Nýjar kvöldvökur - 01.01.1959, Qupperneq 52

38
DALURINN OG ÞORPIÐ
N.Kv.
hann gæti, þá sendi hann hana út í yztu
myrkur.
Mamma! — Hann grúfði andlitið í kodd-
ann. Hann sá gröfina hennar í kirkjugarð-
inum á Mörfelli, ■— ógróið leiði og visinn
lilómskúf. Það rigndi, og loftið var þung-
búið, bara einn lítill sólargeisli í fjallshlíð,
lengst, ■—t lengst burtu.
Mamma hans var dáin. Hann heyrir fólk-
ið segja, að hún húi í sumarlandinu bak við
gröf og dauða, að hún eigi skínandi klæði
og sé alsæl. Hann trúir því ekki, að hún sé
alsæl, ef þeim hörnunum hennar líður illa,
ef þau eru barin, og ef þau skæla, — nei,
svo mikið getur hún ekki hafa hreytzt.
Hún gæti komið gangandi í dögginni, lyft
klinkunni frá hæjardyrahurðinni og strokið
af þeim tárin. Leyfði guð ekki slíkt? Þá
var hann vondur. -—- Allir voru vondir.
Sigga litla svaf vært fyrir ofan hann, en
Valdi til fóta. Þau gerðu sér allt að góðu,
létu herja sig án saka, voru hlýðin við stjúp-
una. Mikið vildi drengurinn gefa til, að þau
væru eins og hann. Stundum finnst honum
þau ekki vera systkini sín, lieldur er hann
einn í veröldinni, á hvergi athvarf. Stund-
um sló hann móður sína og sparkaði í hana.
Það er leiðinlegt að verða að kannast við
það, en fyrst það er satt verður það ekki
umflúið. — Hann átti erfitt með að biðja
fyrirgefningar, en mamma vissi samt, að
honum þótti vænst um hana af öllum.
Ef það væri hjart núna, skyldi hann læð-
ast í fötin sín og skóna og laumast út. Hann
heyrir ekki til lóunnar lengur, en hann
heyrir í fossi. Hvar skyldi þessi foss vera?
Fyrir ofan bæinn, í fjallinu á móti? Eða enn
lengra burtu? Hann ætlar að gæta að því á
morgun.
Er þá ekkert gaman að flytja burt? í
marga, marga daga hefir hann hlakkað til
og vonað, að bak við fjöllin yrði allt miklu
hetra, meira frelsi, minni agi, jafnvel bjart-
ara sólskin. Og svo liggur hann hér og getur
ekki sofið, fyrsta kvöldið sitt á nýja heimil-
inu, sárhryggur og einmana og á hvorki föð-
ur eða systkini. Það er eftir allt saman
kannske ekki svo fjarri sanni, sem hún
Helga gamla sagði: að það væri bezt að hafa
aldrei verið til.....Þér hefði verið bezt
að vera ekki til garmurinn, sagði hún og
hún sagði þetta svo oft, hann mundi ekki
hvað oft, •— hún, sem var þó alltaf góð við
börn.
Þá hrökk drengurinn allt í einu við, því
að hann fann hreyfingu í rúminu. Eitthvað
var að fikra sig áfram eftir sænginni og rétt
á eftir fann hann mjúka tungu sleikja sig í
íraman. Þetta var hvolpurinn, litli vinurinn
hans, sem kunni ekki við sig á köldu gólf-
inu og haðst ásjár. Drengurinn opnaði faðm-
inn og seppi skreið í velgjuna, en hélt áfrarn
að sleikja drenginn í framan. Það voru lians
vinarhót, og svo stakk hann köldu trýninu
inn undir vanga drengsins. Það var eins og
eitthvað þiðnaði, ■— eins og stífla væri tekin
úrlæk.
Drengurinn fór að gráta, fyrst ákaft, en
svo smádró úr því, unz tárin streymdu sjálf-
krafa, lieit og stór. Hvolpurinn sleikti þau
burt, en svo gafst hann upp við þessa ógnar-
sorg, kúrði sig niður og sofnaði. Hann var
léttlyndari en sonur mannsins. Þannig lágu
þeir lengi.
Svo hljóðnaði grátur drengsins smátt og
smátt. Hann var orðinn þreyttur á að liggja
í sömu stellingum og hreyfði sig lítið eitt.
Þá fann hann eitthvað undir handleggnum
og þreifaði eftir því. Það var brauðsneiðin
hennar Siggu, sem hún átti að borða um
kvöldið, en hafði ekki lyst á. Eða voru það
ekki tvær brauðsneiðar, klesstar saman og
kjöt á milli þeirra. Smjörið var bráðnað.
Þegar drengurinn sá brauðið, fann hann til