Nýjar kvöldvökur - 01.07.1946, Síða 46

140
SORGARLEIKUR í KVIKMYND
N. Kv.
um, sem hann var að drekka. Hann hélt
fyrst að hún hefði misst eitthvað ofan í
skurðinn. En þegar hróp hennar um rnorð
og sjálfsmorð loksins gátu gert hoaium
skiljanlegar lúnar alvarlegu kringumstæður,
drakk hann ákveðið dreggjarnar, sem eftir
voru, þurrkaði sér um nefið og yfirskeggið,
stakk nýrri tóbakstölu upp í sig, joreif staf
sinn og hraðaði sér á eftir frúnni eins mikið
og staurfótur lians framast leyfði.
Á meðan var Hannibal búinn að hreiðra
um sig í skuggasælum stað við gamla skurð-
inn. Það var heitt í veðri og hann liafði
gengið hratt, drukkið nokkur glös í „Sæ-
ljóninu" og heili hans erfiðaði eins og olíu-
mótor við að finna endirinn á kvikmynd-
inni. Puh — en sá hiti! Það voru fáir í
skemmtigarðinum um þetta leyti dags.
Hann fleygði hattinum sínum og treyju í
grasið á skurðbarminum og settist upp við
gamalt beykitré. Kringumstæðurnar og
þreytan bar hann ofurliði og hann sofnaði.
Á sama augnabliki kom frúin ldaupandi
og nokkuð á eftir henni haltraði umsjónar-
maðurinn. Gengu Joau eftir skurðbarminum
og hrópaði frúin öðru hvoru með grát-
klökkri röddu: „Hannibal — Hannibal —
ertu dauður?“ Alveg eins og hún byggist
við, að hann mundi reka höfuðið upp úr
vatninu og segja: „Já.“ — Allt í einu stanz-
aði hún. — Þarna — þarna lá hatturinn hans
— og treyjan! Hann var þá — linan hafði þá
------og það var hún, sem liafði rekið hann
í dauðann. Elsku Hannibal! — Þá vildi hún
heldur ekki lifa lengur — nei — ekki eitt
augabragð.
Og áður en umsjónarmaðurinn gat lyft
upp staurfætinum, fleygði hún sér út í
skurðinn og hrópaði um leið af öllum kröft-
um: „Hannibal!" Til allrar hamingju var
skurðurinn ekki meira en hálfur annar
meter á dýpt.
Við þetta hróp hrökk Hannibal upp.
Hann sér konu hverfa — að minnsta kosti að
nokkru leyti — í bylgjurnar, og án minnstu
umhugsunar fleygir hann af sér vestinu og
lileyjtur út í á eftir henni. —■ Til allrar ham-
ingju gátu bæði botnað og með því að nota
staf umsjónuarmannsins gat Hannibal fljót-
!ega dregið konu sína upp á mjúkan gras-
svörðinn. — „Vilhelmína — Vi!helmína!“
kallaði hann um. leið og hann gerði ýmsar
björgunartilraunir undir leiðsögu umsjón-
armannsins, sem fyrir 30 árunr hafði verið
sundkennari. Loksins lauk hún upp augun-
um. — „Hanniba!,“ hvíslaði hún, „þú lifir?“
,, já, elskan mín! Og nú hefi eg endirinn á
kvikmyndinni," hrópaði Hannilral um leið
og hann faðmaði hana að sér með slíkum
innileik, að jrað kom umsjónarmanninum
til að snýta sér og hugsa um silfurbrúðkaup
sitt. — Nú fékk frúin að vita, hvernig í öllu
lá, og mánuði síðar fékk Hanniba! — að vísu
ekki þessar 1000 krónur, en auka-verðlaun,
sem voru nokkuð lægri upphæð, fyrir sorg-
arleikinn: „Kærleikurinn eða dauðinn", og
frúin fékk sér nýjan kjól. En þrátt fyrir það
hefir Hannibal heitið sjálfum sér því, að í
náinni framtíð skuli hann ekki semja nýjan
sorgarleik fyrir kvikmynd.
S. O. þýddi.
Bókmenntir.
Einar Benediktsson: Ljóömæli I.—II. —-
Pétur Sigurðsson háskólaritari bjó til
prentunar. Útg. ísafoldarprentsmiðja. —•
Reykjavík 1945.
Það leikur ekki á tveimur tungum, að
Einar Benediktsson sé eitt hið merkasta
ljóðskáld vort fyrr og síðar. Annað mál er
það, að kvæði hans hafa ekki verið við a!-
þýðuskap. Hafa mörg þeirra þótt torskilin
og allur þorri þeirra krefst meira af lesand-
anum, en fjöldi kvæða annarra skálda. En
svo mun þó flestum fara, sem taka að lesa
kvæði Einars, að þeir meta þau því meira,
sem þeir lesa þau oftar og betur. Er slíkt að-