Nýjar kvöldvökur - 01.07.1951, Síða 45

N. Kv.
ENDURMINNINGAR KRISTJÁNS S. SIGURÐSSONAR
119
Hvernig skyldi mér verða tekið heima:
Ætli foreldrar mínir og systkin verði ekki
hrædd nm, að ég færi þeim taugaveikina?
Ég var ekki nema tæpan klukkutíma á
leiðinni frá Hólum og í Hjalla. Fólkið var
að klæða sig, þegar ég kom heim. Var mér
vel fagnað heima. Hafði ekki verið búizt
við mér, því að enginn heima vissi um
áform mín og ætlanir. Ekki hræddist fólk
mitt mig neitt sökum veikinnar, enda sagði
ég strax frá sótthreinsuninni. En ég varðþess
var að tók að hnjóta í mótbýlisfólkinu.
Kom ég því lítið í baðstofu fyrstu dagana og
svaf frammi í skemmu á nóttunni. Marga
daga var svo mögnuð brennisteinslykt af
fötum mínum, að það lagði af mér fýluna,
hvar sem ég kom. Nokkrum dögum síðar fór
ég með hest og sótti koffort mitt.
IX. í sjálfsmennsku.
Þegar ég sagði foreldrum mínum um
ákvörðun mína að fara að læra smíðar, voru
þau mér sammála og hvöttu mig frekar en
löttu. Þá var næsta skrefið að útvega mér
kaupavinnu. Ég vildi helzt ráða mig austur
á Hólsfjöll, því að þar vissi ég, að greitt
var hærra kaup en annars staðar. Ég hugsaði
mér því að biðja Kristján póst Jóhanncsson
á Jódísarstöðum að reyna að útvega mér
kaupavinnu þar. Fór Kristján þá póstferð
einu sinni í mánuði frá Akureyri að Gríms-
stöðum á Fjöllum. Og nú stóð þannig á, að
hann átti að vera á austurleið tveim dögum
eftir að ég kom lreim. Ég fór því út í Ein-
arsstaði til að hitta hann þar. Ég þekkti
Kristján vel. Leið lians lá hjá Hólum, er
hann var í póstferð, og þaðan lagði hann
upp á Hólasand. Kom liann þá æfinlega við
til að fá heytuggu handa hestunum og hress-
ingu handa sjálfum sér. Þennan vetur kom
hann þó aldrei heim í bæinn, en hélt þó
vana sínum eins og áður að koma þar við.
Gaf ég þá hestum hans, sem venjulega voru
5---7, en sjálfur borðaði liann nesti sitt í
fjárhúsinu hjá mér á meðan.
Ég hitti Kristján á Einarsstöðum. Þegar
ég bar upp erindi mitt, sagði hann, að nú
bæri vel í veiði, því að hann hefði verið beð-
inn að útvega kaupamann, en nú væri hann
búinn að reyna það bæði á Akureyri og í
Eyjafirði, en hvergi getað fengið mann. Það
var því afráðið, er við skildum, að ég var
ráðinn í kaupavinnu að Möðrudal á Fjöll-
um og átti að verða Kristjáni samferða. er
hann færi næst austur.
Nú fór ég glaður og ánægður heim aftur.
Leit út fyrir, að sjálfsmennskan ætlaði að
ganga vel. Ekki nran ég, hve mikið kaup ég
átti að fá, en það mun hafa verið 15—18
krónur á viku, og allt útborgað í peningum.
Nú kveið ég ekki fyrir, að ég mundi ekki
hafa nóga peninga um haustið til að kaupa
fyrir föt og annað, sem ég þurfti með, þótt
ég réði mig til þriggja ára náms sem mat-
vinnungur. Þegar ég kom heim, bað ég
pabba að lána mér hest inn á Akureyri, og
var það auðvitað sjálfsagt. Vildi ég þegar
fara inn eftir og ráða mig, svo að ég væri
ekki í neinum vafa, þegar ég væri laus úr
kaupavinnunni.
Á Akureyri þekkti ég aðeins einn bygg-
ingameistara. Það var Davíð Sigurðsson.
Þekkti ég hann, síðan ég sótti Þorbjörgu, og
einu sinni hafði hann komið í Hóla til að
heimsækja hana. Það var skömmu eftir að
hún giftist Helga.
Nú reið ég sem hver annar sjálfstæður
maður, í eigin erindum, og var ekki laust
við, að ég væri dálítið upp með mér af því
að vera nú engum háður. Enda byggði ég nú
Itverja skýjaborgina á eftir annarri. Hestinn
skildi ég eftir á Veigastöðum og fékk mig
ferjaðan yfir Pollinn. Var orðið svo áliðið
dags, er ég kom í Veigastaði, að ég bað þar
um gistingu, og fékk ég þar góðar viðtökur.
Fátt manna var þar heima, og var mér sagt,
að þar hefði verið smalað um daginn til að
marka lömbin, og væri fólkið ekki komið
heirn ennþá. Mér var strax vísað á rúm í
baðstofu, og háttaði ég strax og sofnaði.