Nýjar kvöldvökur - 01.10.1946, Blaðsíða 27

N. Kv.
DYVEKE
161
biðja hana að 'lofa Dyveke að fara í skóginn
með Edle og Vibeke. „Þannig er farið að, að
tveim eikarspýtum er nuddað saman, þang-
að til í þeim kviknar; svo er kveikt í tveim-
ur bálköstum, veiku gripirnir eru reknir á
milli þeirra og þá batnar þeim.“
„Sín er nú hver vitleysan,“ sagði Sigbrit.
„Hver veit, hvað er vitleysa og hvað
ekki?“ svaraði Jörgen Hansen, „þetta hefur
okkur verði kennt frá aldaöðli, og þetta er
gert í Noregi, Danmörku og víða í Þýzka-
landi. — Má Dyveke fara með þeim?“
„Eg held henni sé óhætt að fara,“ sagði
Sigbrit, „það sem þín dóttir má fara, má
mín líka fara.“
„Svo skuluð þér sjálf fara upp eftir,“ sagði
Jörgen. „Frá fjallstindinum er fagurt að sjá
bálin langt inni í landi, og glatt er á hjalla
við bálin. Menn hafa borið öl og mjöð
þangað upp eftir, og þangað flykkjast allir,
sem vettlingi geta valdið."
„Þá fer eg ekki,“ sagði Sigbrit.
„Jú, það ættuð þér einmitt að gera, því að
í nótt er ekki hollt að vera heima,“ mælti
Jörgen Hansen. „Nú hlæið þér auðvitað að
mér, en það vita þó allir, að á Jónsmessunótt
fara galdranornirnar á kreik, og þá er hvergi
öruggt nema við bálin.“
Sigbrit horfði þegjandi á hann.
„Það væri líka skynsamlegra af yður að
slást með í förina," hélt hann áfram; „sumir
gruna yður um fjölkynngi, og ef þér verðið
ekki með okkur í nótt, þá getur sá grunur
fengið byr undir báða vængi.“
„Það má hver halda hvað hann vill,“ svar-
aði Sigbrit; „ekki fer eg að klöngrast upp á
fjall, eins þuing á mér og eg er orðin.“
„Eg skal senda yður söðlaðan hest,“ sagði
Jörgen Hansen.
En Sigbrit sat við sinn keip, og Jörgen
varð að fara, þó að honum líkaði rniður.
Skömmu fyrir sólarlag sótti einn af svein-
um fógetans Dyveke. Hún var himinlifandi
af tilhlökkun; það var í fyrsta skipti, sem
hún fékk að fara til þessara hátíðahalda, og
vinstúlkur lrennar höfðu lýst fyrir henni
gieðskapnum þar upp frá, sem stóð alla
nóttina og var eins'takur í sinni röð.
„Gættu heiðurs þíns,“ sagði Sigbrit, þegar
hún var að fara „glatist hann, þá er fegurð-
in einskis virði úr því.“
Dyveke skildi ekki, við hvað hún ætti, og
hugsaði ekkert út í það. Hún stökk á undan,
svo að sveinninn gat varla fylgt henni eftir,
en Sigbrit sat og horfði á eftir þeim.
Smátt og srnátt blossuðu (bálin meir og
meir, og þá fór hún að hugsa um næturnar
í Hollandi, sem alltaf voru dimmar, en hér
norður fr.á var lítill munur dags og nætur
urn þetta leyti árs. Hún sá tvö stór bál og
vissi, að aninað þeirra höfðu bæjarbúar kynt,
en Garparnir hitt, því að Jaeir voru út af fyr-
ir sig. Það var snertuspölur á mill i þeirra, en
það var engin hætta á, að þeir herskáu í
báðum flokkum fyndust ekki áður en
morgnaði og skildu aftur með blá augu og
brotin nef — eða svo var það vant að vera.
Sigbrit horfði ofan götuna; þar var eng-
inn maður á ferð, en hundur og köttur voru
að lámast þar lúphlegir, rétt eins og þeim
leiddist fásinnið. Eins var um að litast hin-
urn megin hafnarinnar. Þýzka bryggjan var
alauð, og svo var fátt manna á konungsgarð-
inum, að lítið hefði orðið um varnir, ef á
hann hefði verið ráðizt.
Sigbrit stóð upp og gekk með stafinn að
nágrannahúsinu, þar sem gömul og lirum
kona bjó. Hún barði að dyrum og kallaði,
en enginn anzaði. Konan hafði farið með
hinu fólkinu upp á fjall og vafalaust ekki
þorað annað að ótta við galdranornirnar.
Sigbrit hló að fávizku fólksins, gekk að fleiri
liúsum, barði þar og kallaði, en var hvergi
anzað. Svo fór hún aftur lieim að búð sinni
og settist þar í blíðviðrimu. Ofan af fjallinu
heyrðust óp og söngur og byssuskot við og
við.
Þegar hún var setzt, kom Þorsteinn skó-
smiður aðvífandi, ljótur og bæklaður ná-