Nýjar kvöldvökur - 01.07.1946, Blaðsíða 14

108
DYVEKE
N. Kv.
um aðeins það, sem I>jóðverjarnir höfnuðu.
Lýbiku-skipin sigldu út og inn fjörðinn, cg
oft lenti í róstum nrilli þýzku kaupsvein-
anna, sem kallaðir voru Garpar, og hinna,
sem ævinlega lutu í lægra haldi og gátu
aldrei rekið réttar síns hjá fógetanum.
Fáir Hollendingar fengu að dveljast í
bænum vetrarlangt, heldur fóru heim á
haustin, og þar sem Sigbrit var félaus og
átti engan að, gat lnin ekki gert sér vonir
um dvalarleyfi. Samt þraukaði hún vetur-
inn af og hélt til í afskekktum kofa utan-
bæjar. I>ar sat hún og braut heilann um
það, hvernig úr gæti rætzt, en Dyveke lék
sér við nágrannabörnin, lærði mál þeirra og
var dáð af öllum, sem hana sáu, vegna fríð-
leikans.
Maður nokkur gekk þar oft hjá og talaði
við stúlkuna, og einu sinni bauð liann
henni heim til sín til að leika sér við dóttur
sína, senr væri jafnaldra hennar. Hún hét
Edle, en maðurinn kvaðst lieita Jörgen
Hansen skrifari. Einn dag kom hann inn í
kofakytru Sigbritar og spjallaði við hana
með vinsemd. Sagði hún honurn undan og
ofan af um liagi sína og hvers vegna hún
væri þangað komin.
,,Mig tekur sárt til dóttur yðar,“ mælti
hann. „Eftir nokkur ár verður hún fegurst
allra meyja í Björgvin, og þá verður erfitt
að gæta hennar. Hér þroskast hún lítt og
lærir ekki neitt. Hvernig litist yður á, að
hún færi til mín, yrði þar til snúninga og
léki sér við Edle dóttur mína, sem þykir
vænt um hana?“
„Dyveke verður kyrr hjá mér,“ svaraði
Sigbrit. „Verið getur, að úr rætist fyrir mér,
og hún er ekki eins vanþroska og þér hald-
ið. Hún var læs á við hvern meðalprest,
þegar hún kom hingað, og í vetur hef ég
kennt henni að skrila."
„Kunnið þér að skrifa?“ spurði Jörgen
Hansen steinhissa.
„Eg kann meira en það,“ svaraði hún og
hló, — „ekki þekkist fljóð á fötunum ein-
um.“
Dyveke fékk leyfi til að koma lieim til
Jörgens Hansens, þegar henni var boðið
þangað, og sjálfur kom hann öðru hvoru
til Sigbritar. Fyrst í stað undraðist hann,
hve ófríð hún var og ruddaleg í tali, ef
henni var mikið niðri fyrir. En hann gat
ekki annað en dáðst að hyggindum hennar
og vitsmunum. Hún sagði honum, að sig
langaði til að fá leyfi til að reka ofurlitla
sölubúð við sjávarsíðuna og selja þar epli,
smákökur og þess konar, og hann lofaði
að gera hvað hann gæti, til að fá leyfi fóget-
ans til þessa. En Sigbrit bristi höfuðið og
hló hæðnishlátur.
„Fógetans!" sagði hún, „þar nefnduð þér
manninn! Ef ég ætti yfir honum að segja,
þá léti eg hengja hann á hæsta gálga; svo
illa rekur hann erindi konungs síns í þess-
um bæ.“
„Þér eruð hörð í horn að taka, Sigbrit,“
mælti Jörgen.
„Þyrfti þó annan harðari en mig til að
atast í ósómanum hér í landi. Hver ræður
hér? Eru það landsmenn sjálfir og konung-
ur þeirra, eða eru það Þjóðverjarnir, sem
sjúga merginn úr Noregi og láta ekkert
koma í staðinn fyrir nema úlfúð og illindi?"
„Þér ertið nú líka hollenzk," sagði Jörgen
Hansen.
„Úr því að eg er hér, Jxi er eg norsk,“
svaraði Sigbrit og rak stafinn hart í gólfið.
„Hér er nóg að starfa í þessu landi; þrátt
fyrir kulda og hrjóstur er það nógu ríkt, ef
einhver vill hefjast handa. Hér sit eg guðs-
langan daginn, horfi út um rúðuna og sé
skipin sigla út og inn fjörðinn — iit og inn,
og við hvert skip, sem út fer, verður landið
snauðara en áður, og ætti þó að vera öfugt.
Ef konungurinn í Kaupmannahöfn sæti hér
í kytrunni hjá mér eina dagsstund, skyldi
eg svei mér gefa honum orð í eyra, svo að
hann gleymdi því ekki aftur.“
„Hans konungur er fjarri þessum vett-