Nýjar kvöldvökur - 01.07.1946, Síða 45

N. Kv.
SORGARLEIKUR í KVIKMYND
139
niynd, sem sýndi ást, afbrýðissemi, morð o.
s. frv. — Hannibal svitnaði. Hann gerði
nppkast að persónum ig braut heilann um
xsandi nafn. Að minnsta kosti 20 sinnum
byrjaði hann á sjálfu efninu, en strax og
það fór að verða margbrotnara, sat hann
fastur. Hann bölvaði. — Þetta var ekki eins
auðvelt og hann hafði haldið.
Eins og herfangi æddi hann fram og aftur
um gólfið, þreif svo pennann og skrifaði,
svo að blekið bullaði um fingurna á honum,
— braut svo heilann, svo að augun ætluðu
að springa út úr höfðinu og hárin risu á
höfði - — nei, þetta dugði ekki. Hann strik-
aði það út, sem hann liafði skrifað síðast. —
Gefast upp? Aldrei. — Hann varð að fara
út — út og fá sér lrískt lolt. — Úti mundi
honum detta eitthvað gott í hug og þar
starfaði heili hans betur. Glas af víni mundi
Kka örfa hugsunina. Hann stakk nokkrum
örkum af pappír í vasa sinn, gekk fram í
anddyrið og tók þar hatt sinn og frakka.
„Ætlarðu út?“ spurði kona hans.
„Já, já,“ hrópaði Hannibal utan við sig,
þegar hann var hálfur kominn út úr dyrun-
utn. ,,En lieyrðu! Nú hefi eg það! Eg sé það
allt í huganum — aðeins endirinn vantar —
allra síðast. Vertu sæl, elskan mín! Vertu
sæl!“
Frúin ltorfði undrandi á eftir lionum.
Endirinn vantar? Allra síðast? Hvað gat
gengið að Hannilxd — honum Hannibal,
sem alltaf var svo hæglátur? Hann leit út
eins og maður, sem er í knattspyrnu, eða
maður, sem ætlar að fremja sjálfsmorð.
Frúin gekk hrygg í huga inn í stofuna til
að sækja kaffibolla manns síns.
En sú óregla á skrifborðinu! — Hvað
hafði hann haft fy rir stafni?
Hún glápti á skrifaðar og blekugar papp-
írsarkir. „Framkoma hennar gerir hann
brjálaðan," las hún. — „Hann vill deyja.“ —
— — „Eitur! Nei, eitur er andstyggilegt---
Hann drekkir sér — þú hefir drepið sál
ntína — hvers vegna ætti þá líkami minn að
lifa------nei, — eg dey! Vertu sæl!“
Frúin las ekki meira. Hún rak upp óp af
hræðslu og hneig niður í næsta stól. Guð al-
máttugur! Nú skildi hún allt! Hannibal ætl-
aði að drepa sig! Hún hafði rekið hann í
dauðann með heimtufrekju sinni. Nei, nei,
nei! Þetta rnátti ekki ske! Hún þaut upp af
stólnum, eins og hún hefði verið snortin af
rafmagni, þreif fyrsta hattinn, sem fyrir
henni varð, leit ekki einu sinni í spegil,
hljóp út úr húsinu og út á götuna.
En hvert átti hún að fara? Hvergi gat hún
komið auga á Hannibal. Hún var að hugsa
um að kalla á lögregluna til hjálpar eða
hjálþarsveit Falcks, þegar henni datt nokk-
uð í hug. Vindlasalinn á horninu stóð í búð-
ardyrunum. Máske hann hafði séð, hvert
maður hennar. fór. Vindlasalinn horfði dá-
lítið á frú Sörensen, senr var með eldhús-
svuntuna, inniskó og með liattinn aftur á
linakka. — Jú. — Herra Sörensen hafði kom-
ið til hans og þaðan hafði hann farið inn á
kaffihúsið „Sæljónið“. Af tilviljun hafði
vindlasalinn tekið eftir því. „Hann hefir
ætlað að drekka, svo að hann yrði hugrakk-
ari!“ lirópaði frúin og hljóp af stað.
Þegar hún hafði ldaupið nokkra faðma,
sá hún mann koma út úr „Sæljóninu". Það
var Hannibal! — Guð veri lofaður! Hann
var þó ennþá lifandi.
Hún flýtti sér á eftir honum, en Hajmibal
var nokkuð á undan og lrúin gat ekki geng-
ið mjög hratt á inniskónum. Hún sá að
hann stikaði stórum um leið og hann öðru
livoru rétti út handlegginn eins og hann
væri í mikilli geðshræringu. — Nú var hann
kominn að hliðinu á skemmtigarðinum og
hvarf inn um það. Frúin greip um hjartað.
— Skemmtigarðurinn. — Skurðuiánn. —
Guð minn góður!! Nú gildir það! Elún
hljóp inn til umsjónarmannsins. Hann varð
að hjálpa henni.
Það leið nokkur stund þar til hún gat
komið öldungnum á fætur frá hálfa bjórn-
12*