Nýjar kvöldvökur - 01.04.1947, Side 44

82
DYVEKE
N. Kv.
eg vil engu hætta nema eg sjái, að til ein-
Iivers sé að vinna.“
„Til þess er að vinna, að þið Dyveke verð-
ið þá nær mér,“ svaraði hann. „Ei'tir missiri
stendur brúðkaupið; þá þarf eg á litlu dtif-
unni minni að halda, og þá koma erfiðir
dagar, býst eg við. Þá væri gott, Sigbrit, að
geta sótt ráð til yðar í skyndingu, enda veit
eg s\æi mér ekki, hvernig eg ætti að stjórna
ríkjunum án yðar ráða. Þér berið miklu
meira skynbragð á ýmislegt heldur en ráð-
herrarnir mínir — svo að eg nefni ekki sjálfa
mig. Þér eruð undarleg kona, og eg má vera
'forlögunum þakklátur fyrir það, að þau létu
okkur hittast. Segið mér, hvað munduð þér
hafa gert, ef þér hefðuð staðið enn í búðinni
í Björgvin og verzlað með smákökur?"
„Eg mundi hafa verzlað roeð smákökur,"
svaraði hún.
„Fjandinn fjarri mér. . . . Þér munduð
gera það,“ sagði konungur og hló. — Svo
varð hann hugsi og studdi enninu á hönd
sér. Sigbrit horfði lengi á hann; hún var
að hugsa um, að hve miklu leyti hún mætti
treysta honum.
„Yðar náð,“ mælti hún svo, „mér finnst,
að ef eg næði tali af drottningu, mundi ræt-
ast fram úr mörgu, sem nú er erfitt."
„Af drottningunni. . . . ?“ Kristján kon-
ungur starði á liana; svo hló hann við og
stóð upp.
„Nei, Sigbrit. . . . nú farið þér of langt,“
mælti hann.
Þegar konungur var rétt utan við Austur-
hlið á heimleiðinni, fannst honum allt í
einu jörðin bifast, og eins var um hestinn
hans; hann fór að skjálfa, stökk hræddur til
hliðar og hneggjaði af ótta. Konungur
hvatti hestinn og hélt áifram, en stöðvaði
hann svo af.tur með snöggu taumtaki. Allt í
einu kváðu \ ið óp og kveinstafir livaðanæva.
Börnin orguðu, og karlar og konur hlupu
æpandi út úr húsunum á báða bóga, fleygðu
sér til jarðar og létu eins og þau væru af
göfltun gengin. Þau þustu tit um hliðið, og
\arðliðið sömuleiðis. Konungur sá liðs-
mennina fleygja vopnum sínum og stökkva
af stað, eins og óvinaherværi á hælum þeini.
S\o var klukkum borgarinnar hringt, fyrst
einni, síðan fleirum og að lokum öllum.
Fleiri og fleiri hlupu um og æptu; margir
krupu á kné og báðust fyrir, en aðrir lágu
kyliiflatir á grtifu og bærðu ekki á sér.
Konungur fann, hvernig hesturinn hans
skalf á beinunum, og sjálfur kenndi hann
svima og leiða fyrir bringspölum. Honum
fannst snöggvast eins og kirkjuturnarnir
riða fyrir augum sér — — — hann greip um
ennið og gat ekki áttað sig á, hvort hann
væri vakandi eðá lægi í draumarugli ogmar-
tröð. En æpandi mannmergðin sannfærði
hann um, að þetta var enginn draumur.
„ Jörðin skelifur!" æptu þeir. „Heimurinn
er að farast! Heilög guðsmóðir varðveiti
okkur! Efsti dagur er kominn!"
Konungur steig af baki og teymdi hestinn
inn um Austurhlið. Alls staðar sá hánn
sönni skelfinguna fyrir sér. Mjög fáir þekktu
hann og viku úr vegi fyrir honum. Þeir
bjuggust allir við, að dómsdagur væri kom-
inn, og þá var hver sjálfum sér næstur. Þeg-
ar hann kont til hallarinnar, voru hirðmenn
hans ekki betur farniren aðrir borgarmenn;
jarðskjálftinn hafði truflað þá alla.
En svo kom ekki nema þessi eini kippur,
og hugir manna sefnðust nokkurn veginn
aftur; en þá var eltir kvíðinn fyrir því, hyað
jarðskjálftinn mundi boða, og á jní lék
enginn efi, að hann boðaði einhvern éjfarn-
að. Konungur leitaði auðvitað fregna af
doktor Bernhardin Monk. Hinn lærði
stjörnuspámaður braut heilann og rannsak-
aði og var lengi að komast að niðurstöðu,
„Yðar náð má ganga að því vísu, að önnur
eins jarteikn er enginn góður fyrirboði,"
mælti hann, „en mér er ennjiá óljóst, við
h vað hún á.“
Sigbrit Willums hló og sagði sem svo, að
jarðskjálftinn sjálfur væri ófarnaðurinn og
ekki fyrirboði annars. Þessi umrnæli hennar