Nýjar kvöldvökur - 01.07.1946, Side 17

N. Kv.
DYVEKE
111
..Öxina hef eg við höndina, ef þeir kynnu
^ð koma aftur,“ svaraði Sigbrit. „Hefði eg
ekki haft hana, þá hefði eg varla getað ýtt
þeim af mér með höndunum einum.“
,,Þér eruð stórhuga," mælti Jörgen, „og
sannarlega hæfði yður annað starf l)etur
en að selja sætabrauð. En þér verðið líka að
hugsa um Dyveke. Ef Garparnir taka sig
saman, þá eru þeir manna vísastir til að
nerna hana á brott og smána hana. Nú er
hún orðin fullorðin, og alls staðar er talað
Uln yndisleik hennar."
Sigbritu hafði dottið þetta sama í hug
og gætt Dyveku svo sem unnt var. Hún sá
veb hve ört hún óx, og óttaðist stundum
um fegurð hennar. Oft hugsaði hún um að
biðja Jörgen Hansen að svipast eftir manns-
efni handa henni meðal ungra manna í
bænum; hefði það verið vandalítið, því að
stúlkan var vel kynnt. En svo gleymdi hún
þessu á milli, og allt sat við sama.
Dyveke var úti um hvippinn og hvappinn
með Edle vinstúlku sinni og Vibeke, dóttur
lógetans, og hugsaði um eitt í þetta skipti
annað í hitt. Þær voru laglegar allar
Þrjár, en Dyveke bar af þeim sem gull af
eiri, og enginn leit á hinar, þegar hún var
V1ð. Þær vissu það vel, en báru enga þykkju
td hennar; hún var svo skapgóð, mild og
glaðvær. Þeim datt ekki í hug að öfunda
hana, og oft töluðu þær um, að fyrir Dyveke
hlyti að liggja eitthvað einstakt og óvenju-
^egt. Þegar þær minntust á það við hana,
varð hún alvarles; 05 horfði lan«t frá sér
ems og í draumi.
„Eg held það líka sjálf,“ sagði hún liægt,
ems og hún væri hrædd um, að aðrir heyrðu
td. „Mig hefur dreymt það síðan eg var lít-
d, en aldrei hafa draumarnir verið eins.
^tundum hefur riddari á háum hesti numið
1X1 ig á brott, en stundum hafa nunnur tekið
mig í sinn hóp, og svo hef eg sungið með
þeim í messunni, þangað til sál mín hefur
svifið upp til himna."
„Þú ert of falleg til að verða nunna,"
mælti Edle; „nú á tímuin eru klaustursyst-
urnar ekki annað en ósiðsamar kvensur. Eg
man eftir því, þegar þær voru reknar út úr
Nunnuseturs-klaustri fyrir hneykslanlega
hegðun. Nei, þú átt að fá festarmann cg lifa
með honum í glaumi og gleði, og svo skul-
um við dansa í brúðkaupinu þínu.“
„Fáðu þér engan festarmann," mælti
Vibeke; „mamma grætur oft og segir við
mig, að það sé engin unun að hjónaband-
inu. Eg vildi miklu heldur ala aldur minn
við söng og bæn meðal guðhræddra nunna."
„Eg veit það ekki,“ sagði Dyveke og lét
augun hvarfla út í bláinn. Henni fannst
hún geta valið um allar dásemdir heimsins
og hikaði aðeins við að ákvarða sig. Svona
hugsaði hún, og hinar gerðu það líka.
Sigbritu var ekkert um, að stúlkurnar
væru með hljóðskraf. Hún lét Dyveke vinna
sem mest í búðinni, en ef einhver kom og
starði blygðunarlaust á hana, þá rak hún
hana út og vissi þó varla, hvort réttara væri.
Aldrei var gert á hluta Dyveke. Ef ein-
hverjum varð á að segja eitthvað Ijótt við
hana, skildi hún það ekki og svaraði vin-
samlega, svo að hinn skammaðist sín. Þegar
menn báðu hana að rétta sér höndina, gerði
hún það með svo vinsamlegu brosi og hrein-
skilnu augnaráði, að þeim féllust hendur,
og ef þeir ávörpuðu hana á götunum, svar-
aði hún þeim svo kurteislega og eðlilega
eins og ekkert illt væri til í heiminum. Hún
var siðlát, þvi að hún þekkti ekki annað, og
segði einhver misjafnt orð í hennar garð,
tóku aðrir svari hennar og sögðu, að ekki
gæti siðsamari stúlku í Björgvin.
---Nú leið að St. Luciu-nótt, sem er 13.
desember, en á þeirri öld var hún talin vera
lengsta nótt ársins. Allir bæjarbúar voru
önnum kafnir við að brugga jólaöl og búa
allt undir til hátíðarinnar, en á þessum des-
embernóttum var vel gætt húsa og manna
og varaz.t að vera úti við eftir að skyggja tók.
Allir vissu, að þá voru allir illir andar á
kreiki, og engin nótt var varhugaverðari