn. Dicnysius lyfti upp arminum, eins og
hann byggist við höggi, en hún gerði hon-
um ekkert; aftur á móti potaði hún stafnum
í Hermann og hrækti á hann.
„Sigbrit," kveinaði Dionysius vesaldar-
lega.
„Nú fer eg héðan,“ mælti hún. „Segðu
karlkjánanum honurn Vilhjálmi, þegar
hann kemur aftur, að eg hafi greitt honum
hvern skilding, sem hann átti hjá mér, en
þetta hóf ykkar hafi verið á ábyrgð hans. Ef
Hermann getur greitt það, þá er allt í lagi;
annars geta þeir sett hann í steininn fyrir
mér.“
„Sigbrit, lofaðu mér að fara með þér,“
mælti Dionysius í bænarróm.
Sigbrit gat ekki varizt hlátri, þótt reið
væri.
„Nei, elskulegur," svaraði hún, „vertu hjS
Hermanni og skilaðu til hans frá mér, að ef
hann bregði fæti fyrir mig aftur, þá mégi
hann vara sig.“
Síðan gekk hún út og skellti hurðinni á
eftir sér. Hún fór út í hesthúsið, og þar
stóð söðlaður sami hesturinn, sem hún hafði
konrið ríðandi á til Lier. Húskarl hennar
hjálpaði henni á bak og batt böggulinn fyL
ir aftan hana; nú var hann miklu stærri en
þegar hún kom. Dyveke var sett fyrir fram-
an hana; hún var vcteyg og þorði ekki neitt
að mæla.
Sigbrit Willums rétti húskarlinum einn
dal silfurs.
,,Þú rnátt eiga hann, ef þú bölvar þér upp
á, að eg hafi riðið út um Mechelner-hliðið,"
mælti hún.
Húskarlinn lofaði því, og hún reið af stað
í norður frá bænum. Dimrnt var og kyrrt á!
götunum, svo að fáir tóku eftir þeim. Þegar
þær voru komnar nokkuð frá bænum, sneri
Dyveke sér í sætinu og spurði:
„Hvert erum við að fara, mamma?" -
„Eg veit það ekki, litla dúfan mín,“ svar-
aði Sigbrit með mildara rómi en barnið átti
að venjast. „Við förum þangað sem við fá-
um að vera í friði fyrir Hermanni og öðr-
um skálkum."
„Því fórstu með mig frá góða ábótanum
og klaustrinu?" spurði Dyveke. „Hann sagði-
mér svo fallegar sögur og lofaði mér allri
dýrð á himnum."
„Bíddu róleg; eg skal láta þig njóta enn-i
þá meiri dýrðar," svaraði Sigbrit.
„Fæ eg aldrei að sjá Vilhjálm aftur,“
spurði Dyveke aftur. „Hann ætlaði að gefa
mér alla peningana sína og gera mig að
riddarafrú."
„Hann er kjáni, karlfauskurinn," svaraði
Sigbrit og hló. „Biddu róleg, og þú skalt
verða ríkari en nokkur maður er í Lier.“
„Er þér alvara, mamrna?"
„Nei,“ svaraði Sigbrit hranalega, „þetta