Nýjar kvöldvökur - 01.10.1959, Page 33

N. Kv.
ÚR ENDURMINNINGUM GÍSLA Á HQFI
151
Jiátt manna, þeirra er hann orti um. Sumir
voru jafnvel í öllum fánalitunum:
Jóna er rauð um andlit auð
og kolblá í framan,
livít á kinn er sérbvert sinn.*
Um aðra konu er þetta:
Blá í framan Alla er
oft með hárið flókið,
les á kvöldin, líkar mér,
lifrauð er á skrokkinn hér.
Um Sigurhjört á Urðum kvað hann þetta:
Hjörtur hvítur hermir frá,
hans er andlit bjart að sjá.
Guð ákalla gjörir sá,
glöggt hann lofar himnum á.
Um Þorstein á Urðum þetta:
Uppi í rúmi liggur langur
loftsuppgangur.
Allur livítur er og rangur
eggteins hangur.
Rúm Þorsteins var við stigann upp á loft-
ið. Um ungling, sem hljóp út í öskrandi stór-
Jiríðarbyl, kvað hann þessa vísu:
Angantýr í eldinn fór,
af Jjví grænn liann verður.
Iíeyrðist þá í lijarnakór,
hríðarstrokan stendur.
Um mig orti hann þetta:
Gísli á Hvarfi, grerinn karfa ullar,
stilltur, djarfur stangaver,
smíðastarfi vanur er.
Stundum kom að Birni þvílíkt æði, að
honum þótti sem hann þá herðist við bjarn-
dýr, forynjur og tröll. Braut hann þá allt og
bramlaði. Undan fjárhúsi á Syðra-Hvarfi
hafði hann í einu slíku kasti slegið nær all-
ar stoðir, er að var komið, og mátti kalla
heppni, að eigi hryndi húsið á hann ofan.
Oðru sinni var það á Syðra-Hvarfi á sunnu-
degi skömmu fyrir jól, að ég kom að hlöðu-
* Ilér er sleppt úr óskiljanlegri hraglínu, sem liöfð er
á fleiri en einn veg.
dyrum. Þá hamast Björn þar með heymeis-
ana, sendir þeim af afli á stoðir í lilöðunni
og mölvar þá hvern af öðrum. Talaði ég þá
til hans af nokkrum þjósti. Rýkur hann þá
upp og út úr hlöðunni og sýnir sig í því að
ráðast á mig. Þar var fleira fólk úti á hlað-
inu. Eg var viðbúinn, ef hann skyldi ráðast
á mig, en þegar hann á svo sem faðm til
mín, stanzai hann og lætur dynja yfir mig
skammir og ókvæðisorð. En þá ögra ég hon-
um að koma, ef hann þori, en hann hikar
við og hopar heldur undan. Ég fylgi honum
eftir og segi honum, að nú reki ég hann burt
af heimilinu, hanri þurfi ekki að hugsa sér
að koma framar, ef hann liagi sér svona.
Fylgi ég honum svo eftir ofan fyrir hlað-
brekkuna, en hann heldur áfram niður fyrir
lún. Þar staðnæmist hann og gengur þar um
gólf nokkurn hluta dags eða jafnvel fram
undir rökkur, kemur þá upp undir hlað-
hrekkuna, kallar til einhvers, sem er heima
á hlaðinu og biður að skila til Ingibjárgar
konu minnar, að sig langi til að fá að tala
við hana. Kom hún þegar út. Þá segir Björn:
„Blessuð góða, Ingibjörg mín, reyndu nú að
hafa allra mestu ósköpin úr honum Gísla,
svo að ég fái nú að vera hérna yfir jólin.“
Þetta varð svo að ráði, og var þá karl mjög
Ijúfur alllengi þarna á eftir. Aldrei vildi
hann vera inni við húslestur, meðan sungið
var, en ræður og prédikanir vildi hann
gjarna heyra. Við ekkert var hann jafn-
hræddur og skotvopn. Mátti hann naumast
sjá byssu, svo að ekki ryki hann hurt af
heimilinu. Miklar líkur eru á, að hann hafi
einhvern tíma verið hræddur með skot-
vopni.
Björn andaðist í hlöðu á Tungufelli 27.
janúar 1907, ég lield úr lungnabólgu.