Nýjar kvöldvökur - 01.04.1947, Qupperneq 41

N. Kv.
DYVEKE
79
hið skjótasta til Hvíteyrar, til þess að lenda
ekki í troðningnum eða verða fyrir óskunda.
.,Svo megið þér ekki segja hans náð, að eg
hafi hjálpað yður hingað, frú Dyveke,“
mælti ritarinn, „honum mundi ef til vill
þykja jrað miður.“
hegar þær voru komnar út á konungs-
garðinn, fór Dyveke inn í herbergi sitt. Hún
hafði gleymt því, sem sagt hafði verið um
hana og hugsaði eingöngu um konunginn.
Henni þótti vænt um að hafa séð hann í
dýrð sinni, en fyrir sjálfa sig krafðist hún
einskis. Masið í Edle gat hún ekki af borið,
en það gat Sigbrit Willums. Hún þaul-
spurði Edle um allt, sem hún hafði séð, og
hún æsti upp í henni gremjuna y.fir því, að
hún hafði ekki fengið að vera í hópnum, og
var vel skemmt, þegar hún fór að brynna
músum og slá höndum saman í öngum sín-
um. Hún skeit út aðaismennina, sem Edle
var að segja henni frá, gerði gabb að konum
þeirra og hæddist að vegsemd þeirra og sið-
gæði. Þetta kvöld sagði hún Edle margar
ljótar sögur. Það var rétt eins og hún væri
að hefna sín fyrir það. að hún hafði ekki
verið þarna meðal stórmenna ríkisins, þar
sem hún hei'ði bezt kunnað \ið sig. Hún
talaði líka svo hvatskeytlega í garð konungs,
að Edle fór ekki að verða um sel; en morg-
uninn eftir var hún eins og hún átti að sér,
og þegar Edle fór að ympra aftur á því, sem
þær höfðu verið að masa um kvöldið áður,
lézt Sigbrit ekkert skiija, við hvað hún ætti,
húðskammaði liana og rak hana í vefstólinn.
Þrem vikurn síðar komu boð og bréf frá
Diðrik Slaghök, sem Sigbrit hafði komið
með í brúðarfylgdina. Það hafði gengið
treglega, því að sendiherrunum þremur
fannst lítið stáss að konungsritaranum; en
hans náð hafði fengið því framgengt, og
Diðrik gerði sitt til að koma sér vel, og þó
sérstaklega við Mogens Gjöe. Hann skrifaði
nú. að þeir hefðu hitt keisarann í Lier og
lokið samningum, þótt nokkurrar misklíðar
hafi gætt. Lá við að allt strandaði á ráðherr-
um keisarans, sem áttu að fá fimm þúsund
gyllini fyrir milligöngu sína. Mogens Gjöe
hafði að vísu ekkert við það að athuga, en
ráðherrarnir kröfðust peninganna út í
hönd, og herra Mogens vildi greiða þá á
gjalddaga, þegar samningar hefðu tekizt
með góðum lyktum.
Sigbrit hló, þegar hún las þetta, og hún
hló enn meir að frásögn systursonar síns um
hátíðahöldin í Brússel, enda var hún bæði
fyndin og illkvittin.
„Ohætt er að segja, kæra frænka, að
dönsku aðalsmennirnir urðu aðængu í sam-
anburði við þá búrgunzku," skrifaði hann.
„Auminginn eg, sem hef eigrað um þarna í
Kaupmannahöfn og talið herra Mogens
Gjöe vera einn hinn fegursta og bezt dubb-
aða herramann hér á jörðu — og svo verð eg,
ríki og löndum lians náðar til háðungar, að
viðurkenna, að hann komst ekki hálfkvisti
\ ið Horn greifa, sem reið í skrúðfylgdinni
hjá herra Albert Ravensborg og glitraði
eins og paradísarfugl við hliðina á aumri og
vesalli kráku. Annars var herra Mogens, sem
átti að leika brúð°rumann, í broddi hersino--
arinnar og hafði Jóhann Saxlandshertoga
við hlið sér; hann er vitur og voldugur höfð-
ingi, þótt hann beri það engan veginn með
sér. Næstur var Slésvíkur-biskupinn, sem
hafði mælt svo fagurlega á latínu við keis-
arann í Lier, að enginn okkar gat vatni hald-
ið. Hann reið með markgreifanum af
Brandenburg. Og á eftir þeim var slíkur
grtii aðalsmanna, að eg hef aldrei séð annan
eins. Eg verð að játa, að eg tékk svo rnikla
glýju í augun af öllu skrautinu, að eg tók
ekki eftir surnu af því, sem þér báðuð mig
að gefa gætur að. En af því að þér vitið, að
mér þykir mikið varið í falleg föt og þér haf-
ið gert gys að mér fyrir það, þá fyrirgefið
þér mér það. Eg tók líka vel eftir nýjasta
sniði á buxum og kápum, sem nú tíðkast
hér á Flandri, og þér megið bölva yður upp
á. að eg skal gera fólk hissa í Kaupmanna-