Nýjar kvöldvökur - 01.10.1946, Síða 17

N. Kv.
UTANFERÐ FYRIR 45 ÁRUM
15 í
helztu fyrirmenn bæjarins um borð, þeirra
á meðal Jóhannes sýslumaður, Jón í Múla,
sem þá var búsettur þar, og ritstjórarnir,
Skapti Jósefsson og Þorsteinn Gíslason. Eg
hafði náð í danskt blað í Skotlandi, þar sem
í var konungsboðskapur til íslendinga um
heirnastjórn, skrifaði hann upp og hafðr
meðferðis. Þetta vitnaðist og varð uppi
Æótur og fit að ná í hann. Skapti varð hlut-
skarpastur og borgaði mér 2 kr. fyrir. Hann
birti síðan „boðskaþinn“ í blaði sínu.
Hafís var sagður fyrir Norðausturlandi,
og því talið vafasamt að Egill færi norður.
Úr þessu rættist þó. Eftir fárra daga töf á
Seyðisfirði lagði skipið á stað. Þaðan tók sér
far Benedikt Þórarinsson. Hann sagði mér
hroðalega drauma sína og réði þá þannig,
að við mundum komast í hann krappann í
hafís. En þeir draumar reyndust markleysa.
Að vísu var hafíshroði fyrir Melrakkasléttu,
en ekki þéttari en svo, að vel var siglandi
í gegnum hann.
o o
Við komum til Akureyrar á sunnudag,
réttunr tveim vikum eftir að ég lagði af stað
í lieimförina.
Eiríkur Siqurðsson:
Bátshöfn bjargað.
Undanfarin ár hefur verið skrásett margt
úr .íslenzku þjóðlífi og bjargað frá gleymsku.
Þessi fróðleikur er ýmist um atvinnuhætti,
þrekraunir eða svaðilfarir á sjó og landi,
þjóðtrú og dularfull fyrirbrigði eða annað
úr reynslu þjóðarinnar. En auðvitað er þetta
misjafnt að gæðum og áreiðanleik. Þó er
gott eitt um þetta að segja. Því meir, sem
þjóðin metur sína eigin reynslu, því styrk-
ari fótum stendur hún í íslenzkri mold.
Segja má, að þessi aukni áhugi á þjóðlegum
fræðum komi eins og heilbrlgð mótspyrna
gegn þeirn erlendu áhrifum, sem flætt hafa
yfir þjóðlíf Íslendinga á styrjaldarárunum.
Ríkisútvarpið hefur léð þessu máli lið,
með því að flytja mikið af hvers konar þjóð-
legum fróðleik á síðustu árum.#) Það hefur
nteð því sýnt, að það vill ekki bregðast
þeirri skyldu að hlúa að heilbrigðri þjóð-
rækni. Og enn eru orð Gríms Thomsen í
fullu gildi:
„SA er beztur sálargróður,
sem að vex í skauti móður,
en rótarslitinn visnar vísir,
þó vökvist hlýrri morgundögg."
Hér er einn slíkur þáttur. Hann er af at-
burði, sem skeði austur í Fáskrúðsfirði fyrir
rúmlega tveim tugum ára. Hann rifjaðist
upp ifyrir mér, er eg frétti lát Siggeirs Jóns-
sonar, fyrrverandi skipstjóra frá Fáskrúðs-
firði, en hann lézt í Reykjavík árið 1944.
Á öðrum tug þessarar aldar komu fyrstu
vélbátarnir til Fáskrúðsfjarðar. Flestir voru
þeir 7—14 smálestir að stærð. En svo mikill
munur þótti á vélbátunum og opnu árabát-
unum, að menn sóttu svo djarflega á þeim
einkum á vetrum, að í því var oft lítil fyrir-
hyggja. Menn álitu fyrst, að þessum bátum
væri allt bjóðandi, af því að þeir voru vél-
knúnir, þar til menn ráku sig á. Var sótt á
*) Erindi þetta var flutt í Ríkisútvarpinu.