Nýjar kvöldvökur - 01.07.1946, Qupperneq 42

136
GAMLI HRINGJARINN
N. Kv.
borið með sæmd. Og honum fannst jörðin
rök og svöl vera eins og móðir sín.... Bráð-
lega, nijög bráðlega. . . .!
En nú var stundin komin. Mikheyich leit
enn einu sinni eftir stjörnunum, tók ofan
húfuna, signdi sig og greip í bjöllustreng-
inn. 1 sama bili kvað við klukknaómurinn
og bergmálaði í næturkyrrðinni. í annað,
þriðja og fjórða sinn, hvað eftir annað,
dundi við voldug klukknahringing hinna
heilögu tíða frá turninum og fyllti loftið
með sínum máttuga, kliðmjúka hljómi.
Klukkurnar voru þagnaðar og guðsþjón-
usta hafin .Að öllum jafnaði var það venja
Mikheyichs gamla, að fara niður, þegar
hann var búinn að hringja og láta fyrirber-
ast í horninu fram við dyrnar til að heyra
sönginn og geta beðizt þar fyrir í næði. í
þetta skipti ætlaði hann ekki að fara niður.
Það var svo ákaflega erfitt að ganga stigana
og þar að auki fann hann til þreytu. Hann
settist á bekkinn og hlustaði á það, hvernig
klukknahljóðið dó smám saman út. Allt í
einu var liann farinn að hugsa eins og í
leiðslu. Ef hann hefði verið spurður að því,
um hvað hann væri að hugsa, mundi hann
ekki hafa getað svarað. . . .
í turninum var daufur bjarmi af ljósker-
inu, sem hann hafði borið upp með sér.
Klukkurnar, sem ennþá titruðu af hring-
ingunni, hurfu í skuggana. Við og við barst
fjarlægur ómur af kirkjusöngnum upp til
hans, og náttvindurinn þaut í strengjunum,
sem festir voru við kólfana, og hreyfði þá
öðru hvoru.
Öldungurinn beygði höfuðið ofan á
bringu sína og um huga hans þutu ýmsar
hálf óráðskenndar sýnir. „Nú er verið að
syngja sálm,“ hugsaði hann, og honum
fannst eins og hann væri sjálfur kominn inn
í kirkjuna. Þarna voru öll börnin í söng-
kórnunr, þarna sá hann gamla prestinn, sem
fyrir löngu var dáinn, bera fram bænir sín-
ar fyrir söfnuðinn, og höfuð bændanna,
hundruðum saman, hófust og hnigu, til-
beiðslunni, eins og þroskuð kornöx fyrir
vindi. . . .Bændurnir signdu sig. . . . Hann
þekkti þá alla, þó að þeir væru dánir. Þarna
sá hann hinn alvarlega og stranga svip á á-
sjónu föður síns. Þarna sá hann bróður sinn
biðjast fyrir með brennandi fjálgleik. Og
sjálfur stóð hann þarna mitt á meðal þeirra,
Ijómandi af þrótti og hreysti og fullur af ó-
sjálfráðri hamingjuvon. . . . Hvað var nú
orðið um þessa hamingju, sem hann
dreymdi einu sinni um. . . . ?
Allt í einu var eins og hugsun öldungsins
fuðraði upp og varpaði birtu yfir heil tíma-
bil liðinnar æfi. . . .
Hann sá erfiði og stritvinnu, sorgir og
áhyggjur. . . . hvar var þessi hamingja?
Óblíð lífskjör rista sínar rúnir, jafnvel á
ásjónur ungra manna, þau beygja bakið,
hversu fílhraust sem það er og kenna mönn-
um að andvarpa, eins og þau kenndu eldri
bróður hans það.
Þarna til vinstri, meðal annarra kvenna í
þorpinu, stóð heitmey hans og laut höfði í
auðmýkt. Góð og elskuleg sál, megi hún
erfa ríki himnanna! Enginn nema guð einn
vissi hversu mikið hún hafði orðið að þjást,
þessi vesalings kona. . . . Eilíf fátækt og
strit, óhjákvæmilegar sorgir og áhyggjur
konunnar hljóta að ræna hana allri fegurð,
slökkva ljómann í augum hennar og í stað
lífsgleðinnar, gróðursetja á vöngum hennar
stöðuga angist fyrir komandi óhöppum. . ..
Hvar var hennar hamingja?. . . . Einn son-
ur þeirra hafði fengið að komast á legg og
lifa til fullorðinsára. Hann var augasteinn
þeirra og eftirlætisgoð og á honum byggðu
þau allar vonir sínar. En hann hafði reynzt
að vera of veiklundaður til að standast
freistingar. . . .
Og loks kom hann auga á ríka bóndann,
óvin sinn. Hann var líka þarna staddur,
krjúpandi á kné cg biðjandi fyrirgefningar
á sínum mörgu syndum, öllum tárum mun-
aðarleysingjanna, sem hann hafði orðið