Nýjar kvöldvökur - 01.07.1946, Page 20

H4
DYVEKE
N. Kv.
„Já, víst er svo,“ svaraði Sigbrit, ,,og
heimsk væri eg, e£ eg yrði kyrr í Björgvin.“
Jörgen Hansen sagði, að £á mætti fóget-
ann til að gera þá bræður ræka úr bænum;
þó að það tæki tíma, þá gætu þeir ekki gert
henni neitt í bráð, úr því að hún ætti eigi
annað en búðarkytruna og það litla, sem í
henni væri.
„Hver veit, hvort eg verð ævinlega eins
fátæk og eg er nú,“ svaraði Sigbrit. „Eg hef
lesið það í stjörnunum, að einhvern tíma
megi eg mín mikils, cg svo mikið kann eg
fyrir mér, að ýtt gæti eg örlögunum á skrið,
ef þau vissu í rétta átt.“
„Þér eruð undarleg kona, Sigbrit Will-
ums,“ mælti Jörgen.
Hann sat hugsi um stund. Svo gekk hann
að fortjaldi á bakvegg stofunnar og lyfti því
frá; þar var lítil hilla full af krukkum og
einkennilega löguðum glösum.
„Hvað eruð þér að róta?“ sagði Sigbrit
reiðulega.
Jörgen Hansen dró fortjaldið fyrir aftur
og settist niður.
„Mig langaði til að vita, hvort þér fengj-
uzt við kukl,“ svaraði hann; „mig hafði
lengi grunað það og nú veit eg það með
sannindum."
„Og finnst yður eg vera verri manneskja
fyrir það?“ spurði Sigbrit háðslega.
„Nei. langt frá því,“ svaraði Jörgen, „þó
að eg vildi ekki sjálfur fást við slíkt. Þér
megið líka vara yður á, að almenningur
komist ekki á snoðir um það; verið gæti, að
þér yrðuð kærð fyrir fjölkynngi og kukl, og
þá bjargizt þér aldrei úr höndum réttvísinn-
it
ar.
Hann signdi sig, en Sigbrit rak upp
hrossahlátur.
„Það er ekkert í krukkunum nema grös
og læknislyf," sagði hún. „Það sæti sízt á yð-
ur að kæra mig fyrir fjölkynngi, úr því að
eg læknaði konuna yðar, þegar hún lá í sótt-
veikinni í vetur.“
„Þér eigið þakkir skilið fyrir það,“ mælti
Jörgen. „En sleppum því cg tölum um
bræðurna. Ef eg næði í kröfubréfið, sem þér
töluðuð um, þá fengjuð þér að lifa í friði
fyrir þeim.“
„Enginn vafi á því,“ svaraði hún, „en
hánn verður aldrei svo vitlaus, að hann láti
það af hendi.“
„Við sjáum til,“ mælti Jörgen. „Það má
fara að slíkum náunga á ýmsan hátt. Sjálf-
sagt yrði að lofa honum öllu fögru um
greiðslur, þegar ástæður leyfðu, bæði til
hans og Dionysiusar."
„Þér megið lofa hverju, sem þér viljið,“
svaraði Sigbrit „og ef hann hættir að spila,
drekka og dufla, þá skal eg vera honum inn-
anhandar. En Dionysius getur fengið að
vera við afgreiðslu í búðinni hjá mér, ef
hann skilur við Hermann."
Svo fór Jörgen Hansen, en Sigbrit gekk
fram í búðina. Hún hafði ætlað Dyveke að
gæta liennar, en hún sá hana hvergi. Maí-
sólin skein á f jörðinn, og hér og hvar var áð
byrja að grænka uppi í bröttum fjallshlíð-
unum. Garparnir hlupu um göturnar eins
og gáskafullir hundar, æptu og hringsner-
ust, og sjómennirnir sungu við höfnina. Sig-
brit Willums sá, að komið var vct. Hún
hallaði hurðinni aftur og vafði pilsin að
fótunum vegna gigtar.
Rétt á eftir kom Dyveke heim, kafrjóð og
hýr á brá.
„Eg var í Kóngshaga með Edle og Vi-
beke,“ sagði hún lafmóð. „Trén eru sprung-
in út og það er svo heitt, að eg þoli ekki við
í þykku fötunum."
Sigbrit sló til hennar með stafnum, en
hún vatt sér undan.
„Þú mátt ekki berja mig í dag, mamma,"
sagði hún. „Eg hef ekkert gert af mér, og
sólin skein svo skært, að eg mátti til að
fara út.“
„Komdu hérna og fáðu þína hirtingu,“
sagði Sig'brit.
En Dyveke stökk fram að hurð og hvessti
augun á móti.