Nýjar kvöldvökur - 01.09.1926, Blaðsíða 18

144
NÝjAR KVÖLDVÖKUR.
— og jeg hugsaði með sjálfum mjer, hve
skammsýnir heimskingiar sumir þessir bók-
lærðu menn geta verið, sem halda, að þeir
geti varnað slíkri konu sem Mavis Clare þess,
að öðlast alt það, sem frægð og vinsældir
geta veitt. Slíkt höfuð sem hennar er ekki
skapað til þess að lúta öðrum miður gefnum
oflátungum, hvort sem það er karl eða kona.
Jeg sat í Ieiðslu og mjer flaug margt í hug,
sem átti Iítið skylt við líf mitt, bæði fyr og
síðar. Jeg skildi það, að guð lætur stöku sinn-
um fæðast konu með spekings höfði og eng-
ils hjarta og að slíkri konu er ællað að bera
af öllum, sera síðri eru að öllu atgerfi og að
hún er sómi þjóðar sinnar. í þessum hugleið-
itlgum var jeg að virða fyrir mjer ásýnd og
svip Mavis Clare og sá, að augu hennar fylt-
ust tárum, meðan hún var að lesa handritið.
Hvers vegna grjet hún yfir þessari síðustu
kveðju, sem ekki hafði haft nein slík áhrif á
mig? Jeg hrökk við, næstum eins og jeg hefði
sofið, þegar jeg heyrði skjálfandi tödd hennar.
Hún spratt á fætur og starði á mig eins og
eitlhvað voðalegt hefði borið fyrir hana.
»Ó, eruð þjer svo blindaður,« spurði hún,
»að þjer skiljið ekki, hvað þetta þýðir? Gfíp-
ið þjer það ekki? Vitið þjer ekki, hver er versti
fjandmaður yðar?«
»Versti fjandmaður minn,* endurtók jeg
undrandi. »Rjer gerið mig forviða, Mavis.
Hvað kemur þessi seinasta játning konunnar
minnar við vinum mínum eða óvinum? Hún
var hamstola. Eitrið og ástríðurnar gerðu það
að verkum, að hún gat ekki, eins og þjer sjá-
ið á niðurlagsorðunum, gert sjer grein fyrir,
livort hún var lifandi eða dauð — og það er
merkilegt, að hún skyldi yfirhöfuð geta skrif-
að nokkuð; sjálfum mjer kemur það ekkert við.«
»í guðs bænum — verið þjer ekki svona
harðbrjósta,* sagði Mavis. »Mjer fyrir mitt
leyti finnast þessi seinustu orð hennar hræði-
leg og skelfileg. Ætiið þjer virkilega að telja
mjer trú um, að þjer trúið ekki á annað líf
eftir þetta ?«
»Já, það ætla jeg reyndar,* svaraði jeg með
sannfæringu.
»Pá er þetfa e'nkis vert í yðar augum.
Pjer trúið því ekki þó að hún fullyrði það
hátíðlega, að hún sje ekki dauð, heldur lifi
enn þá og taki meira að segja út óumræðilegar
kvalir. Rjer trúið því ekki ?«
»Tekur nokkur maður mark á óráðsorðum
deyjandi rnanns?* svaraði jeg. »Hún þjáðist
bæði af kvölum eitursins og ástarinnar, eins
°g Íeg þegar befi sagt, og skrifaði undir áhrif-
um þeirra kvala.«
»Er ómögulegt að sannfæra yður? Eruð
þjer svo andlega sljór, að þjer vitið ekki með
vissu, að þessi heimur er ekki annað en skuggi
af öðrum heimum, sem bíða okkar? En þjer
neyðist einhverntíma til að kannast við þenn-
an hræðilega sannleika, sem jeg er lifandi
manneskja. Jeg þekki skoðanir yðar — og
koria yðar var iömu trúar eða rjettara sagt
vantrúar sem þjer sjálfur — og samt sem áð-
ur sannfærðist hún þó um síðir! En jeg ætla
ekki að reyna til að rökræða þetta við yður.
Fyrst að þessi seinustu kveðjuorð frá hinni
ógæfusömu konu, sem þjer eignuðust, geta
ekki flett skýlunni frá augurn yðar, þá er það
ekki á neins manns færi. Rjer eruð á valdi
fjandmanns yðar.«
»Við hvern eigið þjer, Mavis?« spurði jeg
undrandi, því að alt í einu tók jeg eftir, að
hún stóð eins og stytta og starði út í bláinn
með titrandi vörum.
»Við fjandmann yðar — fjandmann yðar!«
endurtók hún með áherslu. »Mjer fanst skuggi
hans slanda hjá yður rjett í þessu. Hlustið á
rödd hinnar framliðnu, á rödd Síbyl! Hvað
segir hún? »Ó, guð! Miskuna þú mjer. —
Nú veit jeg liver krefsi dýrkunnar minnar og
dregur mig með sjer niður í hál og toriim-
ingu. — — Nafn hans er — — —«
»Jæja,« sagði jeg óþolinmóður. »þarna end-
ar hún. Nafn hans er — — —« (Framh.).