Nýjar kvöldvökur - 01.07.1946, Side 38

132
BENEDIKTSBRÆÐURNIR Á ETNU
N. Kv.
meðal heimsins barna.“ „Ekki veit eg, hvað
vantar á réttina,“ anzaði greifinn, „cg séð
hefi eg, að nóg er til í eldhúsi af góðum vist-
um. I>að skyldi þá vera að vínið vantaði, eða
væri ekki sem ákjósanlegast." „Hvað vínið
snertir, þá getið þér verið óhræddur, því að
það er gott.“ „Þá sé eg ekki að neitt vanti.“
„Enn er það,“ mælti ábótinn, „að yður
kunni að þykja sumir siðir vorir óklerkleg-
ir. Það er t. d. m. einn af siðum vorum, að
vér setjumst aldrei svo til borðs, að ekki hafi
hver af oss hlaðnar skammbyssur á borðinu
fyrir framan sig, og gerum vér það, til þess
að vera búnir við hverju, sem að höndum
kann að bera á þessum afskekkta stað.“ Um
leið og ábótinn mælti þetta, tók hann liend-
inni undir hempuna og dróg úr belti sínu 2
afbragðs fagrar skammbyssur, er hann lagði
á boðrið fyrir sæti sínu. „Ekki er of varlega
farið,“ mælti greifinn, „og gott lið má verða
af skammbyssum. Eg bafði líka tvær með
mér í dótinu mínu, en það er skrítið, eg trúi
að yðar séu alveg eins og mínar.“ „Þetta nrá
vera,“ mælti ábótinn og gat varla varist
hlátri, „eg hefi fengið þessar frá honum
Kúkenreiter í Þýzkalandi.“ „Atti eg ekki
von á, rnínar eru einmitt líka frá honum.
Það má sækja mínar, svo að við getunr borið
þær saman.“ „Við skulum sleppa því, herra
greifi, þangað til við erum búnir að borða.
Gerið þér nú svo vel og setjist beint á móti
mér. Kunnið þér borðbænina?“ „Einhvern
tíma kunni eg hana, en eg lreld að eg sé far-
inn að ryðga í henni.“ „Það fór illa, því að
eg ætlaði að biðja yður að fara með hana, en
fyrst þér eruð farinn að gleyma henni, þá
sleppum við henni í þetta sinn.“ „Ójá,
slepjjum henni, sleppum henni," sagði
greifinn.
Nú var tekið til matar og bar ekki á öðru,
en greifinn og munkarnir, ekki síður, gætu
borðað, þótt bæninni væri sleppt. Ábótinn
rétti greifanum vínflösku og sagði: „Smakk-
ið þér á víninu því arna fyrir mig.“ Greifinn
hellti á staup, hélt því ofurlitla stund upp
við ljósið, og renndi því síðan út ógnar
hægt, til þess að smakka sem bezt á því. „Eg
hélt, að eg ætti að bera kennsli á vín,“ mælti
hann, „en þetta vín þekki eg þó ekki, nema
ef það skyldi vera .ungt Madeiravín." „Það
er Marsalavín," anzaði ábótinn, ,,og ætti
skilið að fleiri þekktu það en gjöra. En það
er svo með fleira á vesalings eynni okkar.“
„Vínið er ágætt,“ sagði greifinn, „eg skal
lmgsa eftir að kaupa nokkuð af því, áður en
eg fer heim. Er það dýrt?“ „Fáa skildinga
flaskan.“ „Hvað segið þér, fáa skildinga
falskan?" sagði greifinn og hellti óspart í
'staupið. „Eg vil aðeins leyfa mér að benda
yður á einn galla, sem það hefir,“ mælti
ábótinn, „það er fjarska áfengt.“ „Það
áfengt," sagði greifinn, „eg treysti mér að
drekka pott af því eins og ekki neitt."
„Þá ætla eg að biðja yður að láta eins og
þér væruð heima hjá yður, en hugsa aðeins
eftir því, að fleiri víntegundir er hér að
velja um en Marsalavínið eitt.“
Greifinn át nú og drakk af beztu lyst, og
munkarnir vildu sýna, að þeir væru lronum
jafnsnjallir, í fyrstu var þegjandalegt við
borðið, en ekki leið á löngu, áður en menn
fóru að tala sarnan, fyrst í hálfum hljóðum,
lrver við sinn sessunaut, en síðan hærra og
hærra eftir því sem vínið sveif á þá. Að lok-
um var svo mikil háreysti, að ekki heyrðist
mælt mál. Greifinn var að vísu ekki sterkur
í ítölskunni, en þó jróttist hann skilja, að
mikið var talað um rán og gripdeildir, sagð-
ar sögur af jrví hvernig klaustur höfðu verið
rænd og brennd, nunnur hafðar á burt,
lögreglumenn hengdir og þar fram eftir göt-
unum. Ekki jrótti greifanum þetta neitt
kynlegt , Jrví að það var ekki ólíklegt, að
munkar þessir hefðu oft séð aðfarir stiga-
manna þar á eynni. Auk Marsalavínsins
voru ýmsar aðrar víntegundir drukknar, og
þótt greifinn væri hraustur, fór honum samt
á endanum að daprast sjónin og vefjast
tunga um tönn. Þessu næst fóru menn að
syngja, og greifinn, sem líka vildi láta heyra