Nýjar kvöldvökur - 01.07.1951, Qupperneq 20

94
SVEINN SKYTTA
N. Kv.
Danir hefðu í laumi sent tvo menn hingað
til bæjarins, og þeir eiga nú um miðnætti
að sækja skjöl nokkur mjög mikilvæg, sem
geymd eru á leyndum stað í kirkjunni. Og
nú eigið þér, Manheimer höfuðsmaður, að
ná skjölum þessum frá mönnunum, hvað
sem það kostar, og færa síðan ríkisráðinu
viðstöðulaust. Með skjölum þessum fylgja
þrjú hundruð silfurkrónur í peningum,
bætti herra Trolle við. En þér þekkið sænsk
herlög, höfuðsmaður: herfang það, sem
hermaður vinnur með afli sínu, sverði og
áræði, ber lionum til fullrar og óskertrar
eignar. Og þér eignist því peningana. —
Þetta er þá sagan öll frá upphafi til enda,
að því undanskildu, að herra Trolle fyrir-
skipaði algera þögn um allt það, er mál
þetta snertir á nokkurn irátt."
„Jæja, og hvað svo meira?“
„Jú, ég fór svo af stað viðstöðulaust til að
spyrja vin minn, Nieler höfuðsmann, hvort
hann vildi ekki taka þátt í ævintýri þessu.“
„Þrjú hundruð krónur, — ekki meira?“
spurði gamli hermaðurinn og hvessti aug-
un. Manheimer höfuðsmaður brosti á móti
og mælti:
„Ef til vill dálítið meira, ef til vill nokkru
minna. Ég segi aðeins það, sem mér var sagt,
og ekki hef ég sjálfur talið peningana."
„Auðvitað fer ég með þér,“ svaraði Niel-
er, sem nú hafði áttað sig. „Við skulum þá
fara.“
„Ég býst við, að vissast sé að hafa nokkra
hermenn með okkur,“ mælti Manheimer.
„Ég hef því afráðið, að við veljum okkur
Iivor sína fjóra menn úr herdeild vorri;
menn, senr við getum treyst fyllilega.“
„Jæja þá, þeir eru nú fljótfundnir.“
„Tveir þeirra eiga að taka sér sitt ljétsker-
ið hvor og fela þau undir kápum sínum, svo
að við getum brugðið upp 1 jósi í náttmyrkr-
inu, ef þess gerist þörf.“
„Þá jrað,“ mælti Nieler, „þér hafið samið
fullkomna áætlun, heyri ég. — Hvað svo
meira?“
„Misminni mig ekki, þá eru þrennar dyr
á kirkjunni. Við setjum varðmann fyrir ut-
an hverja þeirra og skipum þeim að bregða
upp ljóskerum sínum, óðar er hurð er opn-
uð að innan. Og. þér, Nieler höfuðsmaður,
takið stöðu framan við kirkjuna ásamt fjór-
unr öðrum, albúinn að veita aðstoð þeim,
sem bregður upp ljósinu. Aftur á móti fer
ég inn í kirkjuna. Eruð þér samþykkur
þessu?“
„O, jæja, því sem næst, að Jrví undan-
skildu, að þér ætlið mér auðveldasta hlut-
verkið. Skrattinn hafi jrað! Það verður svei
mér alltof vandalaust fyrir mig að nálgast
krónurnar þær arna!“
„Það er nét ekki gott að vita,“ svaraði
Manheimer höfuðsmaður og glotti. „Aðal-
atriðið er, að þér minnist orða herra Trolle
og látið ekki pilta yðar fá minnsta grun um
í hverju jaetta ævintýri okkar er fólgið.“
Um miðnæturleyti gekk hópur manna
hljóður og varkár um bugðótta aðalgötuna,
sem lá í áttina til kirkjunnar. Skrjáf og
glamur bar þess vott, að menn þessir væru
vopnaðir. Öðru hvoru brá fyrir ljósbliki
frá þeim tveimur fremstu, er vindhviða
svipti til kápum þeirra. Komu Jrau frá þess
háttar Ijóskerum, sem almennt voru borin
í hendi sér um göturnar í myrkri á kvöldin.
Er menn þessir voru komnir all-langt áleið-
is eftir götunni, varð Manheimer höfuðs-
maður var nokkurra manan á ferli, en það
var fremur óvenjulegt svo seint dags. Virt-
ust menn þessir á rjátli í ýmsar áttir og
hurfu að lokum í áttina til kirkjunnar, en
virtust áður hafa skipzt á nokkrum orðunr.
„Sjáið þér þessa karla?“ hvíslaði Man-
heirner að gamla höfuðsmanninum.
„Já, ég held nú það!“
„Ég bjóst svo sem við, að það væru fleiri
en tveir einir um verkið það arna.“
„Því betra,“ sagði Nieler og kinkaði kolli
ánægjulega.
Hermönnunum var nú skipað á þann
hátt, sem Manheimer hat'ði ákveðið, og óð-