Nýjar kvöldvökur - 01.09.1926, Qupperneq 5

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
131
móðursystir mín, Charlotta frænka, til þess að
taka við heimilisstjórninni, en jeg fór að rann-
saka samkvæmislífið upp á eigin spýtur, en
gat þess þó ekki við nokkurn mann, hvað
rannsóknir mínar le'ddu í Ijós. Jeg var
ekki vel kynt öllum enn, en jeg kom alstað-
ar þangað, sem ungar stúlkur á mínu reki
voru boðnar og tók eftir öllu án þess nokkurn
grunaði. Jeg gerði mjer upp kæruleysi og
kaldlyndi og skifti mjer ekki af neinu, því að
jeg sá, að margir töldu þetta bara vott um
grunnhygni eða sljóleik, og varð það til þess,
að ýmsir, þótt hygnir væru, urðu berorðari
í mín eyru, án þess að taka eftir því og koma
þannig upp um sjálfa sig. Rannig byrjaði
samkvæmisreynsla mín fyrir alvöru. Tignar
konur buðu mjer til sín, af því að jeg var
»hættulaus«, sem þær kölluðu — »ósköp al-
minnileg, en heimsk* — og þær leyfðu mjer
að hjálpa sjer til að skemta elskhugum sínum,
sem heimsóttu þær í fjarveru eiginmannanna.
Jeg þekti eina hefðarfrú, sem nafnkunn var
fyrir tvent: gimsteina sína og hylli drotningar-
innar. Hún kysti einu sinni ljúfling sinn,
nafnkendan greifa og íþróttamann, að mjer
áhorfandi. Jeg heyrði, að hann fór að hvísla
einhverju mjer viðkomandi, en þá svaraði hún
undir eins: »Uss! Rað er bara hún Síbyl
Elton — hún skilur ekkert!« Regar hann var
farinn, sneri hún sjer samt að mjer og sagði:
»Sástu að jeg kysti hann, Berta? Pað geri
jeg oft, því að hann er mjei eins og bróðir
minn.« Jeg svaraði henni engu, en brosti að-
eins. Daginn eftir sendi hún mjer dýrindis
demantshring, en jeg sendi hann aftur um hæl
með þeim uminælum, að jeg væri henni mjög
þakklát, en að faðir minn teldi mig of unga
til þess að bera demanta. Rví skyldi jeg ann-
ars vera að minnast á þennan hjegóma núm?
Núna, þegar jeg er í þann veginn að kveðja
lífið og alla þessa lýgi! — L'till fugl er að
kvaka fyrir utan gluggann minn — — ósköp
lítill, indæll fugl. Jeg býst við, að hann sje
sæll, eða það ætti hann að vera fyrst að hann
er ekki manneskja. Mjer vöknar um augu af
því að hlusta á hann og dettur í hug, að hann
verði á lífi í kvöld og haldi áfram að kvaka,
en þá verð jeg dauð — — — — — —
»Retta seinasta, sem jeg skrifaði, var ekkert
annað en eitthvert tepruskapar málæði! Jeg
kvíði því ekki að deyja. Ef nokkutl minsta
hik væri á mjer, þá mundi jeg ekki framkvæma
tilgang minn. En jeg verð að halda áfram
skýrslu minni — því að það er sjálfsrannsókn,
sem jeg er að reyna að gera, til þess að sjá,
hvort engin afsökun finst fyrir lundarfari mínu
— hvort að það er ekki uppeldið, þegar alls
er gætt, sem hefir gert mig að því, sem jeg
er, eða hvort jeg hefi verið vond og ill alt frá
fæðingunni. Ástæður þær, sem jeg ólst upp
við, voru að minsta kosti ekki vel fallnar til
þess að milda og betra hugarfar mitt. Jeg var
einmitt seytján ára, þegar faðir minn kallaði
mig inn á skrifstofu sína einn morguninn og
sagði mjer alt af Ijetta um fjárhag sinn, Jeg
fjekk þá að vita, að hann var skuldunum
vafinn upp yfir höfuð, að hann lifði á lánum,
sem Oyðingaokrarar veittu honum og að hann
fjekk þessi lán eingöngu vegna þess, að þessir
okrarar hugsuðu sem svo, að jeg — einka-
dóttir hans — mundi fá svo ríka giftingu, að
hann gæti greitt þeim skuldirnar með gríðar-
vöxtum. Hann sagðist ennfremur vona, að jeg
færi skýnsamlega að ráði mínu, þegar þar að
kæmi, að einhver virtist fella hug til mín og
að jeg gerði sjer þá aðvart, áður en jeg gæfi
þeim manni undir fótinn, svo að hann gæti
kyni sjer efnahag biðilsins. Nú skildist mjer
það í fyrsta sinni, að jeg vai til sölu. Jeg
hlustaði þegjandi á hann þangað til að hann
hafði lokið máli sínu og spurði því næst:
»Jeg býst við, að ekki komi nein ást til greina?*
Hann hló og fullyrti, að það væri miklu auð-
veldara að elska ríkan mann en fátækan og
þess mundi jeg fljótt verða áskynja. Hann
sagði mjer enn fremur hikandi, að þar sem
það væri ærið kostnaðarsamt að hafast við í
borginni, þá hefði hann, til þess að standast
þann koslnað betur, tekið sjer unga ameríska
stúlku, Díönu Chesney að nafni, er gjarnan vildi
17*