Nýjar kvöldvökur - 01.04.1947, Blaðsíða 43

N. Kv.
DYVEKE
81
ósleitilega, að hann hefur legið veikur síðan
og ekki getað tekið þátt í hátíðahöldunum
dagana á eftir. Þegar klukkan sló tvö, var
brúðurin ieidd í brúðarher.bergið og lögð
í brúðhjónasængina, og skömmu síðar
komu þeir furstarnir og tignustu herrarnir
með herra Mogens Gjöe í eftirdragi. Þeir
losL'ðu eitthvað lítið eitt. um föt hans og
iögðu hanrt við hlið prinsessunnar. Að svo
miklu leyti tækti hann skyldtu hans náðar,
en ekki heldur meir, því að þá reis hann aft-
ur á fætur, hneigði sig hæversklega og fór.
Þannig lyktaði því dagsverkinu.
Daginn eftir hvíldumst við, og svo var
aftur skemmt sér í tvo daga. Á þriðja degi
skrifa eg þetta bréf, og nú erum við í þann
veginn að leggja af stað. Frænka má reiða
sig á, að þótt margt hafi mér fyrir augu bor-
ið, þá hef eg ekki gleymt erindinu. Eg get
frætt yður á því, að hér við hirðina hef eg
ekki orðið þess var, að nokkur viti neitt um
Dyveke litlu. Hins vegar má reiða sig á, að
þegar drottningin er komin heim, berast
kveinstafir og kærur frá hirðinni hér, ef
hans náð rækir ástir sínar við Dyveke fram-
vegis, því að ríkisstýran er mjög siðavönd og
auk þess komin spölkorn fram úr blórna-
aldrinum, svo að siðavendnin skartar henni
því betur; allir gera sér líka að skyldu að
hræsna dátt fyrir henni. Ef þér viljið því
taka ráð í tíma, þá mun það vera hollast yð-
ur og Dyveke og um leið yðar bljúga og auð-
mjúka systursyni
Diðriki Slaghök."
23. kap. Erfiðir dagar.
Kristján konungur sat hjá Dyveke á kon-
ungsgarðinum á Hvíteyri. Það var að vetri
til, og eldurinn skíðlogaði á arni; frost var
úti og stormur, og þau heyrðu gnýinn í öld-
unnm, þegar þær brutu ísskæninginn og
viirpuðu ruðningnum upp í fjöruna.
..Dagarnir líða,“ mælti konungur, „og
jafnskjótt sem vorar, verða skipin búin til
siglingar og send til Hollands eftir Elísabetu
af Búrgund. U.m Jónsmessuleyti á að halda
brúðkaupið, og æðimargir konungbornir
lierrar liafa boðað komu sína; en þú leikur
við hvern þinn fingur eins og þetta komi
þér ekkert við.“
„Því ætti eg ekki að leika við hvern minn
fingur?“ svaraði Dyveke. „Og hvað kemur
það mér við, að drottningin yðar kemur?
Eg verð hér kyrr, og þér komið til mín eins
og áður.“
„Eg er að hugsa um að flytja þig inn til
Kaupmannahafnar,“ mælti konungur. „Eg
átti fullt í fangi með að koma hestinum á-
fram á móti storminum, og þægilegra væri,
ef þú byggir nær höllinni; þá gæti eg konú/t
til þín, þegar eg hefði löngun til, á livaða
tíma dags sem væri.“
„ Já, já,“ sagði hún og klappaði saman lóf-
unum. „Þá gæti eg aftur látið dúfurnar
fljúga með morgunkveðju til herra míns.“
„Nei,“ svaraði konungur hnugginn, „það
getur þú ekki inni í horginni. Þú gleymir
því líka, að dúfurnar þínar eru horfnar og
að þú þverneitaðir að þiggja aðrar af mér.“
„Það er líka satt,“ sagði hún og horfði í
gaupnir sér. „Þær liafa sjálfsagt drukknað í
sjónum.“
„Þær hafa sjálfsagt gertþað,“ svaraði kon-
ungur. „Þær hefðu átt að vera kyrrar lijá
Dyveke. En nú situr þú hjá mér, örugg í
faðmi mínum, og þar verður þú ævinlega.“
Hann fór inn til Sigbritar og talaði við
hana úm flutninginn til Kaupmannahafnar.
Hún var á báðum áttum og vildi fá að hugsa
sig um.
„Hérna út frá er eg í næði,“ mælti hún,
„og yðar náð kemur til mín, þegar þér vilj-
ið hafa tal af mér, og enginn sér til okkar.
Inni í borgnni gefa allir okkur auga, hvert
sem við hreyfum okkur.“
„Eg liélt þér væruð ekki hugdeig, Sig-
brit,“ mælti konungur.
„Eg er ekki hugdeig,“ svaraði hún, „en
11