Nýjar kvöldvökur - 01.01.1959, Qupperneq 60

46
DALURINN OG ÞORPIÐ
N.Kv.
sofnaðir. Drengurinn var þreyttur, augna-
lok lians þung. Það var heitt í baðstofunni
og móða á gluggunum. Hann hlustaði á
regnið falla fyrir utan, hljóðlátt regn. Hann
settist upp og hlustaði.
Jú, nú voru þau sofnuð. Hann sparkaði
í gaflinn, en þau hreyfðu sig ekki, rumsk-
uðu ekki hót. Hann náði í kjólinn, leitaði
l.engi eftir skærum og fann þau um síðir,
laumaðist fram í bæjardyr og fór að öllu
sem hljóðlegast.
Þó að það kosti líf hans, þá skal Finna
ekki koma oftar í þennan kjól.
Hann klippti kjólinn sundur í smábætur,
þennan fallega kjól. Eitt augnablik grúfði
hann sig niður að grófgerðu efninu, áður
en hann byrjaði að klippa, snerti það með
vörunum. Það mátti enginn vita þetta. Hann
leit flóttalega kringum sig. Síðan rölti hann
með tætlurnar af kjólnum og kastaði þeim
í ána. Hann var berfættur í leðurskónum,
ökklarnir grannir og hvítir. Áin átti að hera
þetta fyrir hann á haf út.
Tveim dögum seinna var hann flengdur
fyrir tiltækið. Stjúpan lofaði honum því
að flengja liann aftur mjög bráðlega.
Enginn, sem þekkti hana, efaðist um, að
hún stæði við það.
III.
Það var fátt um gesti í Reykjaseli. Það
vakti því furðu mikla, er guðað var á glugga
kvöld eitt, er menn voru gengnir til náða og
yngri börnin sofnuð. Bjössi var svipstundis
glaðvakandi. Hver var að koma? Það reynd-
ist vera Jón frændi, kátur að vanda og dálít-
ið við skál. Það lifnaði yfir heimilisfólk-
inu, húsmóðirin reis úr rekkju og bar frarn
mat, drengurinn reis upp í rúmi sínu og
kyssti frænda sinn opnurn munni. Komdu
hlessaður og sæll. Jón þóttist ekki svangur,
en heimtaði kaffi. Finna fór óðara að lífga
við eldinn, og skömmu síðar var kaffi á
borðum.
Steini hýrnaði í bragði við að heyra frétt-
ir að heiman, og svo fékk hann hýru út í
bollann sinn. Jón var í essinu sínu. Þú ert
þó ekki farinn að þykkna undir belti, sagði
hann og leit á Finnu, þú mátt nú ekki draga
það lengi úr þessu, ef þú átt ekki að lenda
í rassinum á tímanum, kelli mín.
Hún svaraði: 0, ekki held ég, að liggi nú
mikið á.
Þá sagði Steini: Ég segi fyrir mig, að ekki
vantar mikið á, að ég kveðji kóng og prest
og flytji mig til sveitarinnar aftur. Maður
lifnar allur við, við að heyra fréttir úr
byggð.
0, ég held maður sé nú í byggð, bæði
hyggð og sveit, sagði konan og hellti aftur
í bollana þeirra römmu kaffi. Gerið þið svo
vel.
Hvað ætli það sé í sveit, harðbalakotið
að tarna.
að tarna. Það er á afrétti, sagði Steini, og
hvergi í heimi er önnur eins fjallasýn og á
Mörfelli. Menn úr öðrum sýslum hafa dáðst
að því.
Drengurinn lá uppi í rúmshorninu og
hlustaði. Hann undraðist, hve föður hans
var létt um málbeinið, að hann virtist yngri.
Yar Jón frændi með töfradrykk í flöskunni?
Það langaði drenginn til að vita. Þá lang-
aði hann í kaffi og sneið af hveitikökunni,
I íka í sykurmola, allra stærsta molann. Átti
hann að biðja? Honum leið vel í hlýju rúm-
inu, dögg á rúðunum.
Það rigndi úti fyrir, rigndi í logni, yfir
græna jörð. Drengurinn sá hvítar tröppurn-
ar húsmóðurinnar á Mörfelli, þær, sem lágu
upp að húsinu hennar, sá vatnið og kirkju-
garðinn og gullrautt hár Maídísar litlu, sá