Nýjar kvöldvökur - 01.07.1946, Page 23

N. Kv.
DYVEKE
117
Um kvöldið kom Jörgen Hansen aftur
til Sigbritar.
>,Frétzt hefur um allan bæinn, að kanslar-
inn hafi talað lengi við yður alúðlega,“
mælti hann, ,,og ef þér hafið hagað orðum
yðar vel, þá er ekki að vita, hvað upp úr
því má hafa.“
„Eg kom til dyranna eins og eg var
klædd,“ svaraði hún.
,,Það var ágætt,“ sagði Jörgen hlæjandi,
„sérstaklega, ef þér hafið forðazt klúryrði. —
Annars kem eg með góðar fréttir til yðar.“
Hann tók upp bréf og rétti henni það.
Hún tók við því og meðan hún las það, var
Þún skjálfandi; hún gat varla varizt því að
æpa upp af gleði. Þetta var skuldbinding
hennar til Hermanns. Hún las liana tvisvar
eða þrisvar, rétt eins og hún gæti ekki trúað
þessu, en að lokum braut hún hana sam-
an, hélt á henni drykklanga stund og fleygði
úenni síðan undir pottinn. Þegar hún var
úrunnin til ösku, mælti hún:
„Hvernig í ósköpunum náðuð þér í
hana?“
„Það má kyrrt liggja,“ svaraði hann, „en
með góðu eða illu er flest kleift hér í heimi.
Nú eruð þér laus við þær áhyggjurnar, ef
Þér hafið sagt mér allt með sannindum.
Uionysius er háskælandi og vill ólmur
komast í búðina til yðar. Hermann hefur
-svarið og sárt við lagt, að hann skuli aldrei
framar snerta spil, teninga eða sterkt öl,
ems og líka sæmir betur frjálsum borgara
ú'á Amsterdam og fyrrverandi bæjarstjóra.
Gerið nú það gustukabragð að fyrirgefa
honum misgerðir hans við yður og minnast
hans, þegar þér komið í dýrðina, sem stjörn-
Ur himinsins hafa spáð yður.“
Hann sagði þetta hlæjandi, en Sigbritu
stökk ekki bros.
„Ef hann hegðar sér vel að öðru leyti,“
^varaði hún.
7. kap. Hinn kjörni konungur.
Hinn kjörni konungur, Kristján hertogi,
sat á skrifstofu sinni í Akurshúsi í Ósló og
stýrði Noregs veldi. Hjá honum var Jón
Pálsson, prófastur Maríukirkjunnar, sem
alla tíð hafði stutt Hans konung með trú-
festi og var kunnugri í fjallalandinu en
nokkur annar maður.
„Yðar náð hefur sagt, að konungurinn
hafi boðið yður að fara að mínum ráðurn,"
mælti herra Jón.
„Rétt er það,“ svaraði hertoginn, „en af
því að hann sá, að gamalla manna ráð
nægja ekki, þótt góð séu, þá sendi hann mig
hingað. Eg er nú fullra 26 ára og afar
hneigður til athafna."
„Eg fer aðeins frarn á, að þér takið vægi-
lega á málunum," mælti herra Jón, „og um-
fram allt, að þér liugsið yður vel um, áður
en þér látið skríða til skarar gagnvart Karli
biskupi á Hamri. Þó að hann sé grunaður
um mök við Svía, þá vitum við ekkert með
vissu, enda getur verið varhugavert að gera
svo háúm preláta neitt til miska.“
Kristján hertogi studdi hönd undir kinn
og horfði hvasst á herra Jón.
„Ekki held eg, að það sé svo varhugavert
nú orðið,“ svaraði liann. „Kirkjuvaldið er
veigalítið og hans heilagleiki í Rómaborg
ræðst ekki á konung, sem ber þrjár kórón-
ur, út af einum vesölum biskupi."
Hena Jón hafði ekki fleiri orð um þetta
efni; feginn hefði hann viljað, að kanslari
hertogans hefði verið viðstaddur, til þess að
styðja mál hans. En Eiríkur Walkendorf var
í Björgvin, því að þaðan höfðu borizt fregn-
ir af yfirgangi Þjóðverja.
Herbergissveinn konungs, Albrekt von
Hohendorf, kom inn með þau skilaboð, að
höfuðsmaðurinn á Akurshúsi, Jörgen
Vesteny, bæði um áheyrn, en með honum
væri prófasturinn í Vébjörgum, Andrés
Mús, sem þá nýlega hafði verið veitt bisk-
upsstaða í Ósló.