Nýjar kvöldvökur - 01.04.1947, Síða 40

78
DYVEKE
N. Kv.
22. liaj). Diðrik Slaghök í Briissel.
Sumarið leið, haustið og veturinn, og það
voraði aftur.
A liverju kvöldi reið Kristján konungur
til Hvíteyrar, þegar líann var ekki á ferða-
lögtim um ríki sín, og þetta ár ferðaðist
hann lítið. Nóg var að starfa í Kaupmanna-
höfn til undirbúnings krýningunni, sem
fram átti að fara II. dag júnímánaðar á
Jrrenningarhátíð, en sama dag átti Mogens
Gjöe að kvænast Elfsaibetu af Burgund í
Brússel, fyrir liönd konungs síns.
Erlendir þjóðhöfðingjar og aðalsmenn
þyrptust til borgarinnar, svo að Jrar varð
næsta þröngt, þar sem líka allflestir aðals-
menn ríkisins og frúr Jaeirra sóttu krýning-
una. Þar voru líka sendiherrar frá Hansa-
stöðunum, sem aldrei létu á sér standa, þótt
þeir vissu í iiina röndina, að þeir ættu lítils
góðs að vænta af konungs hálfu. Þangað
fcomu og sendimenn frá Svíþjóð, þar sem
Kristján konungur hafði enn eigi verið kjör-
inn, en allt fór þar friðsamlega fram, þótt
óeirnir aðalsmenn byggju sig til styrjaldar
móti hans náð, Jregar hann réðist í að taka
þetta þriðja ríki sitt herskildi.
Hans Faaborg hafði stillt svo til, að Dy-
veke liafði fengið sæti í Frúarkirkju á af-
viknum stað, þaðan sem hún, ásamt Edle,
gat séð krýningarathöfnina.
Edle gat ekki á sér setið, þegar hún sá alla
dýrðina. Hún bent.i á gullfjallaða rósasilkið
og allt pellið og slæðurnar, sem kirkjan var
tjölduð með; en Hans Faaborg gat frætt
hana um, hvaða aðalsmenn og frúr það
væru, sem smátt og srnátt fylltu kirkjuna.
Öðru hvoru fór hún að brynna músum yfir
því að vera eins og hornreka á afviknum
stað, en ekki meðal fjöldans.
„Ef faðir minn hefði farið með mér hing-
að, þá hefði eg fengið sæti hjá hinum,“
mælti hún. „Hver veit, hvaða riddari hefði
þá leitt mig út úr kirkjunni? Ef til viil hefði
herra Torben gert það sjálfur. Og í kvöld,
þegar dansað verður í höllinni. . . . æ, Dy-
veke, þá verðum við að ríða í myrkrinu
heim til Hvíteyrar, kúra í bólunum okkar
og gráta dapurlegt hlutskipti okkar í líf-
inú.“
Dyveke svaraði henni engu. Hún tók ekki
el'tir neinu nema konunginum, sem stóð fyr-
ir framan háaitarið í allri dýrð sinni. Aldrei
hafði henni vim hann eins fagur og voldug-
ur. Hann las hárri röddu eiðstafinn, sem
hann sór stjórnskipun ríkisins. Hann beindí
arnaraugum sínum víðs vegar um kirkjuna,
og tvívegis virtist Dyveke hann líta til sín.
Síðan hljómaði sálmurinn um kirkjuna.
Erkibiskupinn smurði konung með vígðri
díu milli herðanna og á hægra handlegg. Þá
var skikkjan lögð yfir herðar hans. Erki-
biskupinn og ríkisráðsherrarnir settu kór-
ónuna á höfuð hans, gyrtu hann sverðinu og
réttu honum veldissprotann og epiið..
Tár komu í augu Dyveke, og hún bað
innilega fyrir heill og hamingju konungs
síns. Þeir, sem náiægt henni sátu, fóru að
gefa henni gætur vegna þess, hve mjög hún
komst við, og hún dró slæðuna fyrir and-
litið.
Edle setti ofan í við hana fyrir þetta.
„Hvað ert Jrú að fara í felur,“ mælti hún;
„víst ertu ástmær hans náðar og í dag hefði
átt að smyrja þig og krýna við hlið hans.“
Hans Faaborg þaggaði niður í henni, en
menn höfðu heyrt, hvað hún sagði, og fóru
að benda á þær.
„Líttu á — líttu á Jaarna. . . . Jsað er
hollenzka kvensan.... frillan konungsins,"
sögðu Jaeir og færðu sig nær þeim.
Dyveke varð skelkuð, og það fór að fara
um Hans Faaborg. Svo lutu þau aftur fram
yfir pallstúkuna og störðu niður í kirkjuna,
því að konungur var að slá sex aðalsmenn
til riddara, og þegar hann fetaði fram
kirkjugólfið, ásamt prúðbúnu fylgdarliðí
sínu, sætti 'Hans Faaborg lagi, skaut stúlk-
ur.um út um hliðardyr og bað þær að ríða