Nýjar kvöldvökur - 01.09.1926, Qupperneq 20

146
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
voiuð það þjer sem biörguðuð hermanninum,
seni fleygði sjer út af hafnargarðinum ?«
Jeg sagði sem var, og það væri orsölrin til
þess, að jeg væri nú svona til reika. Breyttist
nú mjög svipur þeirra og þóttist jeg nú geta
lesið það á andlitum þeirra, að mjer mundi
nú óhætt það sem eftir væri p; ófsins, og hvarf
mjer nú allur ótti.
»Standið nú upp, herra Simple, það er að
segja, ef þjer eruð búinn að ná yður, annars
skulum við bíða enn stundarkorn, því það er
óslc vor, að þjer fallið ekki í gegn.«
Jeg fann nú ekki lengur til neins óstyrkí og
stóð strax upp. Jeg svaraði öllum spurningum
hiklaust, og lögðu þeir þá fyrir mig aðrar
þyngri.
»Pjer hafið staðíð yður ágætlega, herra
Simple; einungis ætla jeg nú að spyrja yður
einnar spurningar uin atriði, er að vísu sjald-
an kemur fyrir í sjóherþjónustu, og má því
vel vera, að þjer getið ekki svarað henni:
Vitið þjer hvernig farið er að staghverfa skipi
með hjálp akkerisins?«
»Já, herra minn, það veit jeg,« svaraði jeg,
því eins og lesandinn kanske man, sá jeg þetta
gert meðan jeg var undir stjórn Savage sáluga
kapteins; enda útskýrði jeg þelta til fullnustu.
Pelta ljetu þeir sjer lynda og hrósuðu mjer
mjög iyrir fi ammistöðuna. Voru svo prófskír-
teini mín undirskrifuð og afhent mjer og jeg
gekk hinn ánægðasti upp á þiljur; held jeg að
þar hafi enginn getað sjeð, hvílíkar hörmungar
jeg hafði liðið um stund, meðan á prófinu stóð.
Seytjándi kafli.
Brjef frá O’Brian. Jeg heimsæki afa minn.
Óðara en jeg var kominn heim í gistihúsið
útvegaði jeg mjer eitt af Plymouth-blöðunum
og klipti úr því frásögnina um atburðinn, er
mestu hafði um það ráðið, hve giftusamlega
prófið tókst. En daginn eftir hjelt jeg heim-
leiðis og meðtók þar hamingjuóskir fjölskyldu
minnar í tilefni af prófmu, og þar beið mín
brjef frá O’Brian, sem var á þessa leið:
Kæri Pjetur!
Sagt er, að sumir sjeu hamingjusamir af
því, að [aeir eiga íöður, er fæddist á undan
þeim og hjálpar þeim í lífsbaráttunni. En
víst er um það, að sje þetta algild regla,
þá hefir faðir minn fæðst töluvert síðar en
jeg. En það verður nú víst svo að vera.
Öll fjölskyldan var við bestu heilsu, en
hvernig hún var til fara — ja, það er víst
best að tala sem fæst um útganglnn. Jeg sá
þá sjálfur, að eigi hafði M’Grath að ástæðu-
lausu kvartað urn, að slitin væri hempan.
Pau litu bókstaflega öll úí eins og rægsnis-
legustu aflurgöngur, en með guðs hjálp og
aðstoð ársfjórðungslaunanna minna, þá tókst
að gera við skrokkatia og má nú segja, að
fjölskyldan O’Brian frá Ballyhinch sje nú
öll með nýjum seglum og öllum reiða frá
stafni og aftur í skut. Báðar systur mínar
átíi að »splæsa« við tvo jungherra í ná-
grenninu og leit út fyrir að þær hefðu ein-
ungis verið að bíða eftir sómasamlegum
kjól td að fara til kirkju í. Á föstudaginn
kemur ætla þær að gifta sig, og þess vildi
jeg óska, að þú litir hingað til að dansa í
brúðkaupinu, — en það gerir sama gagn,
þó að jeg dansi fyrir okkur báða. En nú
er best að jeg segi þjer hvað við sjera
M’Giath höfurn áorkað gagnvart rummungs-
þjófnum honum föðurbróður þínum. Reynd-
ar hafði sjera M’Grath lítið getað gcrt fyr
en jeg kom, því að hann sá, að hempan
hans O’Tooles var ný, en hans eigin gat-
slitin, svo eklci tjáði að reyna sig í svo
ójöfnum skrúða. Samt sem áður hafði sjera
M’Grath snuðrað upp ýmislegt, sem þó,
þegar öllu var á botninn hvolft, hafði sára-
litla þýðingu. En síðan jeg kom heim, höf-
um við ekki legið á liði okkar, því að
klerkur var hvergi hræddur hjörs í þrá,
þegar hann var kominn í nýju hempuna.