Nýjar kvöldvökur - 01.09.1926, Qupperneq 25

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
151
þjónunttm; leist mjer í verra Iagi á þelta alt.
Enda líka var mjer svarað því, er jeg spurði
eltir Iávarðinum, að honum liði í besta lagi,
en hann tæki ekki heimsókn nokkurs manns,
hver sem í hlut ælti.
»Er föðurbróðir minn hjer?« spurði jeg
þjóninn.
»Já, herra,« svaraði þjónninn og leit á mig
með [^ýðingarmiklu augnaráði. »Hanti er flutt-
ur hingað með alia fjölskyIdu sína.«
»Eruð þjer viss um, að jeg fái ekki að
heilsa upp á afa minn?«
»Jeg skal skýra frá komu yðar, enda þótt
það sje þvert ofan í fyrirskipanir mínar,*
sagði þjónninn.
Jeg hafði ekki sjeð föðurbróður minn síðan
jeg var barn, og mundi mjög lítið eftir hon-
utn. Eftir nokkrar mínútur var mjer fylgt inn
í lestrarstofu lávarðarins. Sat hinn aldraði lá-
varður þar á sfnum vana stað, og hjá honutn
stóð hár maður og þrekinn; sá jeg strax að
þar mundi vera föðurbróðir minn, því honum
svipaði mjög mikið til föður síns.
»Hjer er h'nn ungi herra kominn, yðar tign.c
mælti hann við lávarðinn, og leit á mig hálf-
ásakandi.
»Ha! hvað þá? Ójá, nú man jeg það. Hvað
er þetta, barn, þú hefir hegðað þjer ósæmi-
lega; það þykir mjcr Ijótt að heyra! Vertu
sæll!«
»Hefi jeg hegðað mjer ósæmi!ega?« svaraði
jeg. »Rað er eitthvað bogið við þetta.«
»Ójá, það hafa heyrst ýmsar miður fallegar
sögur af yður, bróðursonur sæll,« svaraði föð-
urbróðir minn þurlega. »Afa yðar hafa verið
sagðar einhverjar sögur um yður, sem honum
hafa fallið tnjög þungt að heyra. Annars veit
jeg ekkert um þetta.«
»Þá hlýtur eitihver fantur að hafa fært hort-
um þessar lygasögur,« svaraði jeg.
Föðurbróðir minn kiptist við, er jeg sagði
þetta, en hann áttaði sig fljótt og sagði:
»Segið mjer nú erindi yðar, því jeg geri
ráð fyrir, að þjer hafið ekki heimsótt afa yðar
áu þess að eiga eitthvert brýnt erindi.*
»Svo er það, herra minn. Fyrst og ftemst
er erindi mitt það, að færa afa mínum þakkir
fyrir það, að hafa sluðlað að því, að jeg var
hækkaður í tigninni og gerður að undirfor-
ingja, og í öðru lagi ætlaði jeg að biðja hann
að auðsýna mjer þá góðvild að stuðla að því,
að jeg fái pláss á flotanum strax, eins og stöðu
minni sæmir. Til þessa mun eltki þurfa annað
en nokkrar línúr frá hans hendi.*
»Ekki vissi jeg það, að þjer væruð orðinn
undirforingi. En jeg skil það, að það er um
að gera fyrir yður að vera sem mest á sjón-
um. Hans tign tnun undirskrifa brjefið. —■
Fáið yður sæti.«
»A jeg ekki að skrifa brjefið, föðurbróðir?
Jeg veit, hvernig best er að stíla það.«
»Jú, skrifið það bara, og færið mjer það svo.«
Jeg var þess fullviss, að ástæðan til þessarar
velvildar föðutbróður míns var sú, að hann
vissi að jeg var í meiri hættu staddur á sjó
úti, ef til vill af og til í orustum, en ef jeg
væri frjáls í landi, og þar að auki var jeg þá
ekki að flækjast fyrir honum. Jeg tók mjei
því pappírsörk og skrifaði svohljóðandi brjef:
»Hjermeð leyfi jeg mjer að fara þess á
leit við yður, háttvirti herra flotamálastjóri,
að þjer, eins fljótt og ástæður leyfa, látið
brjefberann fá stöðu á flotanum, því mig
langar til að hann æfist og framist á braut
sinni.«
»Hversvegna látið þjer ekki nafns yðar getið?«
»Rað gerir ekkert tii sakir þess, að jeg fer
með brjeíið og afhendi það sjálfur, og er jeg
viss uni, að það flýtir fyrir því að jeg fái
stöðuna.«
Föðurbróðir minn lagði því næst bréfið
'fyrir afa minn til undirskriftar og gerði honum
skiljanlegt, að liann þýrfti að skrifa undir það,
því hann var nú orðinn enn þá sljótri en
hatm hafði verið síðast, er jeg heimsótti hann.
Er hann hatði skrifað nafn sitt, stakk jeg brjef-
inu í vasann. Afi minn leit þá á nn'g og var
eins og alt í einu rifjaðist upp fyrir honum
hver jeg var.