Nýjar kvöldvökur - 01.04.1947, Side 45

N. Kv.
DYVEKE
83
bárust Bernhardin Monk tii eyrna; liann
varð bálreiður og liét konungi því að sann-
færa iiann tun ailt annað; hann varaði hans
náð mjög við að fara að ráðum Sigbritar og
lét sér svo niðrandi orð um munn fara í
Ivennar garðj að enginn liefði dirfzt að segja
önnur eins. En konungur lét svo vera. Hann
kannaðist \ið, að doktorinn væri lærðasti
stjörnuspámaður heimsins, og jós í hann fé.
Sigbritu bað liann að gera ekki gys að sþá-
manninum.
„Yðar náð er ekki annað en barn,“ svaraði
hún einarðlega og sneri sér frá honum.
Konungur sat á reiði sinni eins og hann
hafði gert áður, og skömmu síðar náði hann
sér vel niðri á heniii.
Eli-efta dag marzmánaðar skall yfir slíkt
ofsavéður, aðenginn rnundi annað eins. Það
byrjaði að morgni og stóð í sólarhring sam-
fleytt. Skipin á höfninni brotnuðu, stór tré
rifnuðu upp með rótiun og lieil itús fuku
um. Turnkúlan á Frúarkirkju fauk niður og
varð bakara nokkrum að bana, og margir
aðrir menn týndu lífi eða slösuðust.
,,Nú sér yðar náð það,“ sagði doktor Bern-
hardin og hældist um. „Fyrirboðinn sagði
satt, og þetta fárviðri er sannarlega nýr og
afskaplega vondur fyrirf>oði. Guð varðveiti
oss allá og frelsi okkur í náð sinni!"
,,Amen,“ mælti konungur í fullri hrein-
skilni.
Hann lét iesa messur og ganga helgigöng-
ur til að biðjast undan ósköpunum, sem í
vændum voru; sömuléiðis setti hánn harð-
lega ofan í við Sigbritu, þegar hún gerði gys
að iiýja fyrirboðanum.
„Eg á ekki von á neinu góðu,“ mælti kon-
ungur, „og sjálf niegum við ekki skopast að
skaðanum."
Einh dag sat hann á tali við hirðmann
sinn, Kristófer Ravensberg, sem var lærður
maður og konungi hollur. Hann sagði hon-
um í trúnaði, að hann óttaðist þessa fyrir-
boða. enda vissi hann, að almenningur
vænti hins versta.
Meistari Kristófer þagði um stund og ská-
skaut augunum til konungs.
„Þér er mikið niðri fyrir, Kristófer,“
mælti iliann. „Segðu mér, bvað það er, því
að oft hef eg haft gagn af lærdómi þínum."
„Það skal eg gera, ef yðar náð reiðist mér
ekki,“ mælti meistari Kristófer. „Nei, eg
skal segja það, þótt þér reiðist af því, því að
það er sannleikur, og konungi má ekki vera
varnað að lieyra iiann.“
„Rétt er það,“ svaraði konungur. „Eg
kann vel einurð þi-nni og sérstaklega af því
að eg veit að þú ferð ekki að skaprauna mér
með því máli, sem svo margir m’enn mínir
eru að róta í, og þó kemur það mér einum
við og ekki þeim.“
Hann hugsaði til Dyveke, og' meistari
Kristófer vissi það vel.
„Nei," svaraði hann, „eg er ekki að hugsa
um það. Eg hugsa um Birgittu helgu; í op-
inberunum sínum talar hún um sjötta kon-
unginn, sem á að verða rekinn frá ríkjum
sínum, völdum og vegsemd ef hann gerir
ekki yfirbót."
„Og heldur þú, að átt sé við mig?“ spurði
konungur.
„Það held ég áreiðanlega,“ svaraði meist-
ari Kristófer.
„Fjandinn fjarri mér!“ ínælti konungur.
Hann hugsaði sig.um, svo sveiflaði hann
hendinni til og brosti.
,.Sú guðhrædda heiðurskona skrifaði það
á daginn, sem hana dreymdi á nóttunni,"
mælti hann. „Þetta lield eg, og þú skalt
halda það sama.“ — Svo var ekki farið lengra
út í þá sálma.
Það voraði, og konungur hafði annríki
mikið við að búa út flota þann, er átti að
sækja Elísabetu af Búrgund. í þetta sinn
voru þeir sendir Eiríkur Walkendorf Þránd-
heimsbiskup, Hinrik, bróðir Mogens Gjöe,
og tveir aðrir tignir herrar, ásamt miklu og
skrautbúnu fylgdarliði. Þeir lögðu upp