Nýjar kvöldvökur - 01.09.1926, Side 26

152
NÝJAR KVÖLDVÖKOR.
»Ójá! Pað varst þú sem slapst úr frakk-
neska fangelsinu, barnið gott. Hvernig líður
vini þínum? Hvað heitir batin nú aftur?«
»0’Brian, herra minn.«
»0’Brian!« hrópaði föðurbróðir minn. »Er
það vinur y ð a r? Pá er það líklega ekki fjarri
lagi, a3 jeg megi þakka yður allar njósnirnar,
fyrirspurnirnar og kviksögurnar, sem svo vand-
lega og samviskusamlega hafa verið útbteiddar
um mig í írlandi, — og alt leynimakkið við
vinnufólk milt og fleiri álíka ósvífnispör.«
Jeg vildi ekki bera á móti sannleikanum,
jafnvel þótt ntjer yrði dálítið felmt við og
svaraði því snúðugt:
»Jeg hefi aldrei neinskonar sambönd við
annara Jajóna eða vinnufólk, herra minn.c
»Nei, en þjer notið aðra til þess starfa. Jeg
komst að öllu athæfi yðar, þegar þo-parinn
var farinn til Englands.*
»Par eð þjer, herra minn, leyfið yður að
kalla O’Brian kaptein þorpara. verð jeg fyrir
hans hönd að tr.ótmaela slíkri ósvífni.«
»Alveg eins og þjer viljið,« sagði föður-
bróðir minn fokvondur. »En þjer gerðuð mjer
mikinn greiða, ef þjer hypjuðuð yður á stund-
inni út úr þessu húsi, og ekki þurfið þjer
neins góðs að vænta, hvorki af hinum núver-
andi nje tilvonandi Privilege lávarði, utan
verðugs endurgjalds fyrir ósvífni yðar.«
Jeg var orðinn mjög reiður og svaraði því
í bitrum róm:
»Pess vænti jeg heldur ekki af hvorugum
ykkar, en þess vænti jeg af þeim, er á eftir
yður kemur, að hann verði mjer hliðhollur
svo sem mest má vera — og verið þjer nú
sælir, föðurbróðir góður!«
Ofsareiði tindraði í augum föðurbróður
mins, er jeg hafði sagt þetta, sem bæði var
allbert og óhyggilegt undir núverandi kring-
umstæðum. Enda kom það mjer í koll seinna.
Jeg flýtti mjer út, því jeg óttaðist bæði að
mjer yrði fleygt á dyr fyrir augum allra þjón-
anna og að frá mjer yrði tekið brjefið til
flotamálastjórans. En aldrei gleymi jeg heift-
inni í augum hins nýja lávarðar, þegar jeg leit
á hann um leið og jeg lokaði hurðinni. Pegar
jeg kom út úr anddyrinu, tók jeg á rás heim
á leið og hljóp alt hvað af tók.
»0’Brian!« hrópaði jeg, er jeg sá hann
heima. »Nú er ekki til setunnar boðið; þú
verður að flýta þjer alt hvað aftekur og koma
þessu brjefi til skila, því þú mátt vera þess
viss, að föðurb: óðir minn gerir mjer nú alla
þá bölvun, er hann má.« Sagði jeg honum því
næst alla ferðasöguna. Urðum við svo ásáttir
um, að hann skyldi fara með brjefið, því það
hljóðaði upp á handhafa, Jeg var líka viss um
það, að ef hann fengi skip til umráða, væri
mjer opin staða sem foringi á skipi hans.
O’Brian hraðaði sjer á stað og var svo
heppinn, að ná strax áheyrn hjá flotamálastjór-
anum, sem tók honum alúðlega og lofaði mjög
framgöngu hans og hreysli. Kvaðst hann fús
að gera hinum háaldraða lávarði allan þann
greiða, er hann mætti; væri sjer það líka tvö-
föld ánægja, er svo hraustur drengur ætti í hlut.
Bað hann svo O’Brian að líta inn til sín eftir
tvo daga. Mundi hann þá fá fullnaðarsvar.
Petta skrifaði O’Brian okkur strax sama daginn
og kvaðst mundu senda okkur línu óðara og
hann hefði fengið svarið. En í þess stað kom
hann sjálfur á þriðja degi. Fleygði hann sjer
fyrst i fang mjer, tók svo systur mína í fang-
ið og dansaði og hoppaði með hana um her-
bergið.
»Hvað gengur að þjer, maður?« hrópaði
jeg, en Helena systir mín hörfaði kafrjóð og
óttaslegin út í horn.
O’Brian tók nú skjal upp úr vasa sínum.
»Líttu nú á, hjerna, Pjetur — elsku Pjelur
minn! Af stað — strax — til heiðurs og
frægðar! Atján fallbyssu briggsnekkja, Pjetur!
— »Skellinaðran« — Kapleinninn O’Brian —
varðstöð Vestur-Indíur. Heilagi faðir! Jeg er
viðutan af gleði!« Og nú ljet hann fallast
niður í hægindastól. — »Jeg held annars að
jeg sje ekki með fullu ráði,« bætti hann við.
»Að minsta kosti held jeg að Helena sje á