Nýjar kvöldvökur - 01.09.1926, Qupperneq 3

XXI. árg.
Akureyri, sept. og okt. 1926.
9.-10. hefti.
Flagð undir fögru skinni
Eftir Marie Corelli.
XXXV.
»Hin hinsta skýrsla* var svohljóðandi og
var hvorki formáli nje fyrirsögn:
»Jeg hefi einsett mjer að deyja. Hvorki í
geðæsingu nje þrjósku, heldur eftir nána yfir-
vegun og af nauðsyn, að jeg held. Sál mín
er þreytt af ráðgátum og líkaminn af lífinu og
er beit að koma enda á það. Hugsunin um
dauðann — sem er sama og gereyðing —
gleður mig. Mjer er gleðiefni að vita það, að
einbeittur vilji minn getur sefað þetta titrandi
hjarta, þetta ólgandi blóð, þessar sáraumu
taugar. Jeg hefi enga ánægju af lífinu, enda
þótt jeg sje ung — jeg sje ekkert annað en
lindrandi auga elskhuga míns, hina guðdóm-
legu ásjónu hans og töfrandi bros — og alt
þetta hefi jeg mist. Hvernig átti jeg ein að
afbera stundirnar og dagana, vikurnar, mánuð-
ina og árin, sem aldrei ætla að líða? Og þó
er sárara að vera alein en að vera samvistum
við þennan leiðinlega, sjálfselska, kurteisa og
rembiláta manngarm, sem þykist vera eigin-
maður minn. Hann hefir yfirgefið mig alger-
lega — eða svo segir hann í bijefi því, sem
þernan færði mjer fyrir skemslu. Pað var líka
það, sern jeg bjóst við af honum. Enginn
slíkur maður gat fyrirgefið að eigingirni hans
væri misboðið! En ef hann hefði þekt mig
t'l hlítar, þekt tilfinningar mínar eða reynt að
minsta kosti að leiðbeina mjer og hjálpa mjer,
ef hann hefði sýnt mjer nokkurn vott einlægr-
ar og innilegrar ástar, slíka sem mann dreymir
um, eti sjaldnast mætir — þá held jeg, að jeg
hefði vorkent honum núna, eða jafnvel beðið
enn fyrirgefningar á því, að jeg gekk að
eiga hann. En hann hefir farið með mig ná-
kvæmlega eins og hann mundi hafa farið með
hjákonu sína — það er að segja, fætt mig og
klætt, fengið mjer gull og gersemar í launa-
skyni fyrir það, að hann gerði mig að leikfangi
girnda sinna — en hann hefir aldrei sýnt mjer
neina samuð, aldrei neina sjálfsafneitun eða
umburðarlyndi. Jeg stend því ekki í neinni
skuld við hann. Og nú er hann og elskhugi
minn, sem ekki unni mjer ástar sinnar, farnir
burt saman. Jeg er því sjálfráð að gera hvað
sem mjer gott þykir við þetta í mjer, sem
kallað er líf — þennan þráð, sem hægast er
að kippa sundur. Enginn getur varnað mjer
þess eða hefl hönd mína. Það er golt, að
jeg á enga vinina. það er gott, að jeg hefi
leynt hræsni heimsins og hjegóma veraldariun-
ar og jeg hefi lært að þekkja þau beisku sann-
indi, að engin ást er til án líkamlegs losta,
engin vinátta án eigingirni, engin trú án fíknar
og engin svonefnd dygð án þess að henni
fylgi lestir. En hver skyldi vilja búa við þessi
sannindi, sem annars þekkir þau? Hjer á graf-
arbakkanum lít jeg aftur yfir þau ár, 'sem liðin
eru. Jeg sje sjálfa mig sem barn á þessu
skógklædda Willowsmere. Jeg minnist þess,
hvernig þetta iíf byrjaði, sem jeg nú ætla að
17