Nýjar kvöldvökur - 01.04.1947, Blaðsíða 23

N. Kv.
ÖLDUKAST
61
kinnunum og það var auðsætt, að hún taldi
sér fullkominn bata vísitn.
„Nú já, já, þú ert þá að gæða okkur á
portvíninu frá stóreignaburgeisnum!" —
Holgeir smjattaði með tungunni til þess að
njóta bragðsins enn betur. — ,,Það hefur
þó sennilega eigi verið til þess ætlað að
renna því niður um kokið á okkur.“
„Það var ætlað til þess að gleðja mig, og
það gerir það núna,“ svaraði frú Bloch.
„Hér í nágrenninu er burgeis einn, sem
föðursystir mín trúir á og tilbiður, ungfrú
Kruse.“
„Kær vinur,“ gegndi frúin fram í.
„Já, vinur, sem feginn mundi kyssa fót-
spor hennar eða sleikja duftið af fótunum á
henni, ef henni væri nokkur þægð í því,“
liélt Halgeir áfram í spaugi.
„Hann dregur dár að því, að nokkrum
skuli vera annt um liana gömlu föðursystur
hans,“ svaraði frúin og kenndi nokkunar
ásökunar í röddinni.
„Já, því vita skulið þér það, ungfni
Kruse, að höfuðpaur þessi er sannkölluð
mármarasúla, eða marmaralíkneski, af sum-
um kallaður „Tréhesturinn"; hann bindur
ekki bagga sína sömu hnútum sem aðrir
menn; er sérlundaður og alveg með afbrigð-
um leiðinlegur."
„Leiðinlegur! — Hvað segið þér? Enginn
ókostur er þó verri til á nokkrum manni en
sá, að vera leiðinlegur!" sagði ungfrúin og
hló dátt.
„Þegar hann á jólunum sendi þér vindla-
■kassann, fannst þér hann þó ekki svo leiðin-
legur.“ gegndi nú Margrét fram í.
„Nei, þá var hann nú verulega skennnti-
legur — verulegur heiðursmaður út í yztu
æsar.“
„Er hann fíkur?“ spurði ungfrú' Kruse.
„Já, vellauðugur. Hann á alla miklu
landeignina eða höfuðbólið hérna í iitjaðr.
inum á skóginum, sem þér hljótið að hafa
tekið eftir, er þér komuð hingað.“
„Stóru höllina rauðmáluðu?"
„Já, það stendur heima."
Ennþá ein spurning brann á vörum ung-
frúarinnar og loks gat hún eigi stillt sig um
að stynja henni upp: „Er hann maður
kvongaður?"
„Nei, hann hefur aldrei kvongast og
kvongast tæplega hér eftir, því að hann er
maður fimmtugur að aldri.“ Holgeir strauk
hárið upp frá enninu og leit í spegilinn, svo
sem væri hann að athuga hve unglegur hann
væri. — „Hann á gamla systur, er stjórnar
húsinu fyrir hann; hún dekrar við hann svo
sem væri hann barn, nýfarinn að ganga og
kallar hann ýmsum gælunöfnum, svo sem
Karlebas o. s. frv.“
„Gran verður við baðið í sumar sér til
heilsubótar. Hann þjáist af eins konar
hjartasjúkdómi og ætlar að reyna að fá bót
meiria sinna,“ mælti frú Bloch.
„Hann þjáður af hjartabilun, sá. . . .!“
anzaði Holgeir. — „Jæja, fyrirgefðu mér,
góða föðursystir og reiðztu mér ekki, því að
þú veizt að eg ber aldrei mjög mikla virð-
ingu fyrir þeim manni.“
„En þú gætir hagað orðum þínum nokk-
uð öðruvísi, er þú minnist á hann.“
„Verða fleiri héðan úr bænum við baðið
í sumar?" spurði Holgeir.
„Já, Tode tollféhirðir.“
„Drotinn minn! Á nú að fara að láta nýtt
vín á gamla belgi?“
o o
„Þú spyrð eigi svona er þú ert sjötugur
orðinn.“
„En hvað segirðu mér þá um Janne, dótt-
ur hans? Hún mun alltaf vera jafn beizk og
bituryrt, er talið snýzt um jjessi níðing-
legu úrþvætti, sem öðru nafni nefnast karl-
menn.“
„Hún hefur nú sannast að segja lítið gott
til þeirra að segja, karlmannanna," mælti
frúin. „Sjóðþurrður föður hennar var ein-
göngu að kenna óráðvendni og óprúttni
eins af skrifurunum hans, og annar dró
dóttur hans svo svívirðilegða á tálar, að hún
bíður jarss aldrei bætur.“