Nýjar kvöldvökur - 01.09.1926, Síða 17

NÝJAR KVÓLDVÓKUR.
143
fall konu minnar ýmsum til mikillar ánægju
og fylti marga tóma vasa með peningum. Hún
hafði ekki skilið eftir neitt autt sæti í þjóðfé-
laginu, sem ekki væri auðgert að skipa aftur
— hún var eins og fólk er flest, kanske dá-
lítið umsvifameiri og áberandi, en ekki svo,
að orð væri á gert. Jeg sagði, að enginn hefði
syrgt hana af einlægni, en það var ekki rjett.
Mavis Clare var verulega hrygg. Hún sendi
engin blóm á kistuna, en hún fylgdi Iíkinu til
grafar. Hún stóð ein sjer og beið þangað til
búið var að moka ofan í gröfina og þegar
líkfylgdin gekk út úr kirkjugarðinum, gekk hún
fram og lagði hvítt krossmark úr liljum, er
spruttu í hennar eigin blómagarði, á nýupp-
hlaðið leiðið. Jeg veitti henni eftirtekt og ásetti
mjer að segja henni upp alla sögu áður en
jeg færi til Egiptalands með Lúcíó (þeirri ferð
var frestað um vikutíma sökum andláts konu
minnar.)
Loks kom að því, að jeg ljet verða af þess-
um ásetningi. Rað var seinni part dags og
rigningarveður. Jeg hitti Mavis í vinnustofu
sinni. Hún sat fyrir framan eldstóna með
hvolpinn í kjöltunni og St. Bernharðshundinn
liggjandi við fætur sjer. Hún var að Iesa í
bók og fyrir ofan hana var líkneski Pallasar,
þungbúið og alvörumikið. Hún stóð upp, þeg-
ar jeg kom inn, lagði frá sjer bókina og slepti
hvolpinum. Svo gekk hún á móti mjer —
samúðin skein úr augum hennar og með-
aumkunardrættir voru kringum munninn. Það
var átakanlegt að sjá, hversu hún vorkendi
mjer — og ekki var það síður einkennilegt,
að jeg skyldi ekki finna til neinnar hrygðar.
Jeg settist niður, þegar jeg hafði heilsað henni
og horfði á hana þegjandi, meðan hún var
að skara í eldinn og leit þannig undan.
Jeg tók þegar til óspiltra málanna og sagði:
»Jeg býst við, að þjer vitið, að þetta fleipur
um svefnlyfið er uppspuni einn og annað ekki.
Þjer vitið að kona mín drakk eitur viljandi ?«
Mavis leit á mig sorgbitnum meðaumkun-
araugum.
»Jú, mig grunaði, að það væri eitthvað
þess háttar — — * svaraði hún.
»Pað er ekki að fást um það,« greip jeg
fram í. »H ú n gerði það, en getið þjer
giskað á hvers vegna? Af því að hún var
trylt af munaðarfýsn — af því að hún bar
óleyfilega ást lil Lúcíó Rímanez, vinar míns.«
Mavis hljóðaði upp yfir sig og settist niður
náföl og titrandi.
»Þjer eruð sjálfsagt fljót að lesa,« hjelt jeg
áfram. »Pað er eitt einkenni rithöfnnda, að þeir
geta hlaupið yfir handrit og bækur á örstutt-
um tíma og skilið efni þeirra — lesið þjer
þetta,« sagði jeg og rjetti henni kveðjuorð
Síbyl. »Lofið mjer að vera hjer á meðan þjer
lesið það. Af því getið þjer sjeð, hver kona
hún var og segið svo álit yðar um, hvort hún
var verð þess, að hún sje hörmuð, þrátt fyrir
fegurðina.«
»Fyrirgefið þjer,« sagði Mavis blíðlega, »en
jeg vil ekki lesa það, sem mjer er ekki ætlað
að sjá.«
»En það er nú einmitt það sem það er,«
sagði jeg óþolinmóður. »Pað er ætlað til þess
að koma fyrir hvers manns augu og er ekki
stílað til neins sjerstaks. Pjer eruð nefnd þar
sjálf. Jeg bið yður, nei, jeg skipa yður að lesa
það. Jeg vil fá að heyra skoðun yðar á því
og leita ráða yðar. Pegar þjer eruð búin að
fara yfir það, þá getið þjer eflaust sagt mjer,
hvað jeg á að láta letra á minnisvarðann, sem
jeg ætla að reisa í minningu hennar!«
Jeg hjelt annari hendinni fyrir andlitið til
þess að láta hana ekki sjá, að jeg brosti og
ýtti handritinu til hennar. Hún tók það hik-
andi og fór að lesa, og heyrðist fyrst ekkert
annað en snarkið í eldinum og andardráttur
hundanna, sem báðir lágu nú fyrir framan eld-
stóna og teygðu letilega úr sjer. Jeg starði á
þessa konu í laumi, þessa konu, sem jeg hafði
öfundað af frægð sinni, á þessa grannvöxnu
konu með mikla og mjúka hárið, svipmikla
andlitið og litlu, hvítu hendurnar, sem hjeldu
á skrifuðu blöðunum fast og jafnframt innilega