Nýjar kvöldvökur - 01.04.1947, Síða 30

68
OLDUKAST
N. Kv.
mikla atburð, kom raulandi inn til hennar.
Nei, svona léttúð liafði hann þó aldrei fyrr
leyft sér að liafa í framrni þau 10 ár, sem
þau voru búin að vera sanran!
,,Eg vissi ekki sjálfur af því, kona góð!
svaraði hann og fór allur hjá sér, eins og
liann lrefði verið staðinn að einhverju ó-
sæmilegu. Einnig lrann hafði löngum í kyrr-
þey þráð að eignast erfingja að óðalinu og
nafninu — Karl Gran á Karlsro — nafn afa
hans og hangafa. — Hver gat vitað, nenra
þessi langþráði draunrur ætti nú að rætast.
]á, var það ekki fyrirgefanlegt, þó hann í
þessuim algleymisifögnuði raulaði lag fyrir
munni sér!
En óðara en erfinginn var í heiminn bor-
inn, lokaði móðirin augunum í síðasta sinn.
Einmitt nú, er lífið liafði fyrir hana fengið
tvöfalt gildi, varð hún að segja skilið við
það. Henni hafði aðeins veitzt tími til, rétt
í svip, að líta hinu elskandi móðurauga á
litla soninn — og sofna svo svefninum langa
með myndina lrans í hjartanu.
Sorg eiginmannsins verður ekki með orð-
um lýst, og það var eigi fjarri honum að
érska þess, að drengurinn lrefði dáið líka.
En nú reyndist dóttir hans, Lorentze, hon-
unr vel. Hún fór nti fremur að slá slöku við
innanhússstörfin, en gaf sig alla við með að-
dáanlegri umhyggjusemi og nákvæmni að
fóstra litla hálfbróðurinn. Hennar mesta
unun og yndi var að sjá hann þroskast og
dafna, og hún átti svo hægt með, þar sem
hún þó að aldrinum til ennþá var barn, að
lifa sig inn í líf hans og taka með honum
þátt í öllum ærslum hans og barnaleikjum.
Það var sem fyrir henni opnaðist nýr heim-
ur og áður óþekktur, er hún sá og veitti eft-
irtekt kátínu hans og galsa. Hvert lrros lians,
hver hreyfing, já, einnig brek lians og barns-
1 eg heimtufrekja \öktu hjá henni óumræði-
lega gleði.
En svo, er drengurinn fór að \dtkast, tók
faðirinn að hugsa meira um uppeldi sonar
síns. í stað þess að láta hann ganga í skóla,
var honunr fenginn heimiliskennari, og það
var lialdið miklu rneira af lærdómi að hon-
um, en hann var fær um að taka á móti. Allt
var þetta gert í bezta tilgangi og ekkert til
sparað, að vanda uppeldið sem bezt, því nóg
voru efnin. En drengnum var stranglega
lialdið frá því senr ekki er dýru verði keypt,
en sem svo sljaldan er nretið senr vert er,
nefnilega frá mátulega fjörugum solli í hópi
jafnaldra sinna. Auðvitað getur sá solhtr
keyrt frarn úr hófi, en glínrur og áflog, smá-
snoppungar og anrrað handalögmál getur
haft sína þýðingu fyrir unga drengi. Það
eykur lrug og dug, snarræði og einbeittan
vilja, en bælir niður bleyðimennsku, rag-
nrennsku, sjálfþótta og eigingirni. Þegar
jafnaldrar drengsins þar í bænunr komu
heinr eftir áflog og ryskingar rneð rifnar
brækur eða treyju, horfði Karl á það með
hálfgerðri fyrirlitningu,og sjálfur varð hann
vandlega að gæta þess að aldrei sæist blett-
ur eða lrrukka á hans föturn. Aðrir drengir
hikuðu eigi við að klilra upp í aldintrén,
hversu hávaxin senr þau voru, jafnvel inni
í görðunr annarra, en Karl varð að láta sér
nægja með að hirða aldini þau, er niður
lröfðu fallið í aldingarðinum á Karlsro. Og
þegar æskulýðurinn í lrægunr andvara sigldi
sér til lrressingar út á víkina og með landi
fram, stóð Karl kyrrlátur og mændi á eítir
þeinr í sjónaukanúnr sínunr. Auðvitað lang-
aði lrann oft innilega til að taka þótt í jress-
um skemnrtunum nreð öðrutrr sveinum, en
af uppeldinu var lrann orðinn of feinrinn
eða uppburðarlítill til að fara franr á slíkt.
Þannig leið þá æska Karls Grans og upp-
vaxtarár innan endimarka óðalssetursins,
undir strangri vernd og vöktun föður og
systur. Þó lrafði faðir hans nokkrunr sinn-
unr lofað lionurn rneð sér í lengri lerðir til
útlanda. En þar sern lrugur ganrla Grans
hneig einkunr að þ\u á jreim ferðuur, að
skoða ýmiskonar nýuppfundnár vélar og
önnur akuryrkjuáhöld, húsabyggingar og
annað, er að btrskap laut og \ ildi vekja á-