Nýjar kvöldvökur - 01.07.1946, Qupperneq 22

116
DYVEKE
N. Kv;
nokkrum árum og rekur smáverzlun með
dugnaði.“
„Einmitt það,“ mælti kanslarinn og kink-
aði aftur kolli. „Hans náð, konungurinn, er
Hollendingum hliðhollur, og Kristján her-
togi er það engu síður.“
Sigbrit Willums sneri sér á tunnunni, svo
að hún gat horft beint framan í kanslarann.
„Eruð þér kanslari Iiins kjörna konungs?"
spurði hún.
Eiríkur Walkendorf kinkaði kolli.
„Segið honum þá, að ekki veiti af að
hann komi hingað,“ sagði Sigbrit. „Ef hann
flæmir ekki Garpana héðan, þá leggja jreir
bæinn í rústir. Hér er fullt af Norðmönn-
um, sem geta siglt með skreið til Frakk-
lands og Spánar og flutt heim vín, krydd-
varning og dýr klæði. En þeir komast ekki
að fyrir Lýbiku-mönnum. Sá er lélegur
konungur, sem lætur útlendinga fleyta
rjómann ofan af, meðan þegnar hans eru
rúnir.“
„Eg skal skila því til konungs," svaraði
kanslarinn glaðlega. „Honum mun þykja
enn vænna um þau ummæli, þar sem þau
eru norsk, en af munni hollenzkrar konu.“
„Nú er eg orðin norsk,“ svaraði hún
stuttlega.
„Það var vel sagt,“ mælti kanslarinn.
„Þó að eg sé fæddur í Danmörku, tel eg
mig norskan síðan eg kom hingað, og sé
það guðs vilji, að eg dveljist hér framvegis
skal eg leggja mig allan fram i þágu þessa
Iands.“
Hann greip smáköku, braut hana og
borðaði og lagði ríflegt gjald á búðarborðið.
„Þegar eg var áðan á leiðinni hingað,
sá eg laglega stúlku á undan mér,“ mælti
hann; „hún hljóp allt hvað fætur toguðu,
og mér sýndist hún hverfa hér inn í búð-
ina.“
„Það var dóttir Sigbritar," svaraði fó-
getinn; „hún fór upp í fjall með dóttur
minni og dóttur Jörgens skrifara. Ef til vill
hefur hún verið hrædd við að koma of seint
heim, þvf að Sigbrit Willums er hörkutól."
„Eg sá líka hinar stúlkurnar," mælti
kanslarinn; „allar voru þær laglegar, en sú,
sem hingað hljóp, bar af öllum, sem eg man
eftir, — lrvað heitir dóttir yðar, Sigbrit?"
„Hún heitir Dyveke."
„Dyveke,“ mælti Walkendorf; „það þýð-
ir: litla dúfan mín. Fallegt nafn, sem hæfir
fögru barni. Lofið mér að sjá dóttur yðar,
Sigbrit; þó að eg sé klerklegrar stéttar, þá
gleður mig allt, sem fagurt er.“
Sigbrit kallaði á Dyveke. Hún kom, kaf-
rjóð eftir hlaupin og kinnhestana, með vot,
tindrandi augu, en þó enn fegurri en hún
hafði virzt á hlaupunum.
„Dyveke,“ mælti hann og kinkaði blíð-
lega kolli til hennar. Dyveke hneigði sig
brosandi, en Sigbrit horfði hvasst á kanslar-
ann.
„Já, hún er fögur," mælti Hinrik Bagge,
„við köllum hana fallegustu stúlkuna í
Björgvin.“
„Fegurð er viðsjárverð gjöf,“ mælti ábót-
inn á Munklífi, „en það get eg vottað, að
engin mær í bænum er talin heiðvirðari
en dóttir Sigbritar."
Eiríkur Walkendorf spjallaði ennþá
stundarkorn við mæðgurnar. Svo fór hann,
en sneri sér við aftur og horfði þangað.
Dyveke stóð þá úti fyrir búðinni og starði
á eftir honum.
„Var þetta kanslari kjörkonungsins,
mamma?" spurði hún. „Kemur konungur-
inn sjálfur?"
„Það er sjálfsagt,“ svaraði Sigbrit, „en
farðu nú inn og lagaðu á þér sokkana. Það
ætti ekki að þurfa að tyfta þig til, svo stóra
stúlku, og það hefði verið dálaglegt, ef
kanslarinn het'ði séð það!“
Dyveke fór inn og á meðan hún var að
laga sokkaböndin, glotti hún í laumi. Hún
þóttist viss um, að ef kanslarann hefði borið
að litlu fyrr, hefði hún alveg losnað við
löðrunga móður sinnar.