Nýjar kvöldvökur - 01.04.1947, Blaðsíða 14

ÓLAFUR í GRÓÐRARSTÖÐINNI
N. Kv.
F2
berast í Itæðir og birtunnar njóta
— með blænum í anda eg svít —
I kvæðinu, Kvöld i Herðubreiðarlindum,
verður náttúran í augum Ólafs heilösj. Hún
hrxfur hann svo og tö'frar, að honum finnst
hann leiddur ,,inn í þann leyndardóm, sem
lífgar og nærir hin fögru blóm." Lotning
hans fyrir guði og hinu góða í tilverunni
verður innileg.
„Og þegar sólin var sigin í unn,
eg signdi mig bljúgur og hljóður.
Svo drakk eg lífið af lindarmunn,
lagðist niður hjá víðirunn
og fann, að guð, sem var góður,
sál mína hafði í sólroðann fært.
Eg sofaði fljótt, og mig dreymdi vært
við brjóst minnar bjötru móður."
Þannig endar Ólafur þetta ágæta kvæði,
sem er trúar- og ástar-óður til háfjalla ís-
lands og til lífsins og tilverunnar.
Lengsta kvæðið í bókinni er kvæðið
Askja. Er það magnað kvæði af hugmynda-
gnótt og orðkynngi. Tek eg eina vísu kvæð-
isins sem sýnishorn:
„.Askja var í eldsins smiðju steypt,
undir köldum hjúpi logi brennur.
I æðum hennar haustsins straumur rennur,
og hennar blíða verður aldrei keypt.
Hér blandast vorsins sól viðhaustsinssenmir
og sumarglóð við frost og vetrarél,
en þegar mætast himnaríki og hel,
hugtökunum bregðast orðsins spennur."
En skáldleg andagift getur gripið Ólaf
víðar en upp á hálendi íslands. Þegar hann
plægir og sáir þá veit hann, að hann er að
hjálpa til þess að leysa töframátt lífsins úr
heðingi. í kvæðinu Piœging segir hann:
„Plógur er andans undrasmíð,
afrek dverga á langri tíð,
skapað við bóndans strit og stríð
í starfsins gróandi taíli."
Ennfrennir segir hann í kvæði þessu:
„Plógur er liður í lífsins dans,
liðurinn milli hests og manns."
Og skáldið er ánægt að dagsvenkinu
loknu, því að hann veit, að
„foldin er leyst úr dróma.“
I kvæðinu Sáning gleðst skáldið yfir þeím
undramætti, er geymist í fræinu:
„Egveit, að þú átt lykla að leyndum mátt,
er leysa töfraöfl í móður jörð."
I þessu kvæði segir hann ennfremur:
„Já, þetta fræ er ofurlítil eind,
örsmátt brot af vorsins hitaglóð,
vaxtarlétt, en verkadrjúgt í reynd,
varnir hýðis dylja lífsins sjóð.
Því fræin geyma fóstur jurta í dái,
fela kærleiksvott svo enginn sjái.
Náttúrunnar ást er oft með leynd,
ávextirnir sj;íst á hverju strái.
Og skáldið finnur sig í samræmi við höf-
und tilverunnar, er hann vinnur að sáning-
unní:
„Veit eg ekkert veglegra en s;i,
vorið hefur enga betri leiki.
Frjókorn hvert, er foldu kyssir þá,
finnst mér sem á jólaljósi kveiki.
Og þegar fræ í hlýja moldu hrapa,
ldakkar líf, en skuggar dauðans tapa.
Sá, sem gengur akurreinum á,
er að hjálpa guði til að skapa.“
Ólafur Jónsson er vel að sér í íslenzkum
þjóðfræðum og ann þeim sem og öðru, sem
þjóðlegt er. FIpp úr jarðvegi þjóðságnanna
eru sum kvæði hans sprottin. Eitt þeirra
kallar hann Höfðabrekku-Jóka syiígur við
Bárð skcclu. Alls staðar finnur Olafur tvö
öfl berjast í tilverunni, þau hin sömu, sem
heyja baráttu uppi á hálendi íslands. Ann-
að aflið er hinn evðandi máttur, hitt gró-
andi lífsins. Afturgangan Höfðabrekku-Jóka